!MAHSA!

عشق یعنی ایثار

نگاه کن !پروانه را که جان عزیز خویش را فدای شعله شمع می کند وهستی اش را با
ایثار وعشق در کویر آتش می سوزاند
به تماشا بنشین ماهی قرمز برکه ی تنهایی را که در میان آبهای آبی آرامبه گرسنگی
جوجه های مرغ ماهیخوار می اندیشد وذهن نگران وآشفته اش خواب را از چشمان
خسته و مهربانش می رباید وبه این بهانه آنقدر خرامان خراماندر سطح آب خودنمایی
می کندتا لحظاتی چند اندام کوچک او ضیافت رنگینی شود برای سفره خالی مرغ ماهی
خوار وجوجه هایش!با این عمل ماهی قرمز برکه رسالت خویش را به انجام می رساند
زیرا او آمده بود تا با مرگ ظاهری خود پیام آور عشق خداوند باشد در روی زمین!
نگاه کن !زنبور عسل زمانی که گرده گل ها را طی ساعت ها وماهها با وسواس ودقتی
شگرف در لانه ی خود به عسل تبدیل می کندوبعد از تحمل آن همه رنج وقتی مشاهده

می کند که دسترنج او کام اشرف مخلوقات را حلاوت می بخشداز شادی در پوست خود
نمی گنجد که مسولیت ووظیفه ی خویش را به نحوی مطلوب به انجام رسانیده است و
بدین ترتیب حیاتش معنا یافته !آری در این لحظه ی عطر آگین است که ما شمیم حضرت
دوست را به خود به ارمغان میآوریم ومحبوب مطلوب آن معبود می شویم
نگاه می کنیم که سر گله ی آهوان در دشت چگونه ئاندام ترد ونازک خویش را ایثار
می کند و با چشمانی معصوم به دندان تیز پلنگ می نگرد که تا چند لحظه ی دیگر او را
می درد واو از ترس بر زانوان نازکش می لرزد اما می ایستد تا پلنگ او را پاره پاره کند
وبعد از ریختن خون او از خون آهوان بگذرد آن آهو با ایثاری شگرف جان خویش را فدای
آهوانی می کند که حتی غالب آنها را نمی شناسد ولی آهو به خوبی می داند که خود
را فدای عشق می کند