اين گياهان در محيط هاي نمكي خشك مي رويند چنين محيط هايي معمولا در داخل حوضه هاي با تبخير بالا و اراضي پست بيابانهاي توپوگرافي ديده مي شوند.خاكها در اين مناطق تا حدود 6 درصد نمك داشته و سطح آب زيرزميني پايين تر از يك متر است. گزروهالوفيت ها بر خلاف هيگرو هالوفيت ها سيستم ريشه اي عميق ندارند بنا براين نمي تواتند از آب زيرزميني استفاده كنند از اين رو آنها به يك سيتم ريشه اي كم عمق خاصي مجهز شده اند كه بتوانند نيازهاي خود را از آب باران، شبنم و ساير آبهاي موجود در خاك[1] بدست آورند. نوع اخير يك منبع عمده آب براي پايداري گزروهالوفيت ها محسوب مي شود. افزايش اندازه و تراكم گزروهالوفيت ها از لحاظ موقعيت مكاني نسبت به پلايا، كمي دورتر از ساحل پلايا شكل مي گيرد اما در ساحل پلايا بطور متناوب و معمولا روي پشته هاي خاكي ديده مي شوند. حضور اين گونه ها در ساحل پلايا به واسطه وجود مواد بادبزني شكل درشت دانه اي است كه از كوهستان بطرف ساحل پلايا امتداد يافته اند. در اين نواحي كه سطح آب زيرزميني عمق تر است گزروهالوفيت ها رونق بيشتري دارند.
