سراسر زندگي دنيا، تنها گذرگاهي است براي رسيدن به مقصد نهايي. اميرمؤمنان علي عليه‏السلام در نامه‏اي به فرزندش امام مجتبي عليه‏السلام باتوجه دادن به اين مطلب مي‏فرمايد: «پسرم! من تو را از دنيا و تحولات گوناگون و نابودي و دست به دست گرديدنش آگاه کردم و از آخرت و آنچه براي انسان‏ها در آن‏جا فراهم است، اطلاع دادم و براي هر دو مثال‏ها زدم، تا پندپذيري و راه و رسم زندگي بياموزي. همانا داستان آن کس که دنيا را آزمود، چونان مسافراني است که در سرمنزلي بي‏آب و علف و دشوار زندگي مي‏کنند و قصد کوچ به سرزميني دارند که در آنجا آسايش و رفاه فراهم است. پس مشکلات راه را تحمل مي‏کنند و جدايي دوستان و سختي سفر و ناگواري غذا را با جان و دل مي‏پذيرند تا به جايگاه وسيع و منزلگاه امن و با آرامش قدم بگذارند. آن‏ها از سختي‏هاي طول سفر احساس ناراحتي ندارند و هزينه‏هاي مصرف شده را غرامت نمي‏شمارند و هيچ چيز براي آنان، دوست داشتني نيست، جز آنکه به منزل امن و محل آرامش برسند».