کاربر سایت
زلال برف:
.
.
.
برف می بارید و من...
( زلال عروضی قافیه دار پیوسته )
برف میبارید و من
مات و حیران بر سپیدیِ چمن
می شدم غـرقِ تـماشـای جهـان ِ خـویشتـن
بیگمان پوسیده خواهد گشت تن
روزگاری در کفن
*
برف می بارید و باز
غنچه می نالید از سوز ِ اَیـاز
موی اسپیدِ سرم می داد بوی مرگ را
نصف شب من در تقلّا و نیاز
یاسمن در خواب ناز
*
ناگهان آمد ندا
چونکه دادا زین قفس گردد رها
در بهاران پیکرش مانندِ گل خواهد سرود
این طبیعت را بـه فرمان خدا
سبزتر از هر صدا
کاربر سایت
در وصف و تعریف مقام معلم:
.
.
.
ای معلّم ای عزیزای همیشه با جهالت در ستیزروزگارت آفتــــابی بـــــــــــاد و دنیــایت زلالتا قلم شد دست تو از تیغ، تیزگشت تاریکی مریض*روشنی دادی مــــراتربیت کــردی در آبــادی مـــــــرابا سه بخش «آ» و «زا» و «دی» گشودم بال و پردادی آندم درس ِ « آزادی » مرایک جهان شادی مرا*خانه ات آباد باداز تو هر عصر و زمانی یاد بادای معلّم ای چـراغ زنــدگانی و وجـودغصّه هایت یک به یک برباد بادبر تو از حق داد باد*شادمان باشی تو رامحترم در هر زمان باشی تو راای معلّم ، ای جهانی پُـر ز لذّتـــهای تــــودر مقام عارفان باشی تو راجاودان باشی تو را
کاربر سایت
گل گلدان:
.
.
.
ای گل که به گلدانی
وَز جملــه ی گلهـای بهــــارانی
دانم تو هم از غربت خود در قفسی نالی
دلتشنــه ترین عــاشق بارانــی
در داخـــل زنــدانـــی
*
آن ریشه کـه پیچانـدی
وآن تـار غمی کــه بر گلو رانـدی
از جملـه نشانـه هـای ازدیاد دلتنگـی ست
از فکـرت آدمی چـه هـا خواندی
اینگونه گل افشاندی!!؟
*
بــر لــذّتـــم افــزودی
وجدان خود از این جهت آسودی
امّـا مـن ِ دنیـــــا زده ، بیــرون ِ تــــو را دیــدم
غــافـل ز درونتـم کــه می بودی
چون کوکب و داوودی
*
گلدان تـو تـاریک است
پاهای تو را چه کس بدینسان بست؟!
گلدان تــو را بـــه تیـشه ی نـــــور در ایـن وادی
آهستـــــه و نــرم بـایـدی بشکست
سرزنده تر و سرمست
*
وقتی که بهار آید
با سایـه ی نــور سبـز یار آید
در بـستـــر آزادی گلسِتــان احساست
گلواژه ای از عشق به بار آید
دل بـا تو کنار آید
کاربر سایت
پند زلال
.
.
.
شاید که رسی پیش خدا
بـا چنـد خطا شوی تـو از خـدا جـدا
یک نقطه ی زیــر رو شده بـه هم زنـد عالم را
یک حرف کند تو را به نفس خود گدا
یک جمله به غیر حق فدا
کاربر سایت
پند زلال:
.
.
.
چون عاشق هر کس باشی
ترسم که شبی طعمه ی کرکس باشی
فـرقـی نـکنـد کــــه در میـان ایـن همه خنـده و اشک
از جنـس مـذکّــــــــــر و مـؤنـّث بـاشــی
یـــا بـالــــغ و نـارس باشی
کاربر سایت
پند زلال
مـردانـه پـا بـردار
حتّی اگر خواهی روی بر دار
هـر روز انسانیّت خـود را شکـوفــا کــن!
بر نفس خـر، دیوار شو دیوار
جو را نبین خروار
کاربر سایت
پند زلال
نسل ها را ننگ هست
شاعـری کــه جاهل ِ فرهنگ هست
پیــروی از جهـل می ســوزد تـمـدّن را ز بیــخ
وای از آن طبعی که لای سنگ هست
سنگ،یکصد رنگ هست
کاربر سایت
پند زلال
تا عدالت پیش هست
جان حق را صد هزاران نیش هست
زخم دل آغـوش کـن بــا ایـن علامت راه رو
زهد نـه بـا داغ مُهـر و ریش هست
صافی اندر خویش هست
کاربر سایت
پند زلال
عمر در حـال گذر
می کند مـرگ تـو را نزدیکتـر
هرچه از دنیا گرفتی قرض هست و وام هست
باش از سودای سنگین برحذر
تا نگشتی خونجگر
کاربر سایت
در مقام والای امام حسین (ع):
مـردی نماز کـردبعـد از نمـاز، دست بـاز کـردگفتـا:«بـده خـدای من، آنچـه صلاح توست!»خالق، نظر به طرح ِ راز کردپـرونده ساز کـرد*اوّل نوشت:«نور»تایید لحظه هائی از حضوریعنی: تمام شد سخن ِ بنده، حـرف نیستبایـد مقـامی آورنـد جــــوردر یک جهان دور*دوّم نوشت: «آب»صیقـل به روح، زیر ِ آفتابیعنی:هر آنچه داخل جسم است رفتنی ستگاهی به نرمی و گهی شتابگاهی در اضطراب*سوّم نوشت:«خون»طرحی شبیه ِ نقشه ی جنونرازی که در کلاس ِ تمنـّای معنـوی ستیعنی: عـلامتی ز دل بـرونبا حکم «راجعون»*آنگه فرشتگانمست شکـوه محضر انساندر آسمان ِ حیــرتش اصل ِ نمـــاز راکردند ادا از دل و از جاندر عالم عرفان*آری،چنین شدسترجعت بـــه مـاورا یقین شدَستاینجا پُـلی بُــوَد بـــه تجلـیّ گــه ِ شـهـودآنکس که عاشق ِ زمین شدستدردآفرین شدست*بایـد بـه نـــــور رفتدر موقعش ز خاک دور رفتیعنی:بــه دام ِ نفس مبادا اسیـــــــــر گشت
باید که غرق درحضور رفت
سرحال و جور رفت
پاسخ با نقل قول
