الشعرای بهار






<h3 dir="rtl" style="margin: 12pt 0in 3pt;">

میرزا محمد تقی بهار متخلص به بهار12 ربیع الا ول سال 1304 ه.ق
در مشهد بدنیا آمد .وی پسر ملک الشعرا محمد کاظم صبوری می باشد
، بهاربی تردید یکی ازبزرگترین گویندگان پارسی در چند قرن اخیر
تاریخ ادبی ایران است او نه تنها شاعری زبان آور بلکه محققی
بزرگ و فعال واستادی لایق و روزنامه نگاری مبتکر و پر ارزش
بود .
وی از هفت سالگی به سرودن شعر پرداخت ودر چهارده سالگی به
همراه پدرش در مجامعآزادیخواهان حاضر شد و به مشروطه خواهی
دل بست سخن او در سطحی بالاتر از آثار همه ی شاعران عهد
انقلاب قرار می دهد :

باشه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست
کار ایران با خداست
مذهب شاهنامه ایران ز مذهب ها جداست
کار ایرن با خداست ...

به هنگام جنگ جهانی اول بهار که به تهران تبعید شده بود به مشهد

بازگشت و روزنامه ((نوبهار)) را تاسیس کرد وی در اواخر عمر

بکار تحقیق و تدریس و نویسندگی می پر داخت .

بهار در سال 1370 ه.ق در گذشت .


دیوان اشعار :




مرغ سحر ناله سر کن



داغ مرا تازه تر کن



زاه شرر بار این قفس را



بر شکن و زیرو ز بر کن



بلبل پر بسته ز کنج قفس در آ



نغمه ی آزادی نوع بشر سرا



و از نفسی عرصه ی این خاک تیره را



پر شرر کن

</h3>