بسم الله الرّحمن الرّحيم

آيا تا به حال با کسي در دوستان يا آشنايان برخورديد که در باطن حرفي را بزند اما در ظاهر چيز ديگري بگويد؟
مثلا از شما متنفر باشد و در ظاهر با شما به گرمي سلام و عليک کند؟
آيا شما به عنوان انسان آزاده از اين افراد بيزار نيستيد؟
همه ي ما انسان هستيم چه ديندار باشيم چه بي دين اما اين را مي دانيم که نفاق و منافق به چه اندازه مايه ي تنفر است.

« يَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ ما لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ »
«مي­گويند آنچه را که در دلهايشان نيست » (آل عمران 167)


افراد منافق از نشانه هايي که دارند خود را نشان مي دهند هرچقدر هم که زيرک باشند:

  • به آنچه که از آن به حق مي گفتند اما بر خلاف آن عمل مي کنند
  • در حرف هايشان سوگند دروغ ياد مي کنند
  • خودشان را بالاتر از افراد ديگر مي دانند
  • ديگران را به تمسخر مي گيرند


علاوه بر صفات آشکار که در بالا ذکر شد برخي صفات ناپسنديده و زشت ديگري هم دارند:
اينگونه افراد ظاهري بسيار آراسته و زيبا دارند و وقتي کسي با آن ها حرف ميزند حرف هاي دروغش را بدليل چرب زباني فرد منافق و ظاهرش باور مي کند.
افراد را ذليل و خوار تصور مي کنند و خود را بزرگ مي پندارند.
اين افراد همگان را از کار هاي نيک باز مي دارند و به منکر سوق مي دهند و اگر از آن ها دليل را بپرسيد احتمال دارد بگويند من در راه اسلام امر به معروف و نهي از منکر کرده ام.
اين افراد خود گناه کار هستند.
به هيچ وجه حاضر به کمک به محرومان نيستند و ديگران را به آن دعوت مي کنند براي مثال مي گويند فلان امام معصوم گفته است اگر به اين ها کمک نکنيد کم کم جامعه نجات پيدا مي کند و يا اگر به اين ها کمک کنيد گناه انجام داديد و حتي به آنان افتراح مي بندند و مي گويند اگر به فلان محروم کمک کنيد در گناه آنان که ناشي از فقر است کمک کرده ايد. در حالي که اين حرف ها با کمي فکر کردن کاملا خنده دار و کمي ناراحت کننده هستند و جاي تاسف دارد.
آن ها خدا را فراموش مي کنند و آثار اين فراموشي در زندگي آنان کاملا ديده مي شود.

منافقان و درويان در نفاق مشترک هستند و عقايد و کارهاي مشترکي دارند که از بدترين گناهان محسوب مي شود:

عقايد اين افراد به گونه اي است که در باطن از حق بيزار هستند اما در ظاهر با افراد مومن و کساني که در فعاليتهاي مسلمانان مانند ذکات و ... است همکاري مي کنند اما در جايي ديگر و زماني ديگر وقتي که همه آن را به عنوان فردي راستگو مي شناسند چنان صدمه اي را به مردم ميزنند که نتايج آن تا بعد هم خواهد رفت.
خداوند به چنين افرادي در قرآن کريم مي فرمايد:

« إِنَّ الْمُنافِقِينَ فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النَّار»(نساء 145)
«منافقان در پايين‏ترين دركات دوزخ قرار دارند و هرگز ياورى براى آنها نخواهى يافت!»

از آيه ي 145 نساء متوجه مي شويم که اين افراد از کافران به مراتب خطرناک تر هستند.

اين افراد بسيار در نمازهاي جماعت شرکت مي کنند و با مردمان در اين امر شريک مي گردند. آنقدر که حتي همه او را به پاکي قبول دارند. چنين افرادي در تاريخ به امامان هم آسيب فراواني زدند همچون افراد منحوسي که در کشتن امامان دست داشتند.

شرح منافقان در هنگام نماز خواندن و انفاق کردن از جانب پروردگار:
« وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ لا يَأْتُونَ الصَّلاةَ إِلَّا وَ هُمْ كُسالى‏ وَ لا يُنْفِقُونَ إِلَّا وَ هُمْ كارِهُونَِ »
«هيچ چيز مانع قبول انفاقهاى آنها نشد، جز اينكه آنها به خدا و پيامبرش كافر شدند، و نماز بجا نمى‏آورند جز با كسالت، و انفاق نمى‏كنند مگر با كراهت!» (آيه ي 54 سوره ي توبه)


مومنان و منافقان در معاد:

« وَ لكِنَّكُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَكُمْ »
«ولى شما خود را به هلاكت افكنديد»

« وَ تَرَبَّصْتُمْ ِ»
«انتظار (مرگ پيامبر را) كشيديد»

« وَ ارْتَبْتُمْ »
«و (در همه چيز) شكّ و ترديد داشتيد»

« وَ غَرَّتْكُمُ الْأَمانِيُّ حَتَّى جاءَ أَمْرُ اللَّهِ »
« وآرزوهاى دور و دراز شما را فريب داد تا فرمان خدا فرا رسيد»

« وَ غَرَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ »
«شيطان فريبكار شما را در برابر (فرمان) خداوند فريب داد»



اصلاح منافقان:

  1. هرگز با آن ها به نحوي رفيق فابريک نشويد
  2. به آن ها درباره ي خوبي ها و حقيقت با نحوي صحيح صحبت کنيد
  3. آن ها را بيم دهيد و به آن ها بگوييد که شما از کافران و ستمکاران هم بدتر هستيد



اين افراد جايگاهي بد در جهنم دارند.