كارآفريني از منابع مهم و پايان‌ ناپذير همه جوامع بشري است. منبعي كه به توان خلاقيت انسان‌ها برمي‌گردد. از يكسو ارزان و از سوي ديگر بسيار ارزشمند و پايان ناپذير است. امروزه همگان دريافته‌اند كه جوامعي كه به فكر متكي بوده‌اند تا به منابع زيرزميني در بلندمدت موفق‌تر و سرافرازتر بوده‌اند. منابع زيرزميني در كشورهاي جهان سوم عليرغم مزيت‌هاي آن، از جمله موانع توسعه‌يافتگي محسوب شده است، در صورتي كه نبود اين منابع در بعضي از كشوها باعث شده است تا آن‌ها با استفاده نيروي فكر، خلاقيت و ابتكار و يا در يك كلمه كارآفريني، از جمله كشورهاي پيشرو در جهان كنوني شوند. خصوصاَ عصر حاضر، عصر دانايي و خلاقيت و عصر تلفيق انديشه‌ها و ابتكارات مي‌باشد و توجه به كارآفريني در توسعه و پيشرفت كشورها بسيار اهميت دارد.
امروزه در عرصه جهاني، افراد خلاق، نوآور و مبتكر به عنوان كارآفرينان منشاء تحولات بزرگي در زمينه صنعتي، توليد و خدماتي شده‌اند و از آنان نيز به عنوان قهرمانان ملي ياد مي‌شود، چرخ‌هاي توسعه اقتصادي همواره با توسعه كارآفريني به حركت درمي‌آيد. در اهميت كارآفريني همين بس كه طي بيست سال (80-1960) در كشور هند تنها پانصد موسسه كارآفريني شروع به كار كرده‌اند و حتي پاره‌اي از شركت‌هاي بزرگ جهان براي حل مشكلات خود به كارآفرينان روي آورده‌اند.
اگر قرار است اقتصاد موفقي داشته باشيم به نظر مي رسد بايد كار آفريني را در كشور بيشتر مورد توجه گيرد. ولي متاسفانه چه در سطح سياستگذاري و چه در قلمرور پژوهشي – آموزشي، كار منظم و حساب شده اي در زمينه كار آفريني انجام نداده ايم. لذا توقع بيجايي است كه از فارغ التحصيلان دانشگاهي يا مراكز فني و حرفه اي انتظاری داشته باشيم.
طي سالهاي اخير ورود جوانان جوياي كار و كاهش تقاضا براي نيروي كار بحران اشتغال را در كشورتشديد نموده است كه بايد به صورت بنيادي مورد توجه دولتمردان قرار گيرد . در اين بين ورود دانشگاهيان به اين حيطه نيز مي تواند بسيار مؤثر باشد . رويارويي صحيح و تدابير خاص براي حل معضل بيكاري مبتني بر پژوهش و مطالعه ضرورت دارد با توجه به ميزان رشد جمعيت در دو دهه گذشته بيكاري را مي توان مهم ترين چالش اجتماعي چند دهه آينده به حساب آورد .
آنچه در شرايط سخت كنوني ضرورت آن در جامعة ما بيش از پيش احساس مي شود پرداختن به مقولة كار آفريني است. زيرا مسلماً كار آفرينان با توجه به خصوصيات ممتاز و برجستة خود قادرند در چنين شرايطي منابع را براي ايجاد رشد و توسعه در زمينه هاي توليد و منابع انساني فراهم كرده، اشتغال و كسب و كار جديد ايجاد نمايند.