امارت دبی با مساحت 3885 کيلومتر مربع بعد از ابوظبی، دومين امارت بزرگ کشور امارات متحده عربی می باشد. شهر دبی که مرکز اين امارت می باشد، در کنار خور دبی (يک ورودی آب از دريا به داخل خشکی) قرار دارد. اين شهر در اطراف اين خور گسترش يافته است...



امارت دبی با مساحت 3885 کيلومتر مربع بعد از ابوظبی، دومين امارت بزرگ کشور امارات متحده عربی می باشد. شهر دبی که مرکز اين امارت می باشد، در کنار خور دبی (يک ورودی آب از دريا به داخل خشکی) قرار دارد. اين شهر در اطراف اين خور گسترش يافته است ولی اکنون شهر در امتداد خط ساحلی و در جهت جنوب غربی به سمت ابوظبی در حال گسترش می باشد. خور دبی با طولی برابر 15 کيلومتر تنها 500 متر عرض دارد. دو پل و يک تونل زير آبی ارتباط بين دو طرف خور را فراهم می سازند. اين خور شهر را به دو بخش "ديره" در شمال و "بردبی" در جنوب تقسيم کرده است.
بخش بردبی شامل مناطق اُودمتا، ستوا، کرامه، جُميرا و اُم سقيم می باشد و کمی دورتر در راه ابوظبی به منطقه جبل علی می رسيم که جنوبی ترين بخش شهر می باشد و به خاطر اسکله و منطقه آزاد تجاری واقع در آن معروف مي باشد. جاده ای که شهر را به ابوظبی و جبل علی وصل می نمايد، جاده معروف شيخ زايد می باشد. يک بزرگراه هشت بانده که در دو طرف آن، آسمان خراش های فراوانی مشاهده می شوند. بخش ديره نيز شامل منطقه القرهود در نزديکی فرودگاه و منطقه تازه توسعه يافته مدريف می باشد.
با اکتشاف نفت در سال 1958در منطقه ابوظبی، اين کشور به يکی از ثروتمندتين کشورهای منطقه تبديل شد. در سال 1966 در دبی نيز نفت کشف شد. اکتشاف نفت به پيشرفت و توسعه زيربناهای اقتصادی و اجتماعی که از اصول اوليه جوامع مدرن می باشد، کمک بسياری نمود...
دبی در سال 1830 يک آبادی کوچک بود با ساکنينی که از راه ماهيگيری، استخراج مرواريد و کشاورزی در مقياسی کوچک امرار معاش می کردند. در آن زمان، دبی توسط شاخه ای از قبيله بنی ياس از وادی ليوا در جنوب، جايی که هم اکنون شهر ابوظبی قرار دارد، اداره می شد. خانواده آل مکتوم که اکنون نوادگان آنها کشور را اداره می کنند، رهبری اين قبيله را به عهده داشتند. تا سال 1800 تغيير خاصی در دبی بوجود نيامد تا اينکه شيخ مکتوم بن حشر آل مکتوم، حاکم وقت، معافيتهای مالياتی را برای تجار خارجی وضع نمود و اين باعث گرديد تا تجار زيادی محل تجارت خود را از ايران و منطقه شارجه به دبی منتقل نمايند. بعدها انگليس يک خط کشتيرانی بين دبی و هند و ساير بنادر مهم منطقه برقرار نمود.
دورنگری و روشنفکری حاکمان وقت باعث گرديد تا تجار ايرانی و هندی زير بنای توسعه دبی را بعنوان مهمترين بازار تجاری منطقه فراهم نمايند. شيخ راشد بن سعيد آل مکتوم، پدر حاکم فعلی دبی، کمک شايانی به رشد اين شهر نمود و زمينه را برای جذب هر چه بيشتر تجار فراهم نمود. دبی به صورت يک مرکز تجاری مهم بخصوص در زمينه صادرات مجدد در آمد. دبی و ساير امارتها در سال 1892 در قيموميت انگليس قرار گرفتند. انگليس اين منطقه را بسيار مهم می دانست و تلاش می نمود تا جلو نفوذ ساير قدرت های وقت مانند روسيه و فرانسه را در اين نقطه از جهان بگيرد. بالاخره در سال 1968، انگليس خروج خود را از اين منطقه آغاز نمود و سعی نمود تا يک کشور واحد شامل بحرين، قطر و ساير قبايل منطقه تشکيل دهد اما اين طرح با جدا شدن بحرين و قطر و تشکيل اين دو کشور منتفی شد. ولی ساير امارتها در سال 1971 به يکديگر ملحق شده و کشور امارات متحده عربی را بوجود آوردند.

اين کشور از پيوستن امارتهای ابوظبی، دبی، عجمان، فجيره، شارجه و اُم القوين و راس الخيمه تشکيل گرديد. با توافق حکام، هر امارت قسمتی از قدرت خود را برای اداره آن امارت حفظ می نمود. شيخ زايد بن سلطان آل نهيان بعنوان رهبر اين کشور برگزيده شد که هنوز نيز اداره کشور را به عهده دارد. ابوظبی نيز بعنوان پايتخت برگزيده شد. با اکتشاف نفت در سال 1958در منطقه ابوظبی، اين کشور به يکی از ثروتمندتين کشورهای منطقه تبديل شد. در سال 1966 در دبی نيز نفت کشف شد. اکتشاف نفت به پيشرفت و توسعه زيربناهای اقتصادی و اجتماعی که از اصول اوليه جوامع مدرن می باشد، کمک بسياری نمود. آموزش، بهداشت، توسعه جاده ها، خانه سازی و رفاه اجتماعی در تقدم قرار گرفتند. امتياز و اعتبار اين پيشرفتها را می توان تا حد زيادی به حکام پيشين و فعلی دبی نسبت داد.

اصل نام «دبی» از دو حرف (د) و (با) تشکیل یافته یعنی (دبا) « دُبا » ،نام نوعی ملخ کوچک است قبل از اینکه بال در آورد، واین نوع ملخ در زمان گذشته در این منطقه وجود داشته به همین جهت نام منطقه (دُبا) گذاشته بودند که به مرور زمان به (دبی) تبدیل شده‌است.
مدتی هم این شهر «الوصل» نامیده میشد.
امارت دبی در جنوب کشور پهناور ایران قرار دارد و جزئی از کشور امارات متحده عربی می باشد.بسیاری از مردم ایران برای تجارت و تفریح به دبی سفر می‌کنند.