بعد از انقلاب طی سالهای ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۲ بدلیل نبودن ضوابط تدوین شده فیلمسازی، سینمای ایران تقریبا در وضعیتی نابسامانی بسر می‌برد. پس از سال ۱۳۶۲ با تدوین ضوابط فیلمسازی که با توجه به شرایط پس از انقلاب تنظیم شده بود، عناصری چون خشونت و سکس را اجباراً از سینمای ایران خارج ساخت و از طرف دیگر به دلیل مصادره بسیاری از سینماها و شرکت‌های تولید فیلم و اعمال نظارت دولتی بر آنها به طور غیر مستقیم نقش عامل سودآوری در سینما کمرنگ تر شد. این عوامل همراه با تکامل کیفی فیلمسازان دهه پنجاه چون عباس کیارستمی، بهرام بیضایی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی تاثیر مثبتی بر روند فیلمسازی در ایران گذاشت که با توجه به محدودیت‌ها، محصولات بدیعی را آفریدند و تحسین منتقدان جهانی را به همراه داشت. در این دوره فیلمسازان جوانی چون محسن مخملباف، ابراهیم حاتمی کیا، جعفر پناهی، مجید مجیدی و ابوالفضل جلیلی که با تمایلات مختلف پا به عرصه فیلمسازی گذاشتند و به مرور با مطالعه و پشتکار توانستند به صورتی هنرمندانه عناصر این هنر را بکار بگیرند، نقش موًثری در این تحول ایفا نمودند.
همچنین برقراری منظم سالانه دست کم یک جشنواره بین‌المللی فیلم که در بهمن ماه هر سال به نام جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در کشور برگزار می‌گردد نیز در ایجاد علاقه به سینما در قشر جوان کشور از یکسو و توسعه این هنر نقش مهمی ایفا نموده‌است.
هشت سال جنگ بین ایران و عراق یا آنچه 'دفاع مقدس' هشت ساله می نامیم، یکی از مهمترین رخدادهای اجتماعی در تاریخ معاصر ماست. کتاب "دا" در کنار دیگر آثار ثبت شده در مجموعه تاریخ شفاهی دفاع مقدس جز آن دسته از آثاری است که خاطرات را در خود حفظ کرده است. طبیعتا به تصویر کشیدن اثری حماسی از چنین وقایعی از سوی هنرمندان نیازمند ارائه ی چارچوبی تحلیلی، همخوان و سازگارا با جنگ و گفتمان دفاع مقدس است که دایره ی تحلیل گفتمان، روایت و ساختار، پایه و بنیه ی لازم برای انجام چنین عملی را به خود نگرفته است. به تصویر کشیدن نگاهی تحلیلی درباره ی کتابی برآمده از سر اعتقاد و اراده یک زن در آن ایام، حتی اگر نگاه آمیخته به طنز سیاسی ده نمکی را می طلبید، نیاز به نگاهی فمینیستی و جبرگرااز سوی میلانی به این کتاب را در خود نمی دید. وی که در کارنامه ی خود نیاز به ساخت آثاری از این دست را برای به تصویر کشیدن حقارت وجود زن درجامعه ی کنونی به ثبت رسانده، اکنون با در اختیار گرفتن چنین فرصتی مشخص نیست که آیا می خواهد روح حماسی برخواسته از اعتقاد یک زن را، در قالب داستان مظلومیت تاریخی زنان به تصویر بکشد یا از وجود "دا" قهرمانی بسازد که او را از جوهر وجودی خود به امری تمایز از جنس زنان تبدیل کند