خشم در نو جوانان

[!MAHSA!]

در جوامع کنونی ، نوجوانان هر روزه در موقعیت هایی قرار می گیرند که در بروز عصبانیت و خشم آن ها نقش دارد . عوامل دخیل در عصبانیت آن ها بسیار زیاد است ، برخی از این عوامل عبارتند از : فقر ، طلاق ، آزار بدنی و روانی ، غفلت و نادیده گرفته شدن و اعتیاد الکل ( تامپسون ، رودلف و هندرسون 2004). در حقیقت اکثر نوجوانان هر روز با چندین موقعیت تعارض آمیز مواجه می شوند ( آرلت ، الگار و گراوس، 2003). پژوهش های زیادی از این فرضیه حمایت می کنند که قرار گرفتن در معرض تماشای برنامه های خشونت آمیز رسانه ای در بروز پرخاشگری های بعدی موثر است ( آندرسون ، کارنگ و ایوبانگس ، 2003).
برای این که نوجوانانی سالم و ایمن داشته باشیم ، باید آن ها را به مهارت هایی مجهز سازیم که بتوانند به گونه ای خلاق با عصبانیت خود مقابله کنند. بیش تر گروه های مدیریت خشم ، نیروی بالقوه جهت کمک به نوجوانان برای گسترش منابع مدیریت خلاقانه و کارآمد عصبانیت را دارند.علاوه بر این ، پژوهش های مربوط به اثربخشی درمان گروهی ، نشان می دهد که این درمان ، اساساً در بیش تر مسائل از جمله خشم ، به اندازه ی درمان های فردی موثر و کارآمد است ( پالوک و کیمی سیس ،2001) . بنابراین کار با گروهی از نوجوانان ، دسترسی مشاوران به تعداد جوانان بیش تری را در آن واحد فراهم می کند ، و همزمان احساس جدایی و تنهایی نوجوانان را در ارتباط با مسئله خشم کاهش می دهد.
در محیط مدرسه ، نوجوانان تا خشم خود را بروز ندهند ، در معرض مشاوره ی مدیریت خشم قرار نمی گیرند . در مراکز مشاوره ی خارج از مدرسه ، اهمیت اقدامات پیشگیرانه و مداخله در مدیریت خشم ، به راحتی نادیده گرفته می شود ؛ چون جوانانی که در این محیط ها تحت درمان قرار می گیرند غالباً مسائل بسیار حادتری دارند. مشاوران چه در محیط مدرسه و چه در مراکز خارج از مدرسه ، ضروری است تا پیامدهای هیجانی مضر و دراز مدت خشم درمان نشده را در نظر بگیرند ، خشمی که می تواند ، خود را زیر نقاب طغیان گری های دوره نوجوانی پنهان کند ( اکانرو اسکافر ، 1994).
اگرچه هر نوجوانی لزوماً یک زن و مرد عصبانی نیست ، اما همه نوجوانان می توانند از منابع یادگیری مدیریت خشم ، بهره مند شوند( گلدون ، 2004). رفتارهای پرخاشگرانه با شدت کمتر از قبیل فحاشی ، قانون شکنی و اخلال گری می تواند ، مقدمه ای باشد برای پرخاشگری های مضرتر مانند تهدید کلامی ، تخریب و حملات ( هیوجز ، لاگریسیا کونولی ، 2001). کمک به نوجوانان در یادگیری نحوه کنترل و مهار خشم می تواند ، پرخاشگری های شدید را قبل از بروز ، متوقف کند. خشم هم مثل هیجانات دیگر با تغییرات فیزیولوژیکی و بیولوژیکی همراه است . زمانی که عصبانی می شوید ، ضربان قلب و فشار خونتان افزایش می یابد ، میزان انرژی بیش تری در بدنتان آزاد می شود ، برخی هورمون ها مانند آدرنالین ، نورآدرنالین نیز رو به افزایش می گذارد ( پنکیک ، 2000).
به طور کلی هدف از برنامه مدیریت و مهار خشم کاهش و کنترل احساسات هیجانی و برانگیختگی فیزیولوژیک ناشی از خشم است . اگرچه بیش تر نوجوانان نمی توانند افراد یا وقایعی را که موجب بروز احساسات خشمگینانه در آن ها می شوند حذف نمایند ، یا آن ها را تغییر دهند یا از آن ها اجتناب کنند ، اما می توانند ، نحوه کنترل واکنش های خود بیاموزند ( انجمن روان شناسی آمریکا ، 2004).
به نظر گلدن (2004)، مدیریت مناسب خشم نوجوانان از طریق کمک به آن ها در رسیدن به این شناخت ها صورت می گیرد