:::::: دشمن علي (ع ) کافر است :::::::

[soheil_g]

دشمن علی - علیه السلام - کافر است

( در این که منظور از این کفر چیست، بحث مفصلی خواهد آمد.)


رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هرکه پس از من با علی درباره خلافت مقاومت و دشمنی ورزد کافر است و با خدا و رسولش جنگیده‏است. و هرکه در

حق علی شک کند کافر است.( مناقب ابن‏مغازلی / 46.)

- و فرمود: علی‏بن‏ابی‏طالب باب آمرزش خداست، هرکه از آن وارد شود مؤمن است، و هرکه از آن بیرون رود کافر.( کنزالعمال 11 / 610. و در ینابیع المودة 2 / 61 نیز

آورده و در آن به جای باب آمرزش، باب دین است.)

- و به علی‏بن‏ابی‏طالب علیه السلام فرمود: من تو را نشانه‏ای میان خود و امتم قرار داده‏ام، پس هرکه از تو پیروی نکند حقاً کافر شده است.( تاریخ دمشق 2 / 489.)

- به روایت جابر و ابن‏عباس فرمود: هرکه نگوید "علی بهترین مردم است" حقاً کافر شده‏است.( تاریخ بغداد 7 / 421 و 3 / 192.)



- به روایت جابر و ابن‏عباس فرمود: هرکه نگوید "علی بهترین مردم است" حقاً کافر شده‏است.( تاریخ بغداد 7 / 421 و 3 / 192.)

- به روایت خُذَیفةبن یمان فرمود: علی بهترین بشر است؛ هرکه نپذیرد حقّاً کافر است.( تاریخ دمشق 2 / 445. و نیز در ص 446 از شریک‏بن عبداللَّه، و در ص 447 از

محمدبن منکدر آورده است.)

- عطیّه کوفی گوید: بر جابربن عبداللَّه انصاری وارد شدیم و از پیری ابروانش بر روی دیدگانش افتاده بود، گفتیم: برای ما از علی بگو، گفت: او از بهترین بشرهاست.(

تاریخ دمشق 2 / 447.)

- رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ای حذیفه، حجت خدا بر شما پس از من علی‏بن ابی‏طالب است، کفر به او کفر به خدا، شریک ساختن برای او شرک

به خدا، شک در او شک در خدا، انحراف از او و طعن زدن به او انحراف از خدا و طعن در او، و انکار او انکار خداست.( بحارالانوار 38 / 97.)

- و فرمود: هرکه پس از من امامت علی را انکار کند چون کسی است که نبوت مرا در حیاتم انکار کرده‏است، و هرکه نبوت مرا انکار کند ربوبیت پروردگار مرا انکار

نموده‏است.( بحارالانوار 38 / 109.)

- امّ‏سلمه -رضی اللَّه عنها- به حسن بصری فرمود: تو را حدیثی گویم که دو گوشم از رسول‏خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنیده و گر نه کر شوند، و چشمانم دیده

و گر نه کور شوند، و قلبم فراگرفته و گر نه خداوند بر آن مهر (نافهمی) زند، و زبانم را لال کند اگر از رسول‏خدا صلی الله علیه و آله و سلم نشنیده باشم که به

علی‏بن‏ابی‏طالب علیه السلام می‏فرمود: ای علی، هیچ بنده‏ای در قیامت خدا را با انکار ولایت تو دیدار نکند جز آنکه او را با پرستش بت و صنم دیدار کند.( بحارالانوار


38 / 101.)

- امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ‏کس آنچه را که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم درباره علی علیه السلام فرموده رد نمی‏کند مگر کافر.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562.)

- و فرمود: امام نشانه‏ای است میان خدای عزیز و جلیل و بندگانش، هرکه (مقام) او را شناخت مؤمن است، و هرکه او را انکار نمود کافر است.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562.)

- و فرمود: علی علیه السلام باب هدایت است، هرکه با او مخالفت ورزد کافر است، و هرکه او را انکار کند به آتش دوزخ درآید.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562..)

- و فرمود: از ماست امامی که اطاعتش واجب است، هرکه او را انکار کند یهودی یا نصرانی خواهد مرد.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562.)

- رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هرکه بمیرد و امام خود را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده‏است.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562
.)

- و فرمود: امامان بعد از من دوازده نفرند، اول آنان علی‏بن‏ابی‏طالب و آخرشان قائم است... اقرار کننده به آنان مؤمن، و انکار کننده آنان کافر است.( وسائل الشیعة 18 / 561 و 560 و 559 و 567 و 562..)

- عبدالرحمن‏بن کثیر گوید: با امام صادق علیه السلام حج گزاردم، حضرت در میان راه به بالای کوهی رفت و از آنجا که اشراف بر مردم داشت نظری به مردم افکند و

فرمود: ماأکْثَرَ الضَّجیجَ وَ أَقَلَّ الْحَجیجَ! "چقدر بانگ و فریاد کننده بسیار است و حاجی اندک!" داود رقّی گفت: ای فرزند رسول خدا، آیا خداوند دعای این جمع را که

می‏بینم اجابت می‏کند؟ فرمود: وای بر تو ای اباسلیمان، خداوند گناه شرک به خود را نمی‏آمرزد؛ منکر علی علیه السلام چون بت‏پرست است.( مستدرک الوسائل 1 / 21.)

- رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: سوگند به آن که مرا به حق به پیامبری برگزید، همانا خشم آتش دوزخ بر دشمن علی بیش از کسی است که خدا را

دارای فرزند بداند.( بحارالانوار 39 / 160.)

- و فرمود: تارکان ولایت علی علیه السلام و منکران فضل او و یاوران دشمنان او همه از دایره اسلام بیرونند اگر بر این عقیده بمیرند.( بحارالانوار 72 / 134 ، 135 ، 137.)

- امام باقر علیه السلام فرمود: دشمنان علی علیه السلام همانهایند که در آتش دوزخ جاویدند.( بحارالانوار 72 / 134 ، 135 ، 137.)

- منصوربن حازم گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم: وَ ما هُمْ بِخارِجینَ مِنَ النّارِ (بقره 2/167) "و آنان از آتش دوزخ بیرون شدنی نیستند" چه کسانی هستند؟

فرمود: دشمنان علی همان کسانی‏اند که برای ابد در آتش دوزخ جاویدند.( بحارالانوار 72 / 134 ، 135 ، 137.)

- ابوحمزه ثمالی از امام سجاد علیه السلام از آن دو تن (اولی و دومی) پرسید، فرمود: کافرند، و کافر است هرکه آن دو را دوست بدارد. ( ( بحارالانوار 72 / 134 ، 135

، 137و نظیر آن را در وسائل 18/561 آورده است.)

- امام صادق علیه السلام فرمود: هرکه درباره کفر دشمنان ما و ستمکاران به ما شک کند خود کافر است.( بحارالانوار 72 / 134، 135، 137.)

ادامه دارد...........................

_________________
پرستوي مـهاجـرم چـرا ز لانـه مـيـــروي
اگـر زلانــه مـيـروي چـرا شــبــانه ميروی

قرار من شکيــب من مـهاجر غـريـب مــن
فـداي غـربـتـت شــوم کــه مـخفـيانه ميروي

حيات جان اميد من علـي بود از تـو خجــل
کــه بــا کـــبــودي بـــدن ز تــازيـانـه ميروي

[soheil_g]

بسم رب المهدی

علّامه مجلسی - رحمه الله - گوید: و از برخی اخبار بلکه از بسیاری از آنها آشکار می‏شود که دشمنان علی علیه السلام در دنیا نیز در حکم کفّارند، ولی چون خداوند

می‏دانست که پیشوایان جور و پیروانشان بر شیعه مسلط می‏شوند و شیعیان مبتلای به معاشرت با آنانند و اجتناب از آنان و ترک معاشرت و آمیزش و ازدواج با آنان

امکان‏پذیر نیست خداوند برای توسعه بر شیعه حکم اسلام را بر آنان جاری ساخته‏است. اما هنگامی که حضرت قائم علیه السلام ظهور کند با آنان در همه امور مانند

کافران دیگر معامله می‏کند، و در آخرت نیز داخل دوزخ شده و برای همیشه با دیگر کافران در آنجا خواهند ماند. و این وجه جمع است میان اخبار مختلف، همان گونه که

شیخ مفید و شهید ثان- شیخ مفید - رحمه الله - گوید: برای هیچ یک از اهل ایمان (شیعیان) جایز نیست که مخالف با حق در مسأله ولایت را غسل دهد یا بر او نماز

گزارد مگر آنکه تقیه ایجاب کند و بدین کار ناچار گردد، که آن‏گاه باید او را به روش اهل خلاف (اهل سنّت) غسل دهد و جریده (ترکه چوبی که در کفن میت می‏گذارند)

برای او نگذارد، و در نماز میت که بر او می‏خواند او را لعنت فرستد.( مقنعه / 13.)

- شیخ طوسی - رحمه الله - در شرح گفتار شیخ مفید گوید: دلیل این گفتار آن است که مخالفِ اهل حق کافر است، پس حکم او هم باید حکم کفار باشد مگر آنچه

که به دلیل از این حکم بیرون است. و چون غسل دادن کافر جایز نیست، بنابراین غسل دادن مخالف نیز جایز نمی‏باشد.( تهذیب الاحکام 1 / 335.)

ی شیخ انصاری گوید: غیبت و بدگویی از مخالف جایز است چنانکه لعن او نیز جایز است. و این که توهّم شود آیه حرمت غیبت مانند برخی از روایات عمومیت درباره

همه مسلمانان دارد درست نیست، زیرا ضروری مذهب شیعه است که مخالفان احترام ندارند و احکام اسلام بر آنان جاری نیست مگر اندکی از احکام که برپایی نظم

زندگی مؤمنان بر آن متوقف است.( مکاسب محرّمه / 40.)-قدّس اللَّه روحهما- بدان اشاره کرده‏اند.( بحارالانوار 8 / 369.)

- آیة اللَّه خمینی در شرح گفتار شیخ انصاری گوید: انصاف آن است که کسی که به این روایات بنگرد نباید شک کند که این روایات از اثبات حرمت غیبت آنان قصور

دارد، بلکه نباید شک کند که آنچه از مجموع آنها ظاهر می‏شود آن است که روایات حرمت غیبت اختصاص به غیبت مؤمن اهل ولایت امامان حق - علیهم السلام -

دارد... بنابراین شبهه‏ای در نامحترم بودن اهل خلاف وجود ندارد، بلکه این از ضروریات مذهب شیعه است چنانکه محققان گفته‏اند. بلکه از این بالاتر، کسی که در اخبار

بسیاری که در ابواب مختلف وارد شده بنگرد شک نمی‏برد در جواز هتک حرمت و بدگویی نسبت به آنان، بلکه ائمه معصومین بسیار بر آنان طعن و لعن می‏کردند و

زشتیهای آنان را برمی‏شمردند. ابوحمزه گوید: به امام باقر علیه السلام گفتم: "برخی از یاران ما بر مخالفشان افترا می‏بندند و نسبتهای ناروایی به آنان می‏دهند؛

فرمود: خودداری از آنان بهتر است. سپس فرمود: ای اباحمزه، مردم همه فرزندان نامشروعند بجز شیعیان ما". ظاهر این روایت جواز نسبت ناروا و افترای بر آنان

است.( شرح مکاسب محرّمه، 1 / 252.)


نیز گوید: و اما اخباری که مشتمل بر احکام برادری است شامل آنان نمی‏شود، زیرا پس از لزوم بیزاری جستن از آنان و از مذهب و پیشوایانشان که اخبار بر آن دلالت

دارد و اصول مذهب مقتضی آن است دیگر برادریی میان ما و آنان وجود ندارد. وآن روایاتی که مشتمل بر (حقوق) مسلم است بیشتر آنها مشتمل بر چیزی است که

موجب می‏شود آن را درباره مؤمن بدانیم (نه هر مسلمانی).( شرح مکاسب محرّمه، آیة اللَّه خمینی 1 / 250.)

شیخ یوسف بحرانی گوید: آیه‏ای که دلالت بر حرمت غیبت دارد گرچه اول آن مجمل است، جز آنکه ادامه آن که می‏فرماید: "آیا یکی از شما دوست دارد که گوشت

برادر مرده خود را بخورد؟" می‏رساند که مراد برادران مؤمن است، زیرا اثبات برادری میان مؤمن (شیعه) و کسی که مخالف دین اوست چیزی است که آن را ادعا

نمی‏کند کسی که بویی از ایمان به مشامش رسیده و از احادیث امامان - علیهم السلام - کاملاً آگاه باشد، زیرا آن احادیث در حد مستفیض بر وجوب دشمنی با

مخالفان و بیزاری از آنان دلالت دارند.( الحدائق الناضرة 18 / 150.)

محقق حلّی درباره مستحقان زکات گوید: و همچنین زکات را به غیر امامی نباید داد گرچه مسلمان باشد، و مراد ما هرکسی است که با اعتقاد حق امامیه مخالف

باشد مانند خوارج و دیگر فرقه‏هایی که اعتقادشان آنان را از ایمان بیرون می‏برد و همه کسانی که با جمیع جمهور (شیعه) در این اعتقاد مخالف باشند و تنها به نام

اسلام بسنده کرده‏باشند. دلیل ما آن است که ایمان عبارت است از باور داشتن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در هر آنچه آورده‏است، و کفرْ انکار آنهاست. پس

کسی که مؤمن نباشد کافر خواهدبود، و به کافر زکات نمی‏رسد... یک مسأله: هرگاه مؤمن پیدا نشد آیا می‏توان زکات را به غیر امامیه داد؟ در آن دو قول است، اشبه

آن است که زکات مال را به غیر اهل ولایت نتوان داد.( معتبر / 281.) ظاهراً مراد از مخالف در خصوص این اخبار اعم از ناصبی‏هایی است که پس از آشکار شدن حق باز

هم عناد می‏ورزند؛ یعنی همه مخالفان مذهب ما را شامل می‏شود و آنان کسانی‏اند که از راه ولایت منحرف گردیده‏اند، ناصبی باشند یا نه، چنانکه خواهد آمد.

نکوهش ناصبی امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند آفریده‏ای بدتر از سگ نیافریده‏است، و دشمن ناصبی ما نزد خدا از سگ پست‏تر است.( جواهر الکلام 6 / 63

.)

و فرمود: خدای متعال آفریده‏ای نجس‏تر از سگ نیافریده‏است، و دشمن ناصبی ما خاندان، از سگ نجس‏تر

است.( وسائل 1 / 159.)

در ادمه در مورد اینکه ناصبی کیست مطالبی خواهیم آورد.................

لعن الله علی عدوک یا علی اولی و دومی و سومی
_________________
پرستوي مـهاجـرم چـرا ز لانـه مـيـــروي
اگـر زلانــه مـيـروي چـرا شــبــانه ميروی

قرار من شکيــب من مـهاجر غـريـب مــن
فـداي غـربـتـت شــوم کــه مـخفـيانه ميروي

حيات جان اميد من علـي بود از تـو خجــل
کــه بــا کـــبــودي بـــدن ز تــازيـانـه ميروي