متن بسیار عاشقانه از فروغ فرخ زاد .

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش
به خدا میبرم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

بخدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعله آه شدم صد افسوس
که لبم باز برآن لب نرسید

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

سر به دامان من خسته گذار
گوش کن بانگ قدمهایش را
کمر نارون پیر شکست
تا که بگذاشت برآن پایش را

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

کتابی،خلوتی،شعری،سکوتی
مرا مستی و سکر زندگانی است
چه غم گر در بهشتی ره ندارم
که در قلبم بهشتی جاودانی است

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

امشب به قصه دل من گوش می کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می کنی

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

تو همان به که نیندیشی
به من و درد روانسوزم
که من از درد نیاسایم
که من از شعله نیفروزم

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

دیگر نکنم ز روی نادانی
قربانی عشق او غرورم را
شاید که چو بگذرم از او یابم
آن گمشده شادی و سرورم را

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

شمع ‚ ای شمع چه میخندی ؟
به شب تیره خاموشم
بخدا مُردم از این حسرت
که چرا نیست در آغوشم

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

بخدا در دل و جانم نیست
هیچ جز حسرت دیدارش
سوختم از غم و کی باشد
غم من مایه آزارش

♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥ ♥♥♥ ♥♥

بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دلدار تو باشم
وای بر من که ندانستم از اول
روزی آید که دل آزار تو باشم