313 نفر یاران امام زمان (عج) (مناظره يك جستجوگر با يك محقق اسلامي)
نفر یاران امام زمان (عج)
مناظره يك جستجوگر با يك محقق اسلامي
اشاره:
در روایات مربوط به حضرت مهدی (عج)، روایاتی با تعبیرات مختلف نقل شده كه در آستانه ظهور آن حضرت 313 نفر از یاران او، در كنار كعبه به حضور او می‌آیند، امام مهدی (عج) در انتظار آنها به سر می‌برد، آنها نخستین انسان‌هایی هستند كه با امام عصر (عج) بیعت می‌كنند، در همان هنگام قیام حضرت مهدی (عج) شروع می‌شود و مرحله به مرحله به پیش می‌رود، و آن 313 نفر پرچمداران حضرت مهدی، و حاكمان نصب شده از طرف آن حضرت در سراسر روی زمین می‌باشند. اینك در این رابطه به مناظره زیر كه بین یك محقّق اسلامی و یك جستجوگر هوشمند رخ داده، توجه كنید:
جستجوگر: لطفاً حدیث 313 نفر یاران مهدی (عج) را برای من نقل كنید؟
محقّق: این حدیث با تعبیرات گوناگون نقل شده، یك حدیث نیست بلكه دهها حدیث است كه همه مربوط به همان 313 نفر می‌باشند، به طوری كه ادعای «تواتر معنوی» این حدیث شده، یعنی اصل ماجرای پیوستن 313 نفر یار فداكار به امام زمان (عج)، هنگام آغاز ظهور، به قدری نقل شده كه انسان به صحّت آن، علم پیدا می‌كند و به این نتیجه می‌رسد كه ممكن نیست جمعی دروغگو توطئه‌ای برای جعل چنین حدیثی كرده باشند.
جستجوگر: به قول مولانا در مثنوی :
آب دریا را اگر نتوان كشید پس به قدر تشنگی باید چشید
به عنوان نمونه، یكی دو نمونه از آن احادیث را كه درباره آن 313 نفر است ذكر نمائید.
محقّق: در تفسیر آیه 80 سوره هود ـ علیه السّلام ـ كه در آن آمده: حضرت لوط ـ علیه السّلام ـ به قوم سركش و تبهكار خود گفت: «لو ان لی بكم قوه او آوی الی ركن شدید ؛ ای كاش در برابر شما قدرتی داشتم، یا تكیه‌گاه و پشتیبان محكمی در اختیار من بود»، (آنگاه می‌دانستم كه با شما گمراهان چه كنم؟).
امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: «منظور از «قوه» در این آیه همان قائم (عج) است و منظور از «ركن شدید»، (پشتیبانان محكم) 313 نفر از یارانش هستند».[1] و در روایت دیگر آمده ، امام باقر ـ علیه السّلام ـ فرمود: «لكانی انظر الیهم مصعدین من نجف الكوفهِ ثلاث مِأه و بضَعَه عشر رجلاً كان قلوبهم زبر الحدید ...: «گوئی به آن سیصد و چند نفر یاران می‌نگرم كه از نجف كوفه[2] بالا می‌روند، گویا قلبهای آنان (در استحكام و استواری) پاره‌ها و قطعه‌های آهن است».[3]
جستجوگر: آیا در سراسر زمین، هنوز به تعداد 313 نفر، یاران شایسته امام زمان (عج) پیدا نشده‌اند تا به محضر آن حضرت بروند و ماجرای ظهور آن حضرت رخ دهد، و مردم دنیا نجات یابند؟
محقّق: این 313 نفر مطابق روایات، دارای ویژگی‌هایی هستند كه با توجّه به آنها، روشن می‌شود كه هنوز دنیا لیاقت آن را نیافته تا چنین افرادی را از خود بروز دهد.
جتسجو‌گر: مثلاً چه ویژگی‌هایی دارند؟
محقّق: مثلاً در روایتی از امام سجّاد ـ علیه السّلام ـ می‌خوانیم: هنگامی كه امام مهدی (عج) در برابر جمعیّت بسیاری كه در مكّه اجتماع كرده‌اند، خود را معرّفی می‌كند و مردم را به پیوستن به خویش دعوت می‌نماید، جمعی قیام می‌كنند تا آن حضرت را به قتل برسانند. فیقوم ثلاثمأه و نیف فیمنعونه منه؛ همین سیصدو چند نفر به پا می‌خیزند، و آن حضرت را از گزند آن مخالفان، حفظ می‌كنند، و جلو مخالفان را می‌گیرند».[4] و در روایات متعدّدی در وصف آنها آمده: «...یجمعهم الله بمكه قزعا كقزع الخریف: «خداوند آنها را در مكّه به گرد هم می‌آورد، همچون قطعه‌های ابر پائیزی»[5]، (یعنی آنها تند و سریع و در سطح بالا با امكانات عالی، خود را در مكّه حاضر می‌كنند). و امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: «و كانی انظر الی القائم علی منبر الكوفه، و حوله اصحابه ثلاثمأه و ثلاث عشر رجلا عده اهل البدر، و هم اصحاب الالویه و هم حكام الله فی ارضه علی خلقه ...: «گویا امام قائم (عج) را بر بالای منبركوفه می‌نگرم كه یارانش (یعنی یاران مخصوصش) 313 نفر مرد به تعداد جنگجویان مسلمان جنگ بدر، اطرافش را گرفته‌اند، با این یاران پرچمداران وحاكمان بر مردم در زمین، از جانب خدا هستند».[6] براساس این حدیث، باید آن 313 نفر از نظر علم و كمال و شجاعت و سایر ارزشهای اسلامی در درجه‌ای باشند، كه مثلاً اگر سراسر زمین را 313 بخش و ایالت كنند، هر یك از آنها شایستگی رهبری و پرچمداری یك ایالت را داشته باشند، به تعبیر بعضی از بزرگان، مثلاً 313 نفر مانند امام خمینی (قدّس‌سرُّه) كه رهبری كشور ایران را به دست گرفت، 313 نفر چنین فردی یافت شود، و هر كدام با امكانات و نفوذ خود، بتواند عهده‌دار حاكمیّت بر یكی از ایالتهای حكومت جهانی حضرت مهدی (عج) گردد.
جستجوگر: اكنون مسأله را دریافتم كه براستی هنوز این 313 نفر با این ویژگی‌ها، در سراسر دنیا، وجود ندارند، باید یك زمینه‌سازی عمیق و دامنه‌دار در سطوح مختلف به عمل آید تا جهان آماده ظهور حضرت مهدی (عج) گردد، همان‌گونه كه پیامبران در راه پیشبرد اهداف مقدّس خود به یاران آگاه، هوشمند، سیاستمدار، شجاع و پرصلابت، نیاز داشتند، امام زمان (عج) نیز باید دارای چنین یارانی باشد، دوست دارم باز از ویژگی‌های آن 313 نفر، مطالبی بشنوم.
محقّق: در آیه 148 سوره بقره می‌خوانیم: «این ما تكونوا یأت بكم الله جمعیاً: «هر جا باشید خداوند شما را به گرد هم حاضر می‌كند». امام صادق ـ علیه السّلام ـ پس از ذكر این آیه فرمود: «منظور، اصحاب امام قائم (عج)اند كه 313 نفر می‌باشند، سوگند به خدا «امّت معدوده» همانها هستند، به خدا سوگند همگی در یك ساعت جمع می‌شوند همچون پاره‌های ابر پائیزی كه بر اثر تند باد، جمع و متراكم می‌گردند».[7]
از خصوصیّات آنها این‌كه: از دورترین شهر و كشورها، وارد مكّه می‌شوند[8] و امام مهدی «عج») در «ذی‌طوی» (حدود یك فرسخی مكّه) در انتظار آن 313 نفر، توقّف می‌كند، تا این‌كه آنها می‌آیند و همراه آنها كنار كعبه می‌آیند[9] و آنها نخستین انسانهائی هستند كه با امام مهدی (عج) بیعت می‌كنند.[10] آنها در كنار مهدی (عج) از بالاترین امدادهای غیبی برخوردارند و دست خدا بالای سر امام مهدی (عج) و آنها است، چنان‌كه امام سجّاد ـ علیه السّلام ـ فرمود: «گویا صاحب شما ( حضرت مهدی «عج» را می‌نگرم كه همراه سیصدو اندی نفر در پشت كوفه به نجف مشرّف شده، جبرئیل در جانب راست و میكائیل در طرف چپ، و اسرافیل در پیش روی او است، پرچم پیامبر خدا ـ صلی اللّه علیه و آله ـ را برافراشته، و آن پرچم را به جانب هیچ گروهی از مخالفان متمایل نكند، مگر این‌كه خداوند آنان را به هلاكت می‌رساند».[11]
جستجوگر: در مورد یاران مهدی (عج) چرا همواره از مردان سخن به میان آمده، آیا زنان در این راستا هیچ نقشی ندارند؟
محقّق: این‌كه بیشتر از مردان سخن به میان می‌آید، از این‌رو است كه در آغاز قیام، بیشتر مسأله جهاد و جنگ و دفاع، مطرح است، كه طبعاً مردان در میدانها هستند، ولی بانوان در پشت جبهه به تلاش و حمایت از راه مهدی (عج) می‌پردازند. در مورد 313 نفر یاران مخصوص حضرت مهدی (عج) اتّفاقاً در بعضی از روایات، شركت زنان نیز مطرح شده است، از جمله امام باقر ـ علیه السّلام ـ فرمود: «...و یجییءُ و الله ثلاث مأه و بضعه عشر رجلاً فیهم خمسون امرئه یجتمعون بمكه علی غیر میعاد قزعاً كقزع الخریف: «سوگند به خدا سیصدو اندی نفر مرد می‌آیند، در میانشان پنجاه نفر زن هستند، در مكّه اجتماع می‌كنند، بی‌آنكه قبلاً وعده داده باشند، آمدنشان همانند ابرهای پائیزی است.» (كه به حركات تند می‌آیند و در آن مركز جمع می‌شوند)[12]. و از مفضّل نقل شده: امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: «سیزده زن همراه مهدی (عج) هست». عرض كردم: « این بانوان برای چه در كنار مهدی (عج) هستند؟»
فرمود: «اینها مجروحان را مداوا می‌كنند، و از بیماران جنگی، پرستاری می‌نمایند، چنان‌كه زنان در عصر پیامبر ـ صلی اللّه علیه و آله ـ همراه آن حضرت، در جنگها این كارها را بر عهده می‌گرفتند».[13]
جستجوگر: این عدّه از زن و مرد، با توجّه به قیام جهانی حضرت مهدی (عج) بسیار اندك هستند؟
محقّق: این یاران، در آغاز كار به حضرت مهدی (عج) می‌پیوندند، ولی سپس روزبروز و مرحله به مرحله بریاران آن حضرت می‌افزاید.
به عبارت روشن‌تر: این افراد، یاران ویژه هستند كه هسته مركزی و اعضاء اصلی مقرّ حكومت جهانی آن حضرت را تشكیل می‌دهند، مثلاً در روایتی آمده: « 360 مرد كامل الهی در بین حجرالاسود و مقام ابراهیم ـ علیه السّلام ـ با امام قائم (عج) بیعت می‌كنند، و آنها وزیران او هستند كه بار سنگین مسئولیّت‌های كشور جهانی را اداره می‌نمایند». نیز فرمود: «در جریان فتح و آزادسازی روم، هفتاد هزار نفر از یاران مهدی (عج) تكبیرگویان، شركت دارند، همزمان با غرّش تكبیر اوّل آنها، یك سوّم روم فتح می‌شود، و همزمان با غرّش تكبیر دوّم آنها، یك سوم دیگر روم، و همزمان با غرش تكبیر سوم آنها، همه روم، آزاد می‌گردد».[14] و یا در نقل دیگر از امام باقر ـ علیه السّلام ـ نقل شده كه فرمود: «هفتادهزار نفر از افراد راستین و خالص از اهل كوفه به حمایت امام عصر (عج) برمی‌خیزند.[15]
--------------------------------------------------------------------------------
[1] . تفسیر برهان، ج2، ص 288 ـ اثباه الهداه، ج7، ص 100.
[2] . در زمان گذشته، نجف شهر مستقلی نبوده و به عنوان قسمتی از شهر كوفه محسوب می‌شده است.
[3] . بحار، ج52، ص343.
[4] . بحار، ج 52، ص 306.
[5] . اعیان الشیعه، ط جدید، ج2، ص 84.
[6] . بحار، ج52، ص 326.
[7] . نور الثّقلین، ج1، ص 139.
[8] . اثباه الهداه، ج 7، ص 176.
[9] . همان مدرك، ص 92.
[10] . بحار، ج52، ص 316.
[11] . اثباه الهداه، ج7، ص113 ـ اعیان الشّیعه،ط جدید، ج2، ص 82.
[12] . بحار،ج52، ص 233 ـ اعیان الشّیعه، ط جدید،ج2،ص 84.
[13] . اثباه الهداه، ج7، ص 150 و 171.
[14] . المجالس السنیّه (سیّد محسن جبل عاملی)، ج5 ، ص 711 و 723 و 724.
[15] . بحار، ج52، ص 390.
