مرگ اندیشی در یک نگاه

بسم الله الرحمن الرحیم
مرگ اندیشی در یک نگاه :
مرگ اندیشی، یاد مرگ با تمام ویژگی ها یش می باشد.
یاد مرگی که به زمان تکلیف و فرصت عمل، پایان می بخشد.
وقوع آن نزدیک و حتمی است.
فراگیر و گریز ناپذیر است.
سر انجام ،آدمی به دو راهی حساس و تعیین کننده گام می نهد و با دریافت نامه ی کارکردهای خویش ابدیتی را آغاز می کند.
«مرگ و زندگی هم سفران توأمان یک دیگرند،...فرد از همان لحظه باروری در معرض خطر مرگ قرار دارد. اگر چه زندگی هایی که قبل از تولد خاتمه می یابند جزء تلفات و آمار مرگ و میر محسوب نمی شوند،ولی در حقیقت باید نوزاد متولد شده را یک نجات یافته و باز مانده به حساب آورد.» (غلام حسین معتمدی، انسان و مرگ ،ص 4)
زیبنده ی نجات یافته و باز مانده ی از مرگ نیست که آن را از یاد برد،زیرا زندگی را مدتی کوتاه است و به زودی ناگزیر است به قانون عام و فراگیر مرگ تن در دهد.
انسان چون مسافری است که چند صباحی در مسافر خانه ی دنیا به سفر آمده است، دیری نمی پاید که به خانه و کاشانه ی خویش باز می گردد.
مرگ اندیشی در واقع یاد همان خانه و کاشانه ای است که باید بدان سو بر گردیم، به مرگ طبیعی و یا اختیاری.
پر شمار بودن آیات قرآنی در باره ی مرگ و معاد و یاد آن، هر انسانی را به تامل و درنگ وا می دارد.
لختی درنگ باید نمود که به زودی خواهیم مرد. وای اگر از پس امروز بود فردایی ،که هست.