اثرات معاشرت در روحيه از ديدگاه اسلام

انسان زماني مي تواند از آسيب ها و خطرات در امان باشد که در متن جامعه زندگي کند و با همنوعان خود نشست و برخواست داشته باشد . زندگي کردن در حاشيه و بريدن از ديگران و عادت کردن به زندگي فردي ، هميشه خطرناک بوده است . سفارش همه دانايان و حکيمان اين بوده که انسانها هر روز بيش از گذشته به ا رتباطات خود بيفزايند و اصولاً داشتن ارتباط با ديگران و معاشرت کريمانه با آنها از خصايص انسان معتدل و داري خلق پيامبر گونه است .
انبياء با همه حشمت و بزرگي با ديگران مؤانست داشتند و حتي دامنه رحمت خود را به حيوانات نيز گسترش مي دادند .
زندگي ما انسانها هم که در معرض تندباد حوادث هستيم همواره در معرض خطرات گوناگون است و تنها آن دسته از آدميان جان سالم بدر مي برند که همچون سنگهاي نهفته در دل کوه ، در متن جامعه بوده و خود را از اجتماع کنار نکشيده اند . براي چنين افرادي کمک از همه طرف خواهد رسيد و تنها نمي مانند . ولي انان که از جامع ه گريزانند و به زندگي فردي دلخوش کرده اند ، اگر چه در روز سلامت خود را از مردم بي نياز مي بينند ولي در حوادث خواهند ديد که به ياري ديگران محتاج هستند و عدم ارتباط آنها باعث زيان شديد شان بوده است . اين همه سفارش بزرگان اسلام بر ( صله رحم ) نيز به همين دليل است . در پايان چند حديث در مورد اين خصلت خوب مي آوريم ؛
امام صادق (‌ع) : صله رحم حساب روز قيامت را آسان مي کند و صله رحم است که عمر را طولاني مي کند و از بديها انسان را محافظت مي کند .
امام باقر (ع) : صله رحم ،‌ خلق را نيکو مي گرداند و روزي را افزايش ميدهد و مرگ را به تأخير مي اندازد .
پيامبر اسلام ( ص ) : وصيت مي کنم حاضرين امت را و غايبين ايشان را و کساني که در پشت پدران و رحم مادران هستند تا روز قيامت که صله رحم بجا بياورند ، اگر چه فاصله اي به اندازه يکسال بين آنها باشد .