♥ love ♥(تقدیم به اجی ساناز)

[!ALIPOUR!]

همه ی دنیا رو گشتم تا تو رو پیدا کنم
تو نباشی نمیشه عشقی دیگه پیدا کنم
پس ازم نگیر نگاتو ، پس نگیر ازم صداتو
جونمو میدم براتو ، میمیرم ...

به عشق عشقه تو زنده امو
عشقه تو واسم همه چیزمو
نبودنت واسم مرگه ...

من به جز تو عشقه تو عشقی رو عشق نمیدونمو
فقط معنی عشقو تو چشم تو میخونمو
زندگی بی تو هرگز ...

همه ی دنیا رو گشتم تا تو رو پیدا کنم
تو نباشی نمیشه عشقی دیگه پیدا کنم
پس ازم نگیر نگاتو ، پس نگیر ازم صداتو
جونمو میدم براتو ، میمیرم ...

به عشق عشقه تو زنده امو
عشقه تو واسم همه چیزمو
نبودنت واسم مرگه ...

من به جز تو عشقه تو عشقی رو عشق نمیدونمو
فقط معنی عشقو تو چشم تو میخونمو
زندگی بی تو هرگز ...

به عشق عشقه تو زنده امو
عشقه تو واسم همه چیزمو
نبودنت واسم مرگه ...

من به جز تو عشقه تو عشقی رو عشق نمیدونمو
فقط معنی عشقو تو چشم تو میخونمو
زندگی بی تو هرگز ...

[!ALIPOUR!]

لیلی گفت: موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج،
دلت توی حلقه های موی من است.
نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟
نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت:
نه نمی خواهم، گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.
دلم را هم.

لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،
نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟
نمیخواهی شیرینی لیلی را؟

مجنون چشمهایش را بست و گفت:
هزار سال است عکسم ته جام شوکران است، تلخ.
تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.
خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند.
نمی خواهی خرما بچینی؟

مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت:
من خار را دوست تر دارم.

لیلی گفت: دستهایم پل است.
پلی که مرا به تو می رساند.
بیا و از این پل بگذر.

مجنون گفت: اما من از این پل گذشته ام.
آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.

لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی ست.
بی سوار و بی افسار.
عنانش را خدا بریده، این اسب را با خودت می بری؟

مجنون هیچ نگفت.
لیلی که نگاه کرد، مجنون دیگر نبود؛ تنها شیهه اسبی بود و رد پایی بر شن.
لیلی دست بر سینه اش گذاشت، صدای تاختن می آمد.....

[!ALIPOUR!]

بگذار سخن بگویم ، بگذار تهی شوم از درد
که گفتن خوب است و از تو گفتن خوشتر

هر چند که آئینه ی کلام مرا بر مهتابی باورت نخواهی نشاند !
بگذار سخن بگویم حتی نخواهی و نشنوی اگر
ورنه کدام کوه به تنهایی ، مرا باور خواهد کرد ؟

اینک منم پر از شکستن و سوختن
با کوله باری از مصیبت و شیون

ببین چه تلخ ایستاده ام بر استوار تنهایی خویش
با بازوانی که مرز های توانستن را نمیشناسد .


*******************************
*******************************
شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی
تو را با لهجه‌ی گلهای نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ آبی‌ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی
و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشمهایم را
بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمی دانم چرا رفتی نمی دانم چرا شاید خطا کردم
و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی
نمی‌دانم کجا تا کی برای چه
ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید
و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت
و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد
و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره
با مهربانی دانه برمی‌داشت
تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد
و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود
و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد
من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت
کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد
کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد
و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید
کنار انتظاری که بدون پاسخ و سرد است
و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل
میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر
نمی دانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی‌مان باز
برای شادی و خوشبختی باغ ارزوهایت دعا کردم

[!ALIPOUR!]

دل سوخته تر از همه سوختگانم

از جمع پراکنده رندان جهانم

...

در دهنه بازیگری کهنه دنیا

عشق است قمار و من بازیگر آنم

...

با آنکه همه باخته در بازی عشقم

بازنده ترین هست در این جمع نشانم

...

ای عشق از تو زهر است به کامم

دل سوخت ،تن سوخت،من ماندم و نامم

...

عمریست که می بازم و یک برد ندارم

اما چه کنم عاشق این کهنه قمارم

...

ای دوست مزن زخم زبان جای نصیحت

بگذار ببارد به سرم سنگ مصیبت

...

من زنده از این جرمم و بگذشته مجازات

مرگست مرا گر بزنم حرف ندامت

...

باید که ببازم ،با درد بسازم

در مذهب رندان این است نمازم

...

من دربدر عشقم و رسوای جهانم

چون سایه به دنبال سر عشق روانم

...

دل سوخته تر از همه سوختگانم

از جمع پراکنده رندان جهانم

[!ALIPOUR!]

بار اول که گفتی دوستم داری .... باور نکردم
بار دوم که گفتی دوستم داری ... بازم باور نکردم
بار سوم که قسم خوردی .... باورم شد
اما وقتی تنهام گذاشتی.....
دیدم که سر کارم گذاشتی و حق داشتم که باورت نکنم
اما منو بد جوری عاشق کردی و تنهام گذاشتی
برنگرد،
که بر نمی گردی تو هیچوقت
نمی خواهم داشته باشمت،نترس
فقط بیا
در خزان خواسته هایم، کمی قدم بزن
تا ببینمت ، اخه دلم برای راه رفتنت تنگ شده است...
یه روز بهم گفت میخوام باهات دوست بشم
آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام
بهش لبخند زدم و گفتم: آره میدونم …. فکر خوبیه ….. منم خیلی تنهام
یه روز دیگه بهم گفت: می خوام تا ابد باهات بمونم ....اخه میدونی من اینجا
خیلی تنهام
بهش لبخند زدم و گفتم: آره میدونم…. فکر خوبیه ...منم خیلی تنهام
یه روز دیگه بهم گفت: می خوام برم یه جای دور...جایی که هیچ مزاحمی نباشه
وقتی همه چیز حل شد
تو هم بیا اونجا… آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام
بهش لبخند زدم و گفتم: آره میدونم…. فکر خوبیه ….منم خیلی تنهام
یه روز تو نامه برام نوشت: من اینجا یه دوست پیدا کردم
آخه میدونی ...من اینجا خیلی تنهام
براش یه لبخند کشیدم و زیرش نوشتم: آره میدونم ....فکر خوبیه....منم خیلی تنهام
یه روز دیگه تو نامه برام نوشت
من قراره با این دوستم تا ابد زندگی کنم
آخه میدونی من اینجا خیلی تنهام
براش یه لبخند کشیدم و زیرش نوشتم: آره میدونم ...فکر خوبیه ....منم خیلی تنهام
حالا دیگه اون تنها نیست....
و از این بابت خوشحالم... وچیزی که بیشتر از اون خوشحالم میکنه اینه که هنوز
نمیدونه که من...
خیلی خیلی تنهام.... !!!
پ ن١:مدعی عشق بسیار است مثل پروانه ولی عاشق خاموش و بی ریا چون شمع سوزان کم!!
پ ن٢:با اینکه تو رفتی و تنهام گذاشتی ---تو رفتی یکی مثل خودتو پیدا کردی ولی من خدارو پیدا کردم
پ ن٣:اگر تنهاترین تنها شوم بازم خدا هست

[!ALIPOUR!]

بی تو مهتاب شبی،باز از ان کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم،گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید،عطر صد خاطره پیچید:
یادم آمد که شبی باهم از ان کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام ،،، بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب،،، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ ،،، همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی :
از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!
با تو گفتم:حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم ، نتوانم!
روز اول که دلم به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی ،،، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم ، نتوانم !
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت...
اشک در چشم تو لغزید،،، ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم ،،، نگسستم ، نرمیدم.
رفت در ظلمت غم،،، آن شب و شبهای دگر هم،
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما،
به چه حالی من از آن کوچه گذشتم...

[!ALIPOUR!]

دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟
با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام؟
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر.
خویش را از ساحل افکندم در آب،
لیک از ژرفای دریا بی خبر
بر تن دیوارها طرحی شکست
کس دگر رنگی در این سامان ندید.
چشم می دوزد خیال روز وشب
از درون دل به تصویر امید
تا بدین منزل نهادم پای را
از درای کاروان بگسسته ام
گر چه می سوزم از این آتش به جان،
لیک بر این سوختن دل بسته ام.
تیرگی پا می کشد از بام ها
صبح می خندد به راه شهر من
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته دارم سخن.
(سهراب سپهری)

[!ALIPOUR!]

ای بهترین انتظار ,منتظرت می مانم...

باز حنجره ها تنگ است و ناله ها خشکیده در چشمهای سرد


باز نم نم اشکهای دلم در درون خونابه می شوند در جوششی خموش و بی صدا

باز همه ی وجودم زمزمه می شود و زبان باز می کند چه بی صدا

باز اندام ظریفم می کشد بدوش بار سنگین روزهای مردگی را در زمین چه استوار

باز سرخ می شود ز سیلیش این چهره ی درد کشیده و خسته از خزان ِ انتظار

باز سوسو ی چشمان بیمارم بدنبال ستاره ات می گردد تا جلوه ی جمالت سرمه ای شود برای دردهایش

باز می تپد دلم در مردگیهایی که فریاد زندگی سر می دهند در لابلای ورقهای زمان تا فقط مگر تو زنده کنی و جان بخشی

باز فریادها بر بام خانه ها سکوت شده اند تا فرو ریزند و یا فریاد شوند بر بلندای دلهای منتظر

باز ستاره خسته است از زمان و ره پیمودنهای شبانه ای که سرد است بی تو چون مردن و باز هم صدایت نمی اید ، خودت نمی ایی ، ستاره ات چشمک نمی زند و اشکهای ستاره بر گونه هایش می خشکد و در خود گم می شود تا انهنگام که تو را بیابد

ای بهترین انتظار ، منتظرت می مانم ...

[!ALIPOUR!]

به نام ستاره شب تاریکم.......
یک شب خوب تو اسمون.....یه ستاره چشمک زنون....
خندید و گفت: کنارتم تا اخرش تا پای جون..
ستاره قشنگی بود ....آروم و ناز و مهربون.......
ستاره شد عشق منو....منم شدم عاشق اون....
اما زیاد طول نکشید عشق منو ستاره جون....
ماهه اومد ستاره رو دزدید و برد نامهربون.....
ستاره رفت با رفتنش منم شدم بی هم زبون.......
حالا شبا به یاد اون چشم می دوزم به اسمون..............
«کجایی ستاره شبهای تاریکم؟؟!!!»

[!ALIPOUR!]

برای مخاطبم....
دل من یه قفله اما دست تو مثل کلیده
می خوام از تو بنویسم کاغذام همش سفیده
یه سوال عاشقونه بگی به هرکسی می دونه
اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمی ده
چه قدر دعا کنم من خدا رو صدا کنم من
دست من به اسمونه نیمه شب دم سپیده
گفتم از عشق تو می خوام سر بذارم به بیابون
گفت تو عاقلتر از اینی این کارا از تو بعیده
التماس کردم که یک شب لااقل بیا تو خوابم
گفت که هذیون وتموم کن انگاری تبت شدیده
گفتم آرزو دارم تو مال من بشی یه روزی
گفت تو این دنیای بی رحم کی به آرزوش رسیده
اونی روکه دوست نداری دنبالت میاد تا آخر
اونی که دنبالشی تو چرا دائم ناپدیده
تو از اون روزی که رفتی دل من دیوونه تر شد
رنگ من که هیچی زیبا رنگ آسمون پریده
سرنوشت گریه نداره خودت اینو گفتی اما
تو دل من نمی دونم چرا باز یکم امیده
تو منو گذاشتی رفتی اما می خوام بنویسم
چه قدر واسم عزیزه اونکه از من دل بریده
<<مریم حیدرزاده>>