-
مدیر بازنشسته
گوشه اى از زندگى پربركت امام موسى كاظم (عليه السلام)
گوشه اى از زندگى پربركت امام موسى كاظم (عليه السلام)
حضرت موسى بن جعفر (ع) امام هفتم شيعيان، روز يكشنبه 7 صفر سال 128 ه .
ق در يكى از منزگاههاى بين مكه و مدينه به دنيا آمدند .
نام آن حضرت موسى، كنيه ايشان ابوالحسن و ابو ابراهيم والقاب شريف آن امام،
كاظم، صابر و امين است، لكن اصحاب ايشان از روى تقيه، گاهى نام آن حضرت
را نمى بردند و از ايشان به عبد صالح، فقيه، عالم و ياد مى كردند .
نام مادر آن حضرت حميده بود .
ايشان از زنان فقيه و آگاه به احكام دين بودند، بطورى كه امام صادق- عليه السلام-
به زنان ديگر امر مى فرمودند كه براى فراگيرى مسائل دينى به ايشان رجوع كنند .
نه تنها شيعيان، بلكه بزرگان اهل سنت نيز، آن حضرت را به خاطر صفات پسنديده و
اوصاف شايسته شان مدح مى كرده اند .
ايشان را به خاطر شدت بردبارى و حلم و فروبردن خشم، كاظم و به جهت كثرت
عبادت، عبد صالح لقب داده اند .
به اعتراف دوست و دشمن، ايشان فقيه ترين، پرهيزكارترين و داناترين افراد زمان
خود بودند . در وصف آن حضرت گفته شده است : حليف السجدة الطويلة و الدموع
الغزيرة: پيوسته ملازم سجده هاى طولانى و اشكهاى ريزان بود .
زمان ايشان، مقارن با اوايل حكومت بنى عباس بود .
كشمكشهاى بين دو سلسله عباسى و اموى در زمان امام صادق- عليه السلام- پايان
يافته بود و عباسيان، حاكم شده بودند و چون حكومت آنان كاملا از شر امويان آسوده شد
و بر تخت قدرت نشستند، بر آن شدند تا دشمنان هميشگى و مدعيان راستين خلافت، يعنى
اهل بيت پيامبر- صلوات الله عليهم اجمعين- را به هر طريق ممكن، از صحنه خارج كنند
و در اين راه، از هيچ آزارى كوتاهى نكردند .
ديگر امنيتى براى شيعيان وجود نداشت و هيچ گاه امامان ما پس از امام جعفر
صادق- عليه السلام- فرصت نيافتند تا آزادانه ابراز عقيده كنند و در بسط معارف حقيقى دين بكوشند .
اما اين سختيها سبب نشد تا آن حضرت از پاى بنشينند و تا حد ممكن، وظيفه الهى خود را به
انجام مى رساندند . امام كاظم- عليه السلام- در زمان منصور، مهدى، هادى و هارون الرشيد
عباسى مى زيستند و بارها مورد آزار و اذيت آنان قرار گرفتند .
هارون الرشيد كه از نفوذ معنوى آن حضرت هراسناك بود، امام را زندانى كرد و همواره سعى
مى كرد كه ايشان را دنياطلب جلوه دهد .
در يكى از اين تلاشهاى نافرجام، كنيزى را به زندان فرستاد تا نظر امام را به خود جلب كند؛
ولى آن كنيز چون شدت عبادت و كثرت سجود آن حضرت را مشاهد نمود، خود نيز به سجده افتاد و پيوسته مى گفت: قدوس قدوس
سبحانك سبحانك سبحانك! و تا آخر عمر از خوف خداوند
مى لرزيد و پيوسته به نماز مشغول بود تا از دنيا رفت .
هارون ابتدا امام كاظم (ع) را نزد عسيى بن جعفر، پسر عموى خود، در بصره زندانى
كرد و بارها از وى خواست تا فرزند رسول خدا را به قتل برساند، ولى او زير بار
اين پيشنهاد نمى رفت .
لذا پس از يك سال به امر هارون، امام را به بغداد آوردند و در زندان فضل بن ربيع
زندانى كردند و خواسته خود را به او نيز عرضه كرد، اما او هم به قتل امام راضى نشد .
در مرتبه سوم سندى بن شاهك را مأمور مراقبت از موسى بن جعفر (ع) قرارداد .
وى تصميم گرفت امام را به شهادت برساند .
براى حفظ ظاهر، پيش از آنكه امام- عليه السلام- توسط زهرى كه به ايشان خورانيده
بودند به شهادت برسد، چند نفر از قضات و افراد معروف به عدالت را نزد حضرت بردند
تا با ديدن آن امام، به سلامتى ايشان گواهى دهند و گفتند: مردم مى گويند موسى بن جعفر
در سختى و شدت بسر مى برد .
شما او را ببينيد و گواهى دهيد كه بيمارى و ناراحتى در او نيست .
امام كاظم- عليه السلام- به گواهان فرمودند: گرچه به ظاهر صحيح هستم، ولى اينها
به من زهر خورانده اند و پس از سه روز من به رحمت حق تعالى واصل خواهم شد .
و بدين ترتيب، حضرت توطئه آنها را خنثى كردند و همان طور كه خود فرموده بودند،
پس از سه روز به شهادت رسيدند .
پيكر مطهر آن امام معصوم را سه روز در ملأ عام گذاشتند تا چنين وانمود كنند كه
آن حضرت به مرگ طبيعى فوت كرده اند، زيرا اثر جراحت و زخمى بر روى بدن
مشاهده نمى شد .
تاريخ شهادت امام كاظم (ع) را 25 رجب سال 138 هجرى قمرى ذكر كرده اند .
آن امام همام درشهر كاظمين مدفونند .
(صلوات الله عليه و على آبائه و أبنائه)
-
کلمات کلیدی این موضوع
مجوز های ارسال و ویرایش
- شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
- شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
- شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
- شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
-
مشاهده قوانین
انجمن