مرگ شكننده لذت ها

[azadeh]

به یاد مرگ و سراىبعد از آن (عالم برزخ و قیامت ) بودن ، بهترین موعظه و سازنده ترین اندرز براى هرانسان است و توجه داشتن به آن ، اثر عمیقى در شكستن شهوات و پایان دادن به آرزوهاىدور و زدودن زنگار از آئینه دل دارد. غفلت نمودن از مرگ ، انسان را به پستى ، بىباكى ، بى دینى و بى غیرتى مى كشاند، قلب را مى میراند و او را از هر حیوانى گمراهتر و فرومایه تر مى كند.
در روایات از معصوم علیهم السلام وارد شده : انسان زیركو مؤ من كسانى است كه دائما به یاد مرگ باشد و هیچ وقت از آن غفلت نكند. به چندروایت توجه كنیم .
1- از حضرت رسول صلى الله علیه و آله سئوال كردند: زیرك ترینمؤ منان چه كسانى هستند؟ فرمود: كسى كه بیشتر به یاد مرگ بوده و خود را براى آنآماده كند.
2- نیز از آن حضرت سئوال كردند: زاهدترین مردمكیست ؟ فرمود: كسى كه قبر و عذاب هاى آن را از یاد نبرد، فریب زینت هاى دنیا رانخورد، سراى جاودان را بر این دنیاى زودگذر برگزیند، فردا را از عمر خود حساب نكندو خود را آماده مرگ نماید
3- هم چنین فرمود: زیاد به فكر نابودكننده لذت ها باشید. عرض شد: یا رسول الله ! آن چیست ؟ در پاسخفرمود: مرگ است . آن كسى كه به حقیقت ، از مرگ یاد مى كند در وسعت و گشایش زندگىباشد، غرورش ‍ برطرف شود، دنیا بروى تنگ گردد، اگر در مضیقه و سختى باشد با یاد مرگ، از فشار فكرى رهایى یابد و دنیا در نظرش وسیع و گسترده شود.
4- از امام صادقعلیه السلام در این باره نقل شده : به یاد مرگ بودن ، خواهش ها و هوس هاى نفسانى وشهوتهاى سركش را در درون آدمى ، مى میراند و ریشه هاى غفلت را از دل مى كند، قلب ودل را به وعده هاى الهى نیرو مى بخشد، طبع و خوى بندگى را در نهاد انسان نرمى مىدهد و لطافت مى آفریند، نشانه هاى هواپرستى و رنگ و رنگارهاى دل باختگى به دنیا رادر هم مى شكند، شعله هاى حرص و طمع را خاموش مى كند، دنیا را در نظر انسان پست وكوچك مى گرداند. این است معنى سخن پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله كه فرمود: یك ساعت فكر كردن از هفتاد سال عبادت بهتر است
به فكر مرگ بودن ،انسان را از گناه باز مى دارد، او را به سوى كارهاى نیك فرا مى خواند، ایمان را دردل مى آفریند، به زندگى و حیات انسان معنى و جهت مى دهد.
خیر و خوشبختى براى آنكسى است كه ملائكه هنگام آمدن مرگ او را تكریم و احترام كنند و به شایستگى بدرقهنمایند.
خداوند متعال ،مرگو حیات را در چند جاى قرآن فقط به خود نسبت مى دهد. در یكجاى آن فرموده :
له ملك السموات و الارض لا الله الا هویحیى و یمیت
خداوندىكه حكومت آسمان ها و زمین از آن او است ، خداوندى كه معبودى شایسته پرستش جز اووجود ندارد، خداوند، زنده مى كند و مى میراند و نظام حیات و مرگ به فرمان او است
در آیه دیگر مى فرماید:
و الله یحیى و یمیت و الله تعلمون بصیر
خداوند،زنده مى كند و مى میراند (و بهر حال مرگ و حیات به دست او است .) و خداوند، از همهاعمال بندگان با خبر است
فقط در یكى از آیات بهعلت مرگ و حیات انسان اشاره كوتاهى مى كند. آن جا كه مى فرماید:
الذى خلق الموت والحیاة لیبلوكم ایكم احسن عملا و هو العزیز الغفور
خداوند آن كسى است كه مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید كه كدام یك بهترعمل مى كند و او عزیز و غفور است
در آیه ، نخستآفرینش مرگ و حیات را به عنوان نشانه قدرت بى پایانش ‍ معرفى مى كند. سپس مىفرماید:
هدف از این آفرینش ، حسن عمل است . آزمایشى كه به عنوان انسان ها وهدایت به سوى قرب پروردگار خواهد بود.
ثانیا، دنیا را به عنوان یك میدان آزمایشمعرفى كرده است ، میدانى براى آزمایشبهترین افراد ازنظر عملو طبعا كارت (عمل بهتر و خالص تر، زهد فزونتر، عقل و خرد كامل تر، خداترسى قوى تر، عمل كرد بیشتر به اوامر و نواهى خدا، بیشتربه یاد و آماده مرگ بودن و تهیه زاد و توشه براى مسافرت به سوى آخرت كه همه این هااز مصادیق حسن عمل است .)