وَ مَا اُمِرُوا اِلّا لِیَعبُدُوا اللهَ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ حُنَفَاءَ:

و به آنها دستوری داده نشده جز این که خدا را بپرستند، در حالی که دین خود را برای او خالص کنند و از شرک به توحید باز گردند.
بینه/5
سفیان بن عُیَینه می گوید:
از حضرت صادق علیه السلام درباره این آیه پرسیدم: وَ مَا اُمِرُوا اِلّا لِیَعبُدُوا اللهَ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ حُنَفَاءَ:؛

جز کسی که با دلی سالم به نزد خدا آید. (شعراء/89)
فرمود: دل سالمی که پروردگارش را دیدار می کند و کسی جز او را به خود راه نمی دهد. و فرمود: هر دلی که در آن شرکی یا تردیدی باشد، فرو افتاده است و همانا آنان (اولیای الهی) پارسایی در دنیا را برگزیدند تا دلهایشان فقط برای سرای واپسین باشد.