امدی جانم به قربانت ( شعر )

[!722!]

ای دل به ساز عرش اگر گوش می‌کنی

از ساکنان فرش فراموش می‌کنی
گر نای زهره بشنوی ای دل به گوش هوش
آفاق را به زمزمه مدهوش می‌کنی
شب کز نهیب شیر فلک خفته‌ی خراب
خواب سحر حواله به خرگوش می‌کنی
چون زلف سایه پنجه درافکن به ماهتاب
گر خواب خود مشّوش و مغشوش می‌کنی
بر ابر پاره گوشه‌ی ابروی ماه بین
گر خود هوای زلف و بناگوش می‌کنی
عشق مجاز غنچه‌ی عشق حقیقت است
گل گو شکفته باش اگر بوش می‌کنی
از من خدای را غزل عاشقی مخواه
کز پیریم چو طفل، قلمدوش می‌کنی
زین اخگر نهفته دمیدن، خدای را
بس اخگر شکفته که خاموش می‌کنی
ناقوس دیر را جرس کاروان مگیر
سیمرغ را مقایسه با قوش می‌کنی
با شیر از گوزن حکایت کنند و میش
خود کیست گربه تا سخن از موش می‌کنی
من شاه کشور ادب و شرم و عفّتم
با من کدام دست در آغوش می‌کنی
پیرانه سر مشاهده‌ی خطّ شاهدان
نیش ندامتی است که خود نوش می‌کنی
من خود خطا به توبه بپوشم تو هم بیا
گر توبه با خدای خطاپوش می‌کنی
گو جام باده جوش محبّت زند، چرا
ترکانه یاد خون سیاووش می‌کنی
دنیا خود از دریچه‌ی عبرت عزیز ماست
زین خاک و شیشه آینه‌ی هوش می‌کنی
با شعر سایه چند چو خمیازه‌های صبح

ما را خمار خمر شب دوش می‌کنی
تهران بی صبا ثمرش چیست شهریار
نیما نرفته گر سفر یوش می‌کنی

[!722!]

گاهی گر از ملال محبّت برانمت

دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت
چون آه من به راه کدورت مرو که اشک
پیک شفاعتی است که از پی دوانمت
تو گوهر سرشکی و دردانه‌ی صفا
مژگان فشانمت که به دامن نشانمت
سرو بلند من که به دادم نمی‌رسی
دستم اگر رسد به خدا می‌رسانمت
پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من
تن نیستی که جان دهم و وا رهانمت
ماتمسرای عشق به آتش چه می‌کشی
فردا به خاک سوختگان می‌کشانمت
ماتم‌سرای عشق به آتش چه می‌کشی
فردا به خاک سوختگان می‌کشانمت
دست نوازشی به سر و گوش من بکش
سازی شدم که شور و نوایی بخوانمت
تو ترک آب‌خورد محبّت نمی‌کنی
این‌قدر بی‌حقوق هم ای دل ندانمت
ای غنچه‌ی گلی که لب از خنده بسته‌ای
بازآ که چون صبا به‌دمی بشکفانمت

یک‌شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت
چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب
دارم غزال چشم سیه می‌چرانمت
لبخند کن معاوضه با جان شهریار
تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

[!722!]

غزل خداحافظی

گفتی تو هم به مجلس اغیار می‌روی

اغیار خود منم تو پی یار می‌روی
بی خار نیست گرچه گلی در جهان ولی
حیف از تو گل که خود عقب خار می‌روی
ای نو عروس پرده‌نشین خم شراب
گفتم که خود به‌خانه‌ی خمّار می‌روی
احرام بسته‌ای و حرامت نمی‌کنم
دل داری و به کعبه‌ی دلدار می‌روی
باری خیال خود به پرستاریم گذار
ای ناطبیب کز سر بیمار می‌روی
یعقوب بینوا نه چو جانت عزیز داشت؟
آخر چه یوسفی که به بازار می‌روی
این بار غم کمرشکن است، ای دل از خدا
یاری طلب که زیر چنین بار می‌روی
گیرم مسیح آیت و منصور رایتی
ای دل نگفتمت که سر دار می‌روی
این آخرین عزل به خداحافظی بخوان
ای بلبل خزان که ز گلزار می‌روی
دیگر میا که وعده‌ی دیدار ما به حشر
آن هم اگر به وعده‌ی دیدار می‌روی
دنبال توست آه دل زار شهریار
آهسته رو که سخت دل آزار می‌رو

[!ALIPOUR!]

حيدربابا ، دوْنيا يالان دوْنيادى
سليماننان ، نوحدان قالان دوْنيادى
اوغول دوْغان ، درده سالان دوْنيادى
هر کيمسَيه هر نه وئريب ، آليبدى
افلاطوننان بير قورى آد قاليبدى
شهريارا غم آوارگي و در بدري
شورها در دلم انگيخته چون نوسفران



تو بمان و دگران
از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از كوي تو ليكن عقب سرنگران
ما گذشتيم و گذشت آنچه تو با ما كردي
تو بمان و دگران واي بحال دگران
مي‌روم تا كه به صاحبنظري باز رسم
محرم ما نبود ديده‌ي كوته‌نظران
دلِ چون آينه‌ي اهل صفا مي‌شكنند
كه ز خود بي‌خبرند اين زخدا بي‌خبران
سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
كاين بود عاقبت كار جهان گذران
شهريارا غم آوارگي و در بدري
شورها در دلم انگيخته چون نوسفران