دل نوشته به مناسبت روز عرفه
باز هم عرفه، با همه راز و رمزهايش از راه رسيد؛ روزى پر از شور و شيدايى و شناخت؛ روز خوشهچينى بندگان از پهن دشت معرفت الهى؛ روزى كه نگاه قلبها، بيش از هميشه به آسمان است؛ روز چشمهاى بارانى و نيازهاى آسمانى.
آرى، عرفه، روز بازگشت عارفانه است از كجراهه گمراهى و تاريكى، به شاهراه هدايت و نور...
همراه با امام حسين عليهالسلام
باورت نمىشود كه اينجا، ميان اين جمعيت نشستهاى. ناخواسته به اينجا كشانده شدهاى. مىخواهى برخيزى و بروى؛ اما فضاى محفل اجازه نمىدهد. نگاهى به اطراف مىاندازى؛ همانند خود بسيار مىبينى، قوّت قلبى براى ماندنت مىشود. پيرمردى روحانى قارى دعاست؛ صداى گرمى دارد و با هر كلامش، اشك از ديدهها جارى مىشود. انگار هنوز نمىدانى كه چرا بايد اشك ريخت.
قارى مىخواند:
در همين روزها،امام حسين عليهالسلام ، در مكه از خيمه بيرون رفت؛ در حالى كه خاندان و فرزندانش در پى ايشان بودند و در كنار كوه. با چشمان اشكبار و دستهاى رو به آسمان، همين دعاى عرفه را زمزمه كردند؛ شما هم خود را همراه فرزندان امام حسين عليهالسلام بدانيد كه از خانه بيرون آمدهايد و پشت سر آن حضرت، بر دعاى امام آمين مىگوييد.
ناگهان، قلبت متلاطم مىشود. احساس همراهى با فرزندان امام حسين عليهالسلام دلت را تكان مىدهد؛ گويى گرماى وجودشان را احساس مىكنى! اشكهايت چون سيل جارى مىشود؛ احساس مىكنى گمشدهات را يافتهاى. همنواى جمعيت مىشوى: «الهى العفو»
اگرچه دير...؛ ولى آمديم
چهقدر شيرين است ساعتها در بر دوست نشستن و زمزمه «الهى الهى» بر لب داشتن؛ ساعتها بر كرانه اقيانوس معرفت دعاى عرفه نشستن و پاى در خنكاى آب زلالش شستن!
چهقدر زيباست بازگشت همگانى بندگان فرارى به آغوش مهربان خدايى كه همه را خواهد پذيرفت؛ مگر نه آنكه خود فرموده: «اگر روى گردانان از من شدت شوق مرا به بازگشتشان مىدانستند، از نهايت شعف جان مىدادند»؟!
الهى! اين كهكشان بىنهايت رحمت تو و اين بندگان كوچك شرمسار؛ شايد دير آمدهايم، ولى آمدهايم. به زلال اشكهاى جارى بندگان صالحت در صحراى عرفات قسم، ما دور افتادگان از حريم عشق و عرفان را بپذير!
التماس دعاي مخصوص براي من گنهكار