مدیر بازنشسته
من خیره نشسته ام ...
من خیره نشسته ام به نام تو...
من اینجا آتش گرفته ام و تو خیره به غبارهای بلند شده از خاکسترم خیره شده ای..
سکوت کرده ای..
با خودت می گویی: خیالی نیست.. می سوزد و می رود و ..
نمی دانی چه دردی دارد این سوختن..
نمی دانی..
و باز هم نمی دانی..
نمی دانی که همه را بیرون کرده ام جز تو.. فقط تو مانده ای..
.
دیرم شده اما باز چشم به راه تو مانده ام.. چشم به جاده سفید و..
می دانم که نمی شود این دم رفتن دوباره ببینمت..
خسته ام ..
و تو اندازه این خستگی ها را نمیدانی...
مدیر بازنشسته
خیال کن روزگارم......رو به راهه...!
خیال کن رفتی و دلم نمرده...!
خیال کن مهربون بودی وقلبم...
کنار تو ازت زخمی نخورده...!
خیال کن هیچی بین ما نبوده..
خیال کن خیلی ساده داری میری...
خیال کن بی خیاله بی خیالم...!
شاید اینجوری....ارامش بگیری...
گذشتی از من و ساکت نشستم...
گذشتی از من و دیدی که خستم...
تو یادت رفته که توی چه حالی...
کنارت بودم و زخمات و بستم....!
مدیر بازنشسته
همیشه اینگونه باش شانه به شانه كنارم.
آنگونه كه سالها فقط حسرتش را داشته ام .
باز هم از عشق بگو ،از ماندن ، از آرزوهایی كه تا امروز كور مانده اند
. برایم بوسه باش،آرام بخش ترین شروع تصنیف 2نفره .
مثل اولین بوسه پر از شهوت مثل اولین هم خوابگی پر از معما ،
مثل اولین ها پر از طپش.
برایم همیشه آغاز باش ،
همیشه..............
مثل همین ترانه كه آغاز كردی و من فقط واژه هایش را ردیف میكنم
نبض ترانه ها تویی همیشه اینگونه باش.
پر طپش.................
مدیر بازنشسته
اگر می‌دانستم این آخرین دقایقی است که تو را می‌بینم،
به تو می‌گفتم «دوستت دارم»
و نمی‌پنداشتم تو خود این را میدانی.
همیشه فردایی نیست
تا زندگی فرصت دیگری برای جبران این غفلت‌ها به ما دهد.
کسانی را که دوست داری همیشه کنار خود داشته باش
و بگو چقدر به آن‌ها علاقه و نیاز داری.
مراقبشان باش....
مدیر بازنشسته
به خودت این فرصت را بده تا بگویی:
«مرا ببخش»، «متاسفم»، «خواهش می‌کنم»، «ممنونم»
و از تمام عبارات زیبا و مهربانی که بلدی استفاده کن.
هیچکس تو را به خاطر نخواهد آورد
اگر افکارت را چون رازی در سینه محفوظ داری.
خودت را مجبور به بیان آن‌ها کن.
به دوستان و همه‌ی آنهایی که دوستشان داری ،
بگو چقدر برایت ارزش دارند.
اگر نگویی فردایت مثل امروز خواهد بود
و روزی با اهمیت نخواهد گشت....
مدیر بازنشسته
امان از این بوی پاییز و آسمان ابری
که آدم نه خودش میداند دردش چیست
و نه هیچکس دیگر فقط میدانی که هرچه هوا سردتر میشود
دلت آغوش گرمتری میخواهد
و وای از وقتی که کسی نباشد
تا شانه ای بر آشفتگی روزهای پاییزیت بزند
و تو مجبوری تک و تنها پاهایت را در سینه جمع کنی و بخوابی ......
مدیر بازنشسته
دلم گرفته …
دلم گریه می خواهد …
آری دلم گرفته...
از این روزگاران بی فروغ ! از این تکرارهای ناپایان !
دلم گرفته از این همه کینه …. این همه دروغ !
از این مردمان نا مهربان و بی وفا دلم گرفته …….
دلم برای کوچه پس کوچه های مهربانی ها تنگ است !
دلم تنگ است برای کودکی ام
که پاورچین پاورچین روی سنگفرش های زندگی بی دغدغه قدم می زدم !
دلم برای دلتنگی های شیرین و انتظارهای کشنده تنگ است…!
آری دلم گرفته...
مدیر بازنشسته
تمام کودکی ام را…
معصومیتم را…
بی بهانه خنده هایم را…
زلال اشکهایم را…
و تمام سادگی هایم را…
میان گلهای دامنت جا گذاشته ام…
مرا دوباره به دامنت پناه ده…
که بی تو بی پناه ترین قاصدک پر و بال شکسته ام!!
مدیر بازنشسته
نفست چقدر شبیه
مردمک چشمم
دودو … می زند
ترسیده ای ؟
خسته ای شبیه خودم؟
و هراسان شبیه ثانیه ها
سنگین مثل دقیقه ها
وساعتها را…
راستی قولهایت را به چه قیمت به عبور زمان فروخته ای؟
من هنوز کنار رد پای گذشته ایستاده ام
خودم را به خواب نبودنت می زنم
چشمهایم چقدر چرت می زنند
میان لالائی حقیقت
کجای این نبودنها
به بودنم می خندی
مدیر بازنشسته
آدم هـا می آینـد
زنـدگی می کننـد
می میـرنـد و می رونـد …
امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو
آن هـنگـام آغـاز می شـود کـه
آدمی می رود امــا نـمی میـرد!
مـی مـــانــد
و نبـودنـش در بـودن ِ تـو
چنـان تـه نـشیـن می شـود
کـه تـــو می میـری
در حالـی کـه زنــده ای …
پاسخ با نقل قول
