فصل چهارم: برخورد حضرت مهدي (عليهالسلام) با دشمنان
الف) مسلماناني كه در مقابل حضرت مهدي(عليهالسلام) ميايستند
1- منكران ولايت اهل بيت (عليهمالسلام)
r خواري منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليهالسلام)
«فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ ؛
پس چون آنچه به ايشان تذكر داده شده بود همه را فراموش كردند؛ ابواب همه چيز را بر آنها گشوديم تا آنگاه كه به آنچه عطا شدند شادمان و مغرور گشتند به ناگاه آنها را [به كيفر اعمالشان] گرفتار كرديم و در آن هنگام خوار و نااميد شدند.»[136]
امام باقر(عليهالسلام) در باره اين آيه فرمودند: مراد از « فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِ » يعني:
پس چون ولايت اميرالمؤمنين(عليهالسلام) را ترك كردند و حال آنكه به آن مأمور بودند و مراد از « فَتَحْنَا عَلَيْهِمْ أَبْوَابَ كُلِّ شَيْءٍ » يعني به آنان در دنيا دولت داديم و آنچه در آن گسترده شده در اختيارشان نهاديم. و مراد از « حَتَّى إِذَا فَرِحُواْ بِمَا أُوتُواْ أَخَذْنَاهُم بَغْتَةً فَإِذَا هُم مُّبْلِسُونَ » يعني قيام حضرت قائم(عليهالسلام) كه در آن هنگام آنان را [منكران ولايت اميرالمؤمنين (عليه السلام) را به كيفر اعمالشان گرفتار ميكنيم به طوري كه خوار و نااميد گردند].[137]
در آيه دويست و بيست و هفت سوره شعراء نيز به اين مطلب اشاره گرديده آنجا كه خداوند تبارك و تعالي ميفرمايد:
« وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ ؛
و آنانكه ظلم و ستم كردند به زودي خواهند دانست كه به كدام كيفرگاه و دوزخي دگرگون خواهند شد.»[138]
در حديثي از پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) آمده است كه حضرت فرمودند: به خدا شكوه ميكنم از منكران فضيلت اهل بيتم و تضييع كنندگان حق آنان پس از خودم، و كافي است كه خداوند ولي و ياور من و اهل بيتم باشد و از منكران حق ايشان انتقام كشد و سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمودند: « وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ »[139]
[انتقامي كه خداوند از منكران و دشمنان اهل بيت (عليهمالسلام) ميگيرد در زمان ظهور و حضور حضرت مهدي(عليهالسلام) است.]
r مسخ عدهاي از منكران
«سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ اَنَّهُ الحَق؛
به زودي آيات و نشانههاي خويش را در جهان هستي و در جان خودشان به آنان نشان خواهيم داد تا برايشان روشن گردد كه او حق است.»[140]
امام صادق(عليهالسلام) درباره اين كلام خداي تعالي فرمودند:
نشانههاي خداوند در آفاق و جهان هستي: كم شدن و كاستهشدن و سايل زندگي بر آنان است و در جانشان: به مسخ شدن است تا اينكه آنان معلوم شود كه قائم(عليهالسلام) حق است. [141]
شايد مراد حضرت اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليهالسلام) عدهاي از منكران او مسخ ميگردند تا دريابند كه حضرت مهدي(عليهالسلام) حق است و او همان وعده انكار ناپذير خداوند ميباشد.
r انتقام از ناصبيان
«وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُوْلَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ ؛
و هر آنكه پس از ظلمي كه بر او رفته انتقام جويي كند پس بر چنين كساني هيچ گونه مؤاخذه و گناهي نيست.»[142]
امام باقر(عليهالسلام) درباره اين آيه قرآن كريم فرمودند:
[كسيكه انتقامجويي ميكند و هيچگونه مؤاخذه و گناهي بر او نيست] حضرت قائم(عليهالسلام) است، هرگاه بپاخيزد از بنياميه و تكذيب كنندگان و ناصبيان انتقام خواهد گرفت.[143]
عذاب مشهود
«حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا؛
تا آنگاه كه عذاب موعود را ببينند؛ سپس خواهند دانست چه كسي ياورش ضعيفتر و جمعيتش كمتر است.»[144]
از حضرت كاظم(عليهالسلام) درباره اين آيه نقل شده است كه فرمودند: منظور از «مايُوعَدن»حضرت قائم(عليهالسلام) و ياران او ميباشد.[145]
و شايد مراد حضرت موسي بن جعفر(عليهالسلام) اين باشد كه در زمان ظهور حضرت مهدي(عليهالسلام) منكران ولايت اميرالمؤمنين(عليهالسلام) به شمشير عدالت حضرت قائم عذاب را به چشم ميبينند و در مييابند كه چه كسي ضغيفتر و ناتوانتر است، كسيكه دشمن خدا و منكر ولايت علوي است يا كساني كه خداوند آنها را ياري ميكند و ذات حق تعالي وليشان است.
در آيه يك صد و دهم سوره هود اين معنا كاملتر شده خداوند تبارك و تعالي ميفرمايد:
«وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ...؛
و به راستي كه ما كتاب [تورات] را بر موسي فرستاديم آنگاه درباره آن اختلاف كردند.»[146]
امام باقر(عليهالسلام) درباره اين آيه فرمودند:
امت موسي درباره تورات اختلاف كردند هم چنانكه اين امت در قرآن اختلاف نمودند، و البته در كتابي هم با حضرت قائم(عليهالسلام) است نيز اختلاف خواهند كرد، به طوري كه عده بسياري از آنان انكار نمايند، پس آن حضرت منكران را پيش ميكشد و گردنشان را ميزند.[147]
البته اين عذابها و مجازاتها درباره كساني است كه اصلاح پذير نميباشند و هيچ راهي براي هدايشان وجود ندارد و بهترين راهي كه توسط حضرت قائم(عليهالسلام) براي آنها در نظر گرفته ميشود آن است كه حضرت زمين را از وجود آنان پاك ميكند.
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ــــ
[136] - سوره انعام، آيه 44.
[137] - تفسير قمي: ج 1، ص 200.
[138] - سوره شعراء، آيه 227.
[139] - كمال الدين: ج 1، ص 260.
[140] - فصلت: آيه 53.
[141] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 541. – المحجة: ص 327.
[142] - سوره شوري، آيه 41.
[143] - تأويل الآيات الظاهرة: ص 549.
[144] - سوره جن، آيه 24.
[145] - اصول كافي: ج 1، ص 434.
[146] - سوره هود، آيه 110.
[147] - روضه كافي: ص 287.