مک لارن

**!722!** · 2013/12/13 21:28

به دلیل استفاده از تکنولوژی های فوق العاده پیشرفته ای همچون IPAS ، DRS ، RCC و... این خودرو چه در پیست و چه در مسیر مستقیم بسیار سریع است. مستقیم به سراغ ارقام می رویم ، شتاب صفر تا صد کیلومتر این خودرو کمتر از 3 ثانیه , صفر تا دویست کمتر از 7 ثانیه و صفر تا سیصد نیز کمتر از 17 ثانیه به طول خواهد انجامید. شتاب صفر تا 300 این خودرو 5 ثانیه نسبت به F1 افسانه ای کاهش یافته است و سقف سرعت نیز به طور الکترونیکی بر روی 350 کیلومتر در ساعت محدود شده است. گفته میشود مک لارن P1 میتواند در کمتر از 7 دقیقه پیست بزرگ نوربرگ رینگ را طی کند!

نسخه ی تولیدی P1 با آن کانسپتی که در پاریس رونمایی شد تفاوت چندانی ندارد. فقط می توان به مجاری LTR در جلوی چرخ های جلو اشاره کرد که برای تقویت سیستم خنک کنندگی و همچنین ایجاد نیروی داون فورس تعبیه شده اند. صاحبان آینده ی P1 از مدل کانسپت پاریس بسیار خوششان آمده بود و بازخورد ها نشان داد که همان مدل برای تولید مناسب است.

برای نشان دادن هر چه بیشتر خاص بودن این خودرو تنها 375 عدد از آن به جاده خواهد آمد که هر کدام برچسب قیمتی معادل 866,000 یورو را بر خود می بینند. P1 با یک لیست جامع از انواع آپشن به بازار خواهد آمد ، بنابراین تنها گزینه ی اختیاری که خریداران می توانند سفارش دهند محفظه ی مخصوص بار است.

همانطور که بار ها گفته شده است مک لارن P1 از یک موتور 3.8 لیتری V8 با دو توربو شارژر و یک موتور الکتریکی استفاده خواهد کرد که به طور کلی 903 اسب بخار خالص و 900 نیوتن متر گشتاور تولید خواهند کرد. موتور بنزینی به تنهایی 727 اسب بخار در دور موتور 7,500 و 720 نیوتن متر گشتاور در دور موتور 4,000 تولید می کند. در حالی که موتور الکتریکی 176 اسب بخار قدرت و 260 نیوتن متر گشتاور به ارمغان می آورد. این قدرت عظیم از طریق یک گیربکس 7 سرعته دو کلاچه به چرخ های عقب منتقل می شود.
موتور الکتریکی در مرکز McLaren Electronic Systems ساخته شده و مزایای بسیاری برای این هایپر کار دارد. یکی از آن ها این است که هنگام تعویض دنده این موتور گشتاور منفی ایجاد می کند و این کار موجب می شود که تعویض دنده ها سریع تر و تقریبا نا محسوس انجام شوند. همچنین فقط با استفاده از این موتور P1 می تواند 20 کیلومتر را با سرعت 50 کیلومتر در ساعت طی نماید!

تایر های P1 از نوع Pirelli P Zero Corsas هستند. همانطور که از تصاویر پیداست مک لارن در طراحی ترمز های سرامیکی این مدل خود انقلابی را به وجود آورده است. این ترمز ها توسط همکار مک لارن در بخش فرمولا وان یعنی Akebono طراحی شده اند. گفته می شود که مقاومت آن ها در برابر گرما از هر نوع ترمز دیگری بهتر است!

**!722!** · 2013/12/13 21:34

مقدمه :
مک لارن F1 یک ابر خودوی ساخت مک لارن است و لقب سریع ترین اتومبیل تولید انبوه قرن بیستم را یدک میکشد و همچنان F1 بعد از گذر 20 سال سریع ترین اتومبیل با موتور تنفس طبیعی دنیاست! مشخصات فنی این خودرو در زمان ارائه یعنی دهه نود میلادی مشخصاتی غیر معمول و فوق العاده بود که همچنان بعد از گذشت 20 سال چنین مشخصاتی رو در کمتر خودروئی میتونید پیدا کنید!
مک لارن F1 از سال 1992 تا سال 1998 کلا به تعداد 106 عدد و در قالب سه مدل جاده ای(F1 ، F1 LM ، F1 GT) و سه مدل ریسینگ(F1 GTR سری 95 ، 96 و 97) ساخته شد. نمونه های پروتوتایپ جهت تست خودرو ، نمایش نمونه مفهومی و تست تصادف خودرو ساخته شدند. در جدول زیر تعداد تولیدی هر مدل قابل مشاهده است :

البته یک عدد F1 استاندارد دیگر هم در سال 2008 به فروش رسید که زمانی به نمایشگاه مک لارن واقع در پارک لین لندن تعلق داشت و با این حساب تعداد مجموع F1 های استاندارد فروخته شده به 65 عدد میرسد و طبیعتا تعداد کلی F1 های تولید شده(هر شش مدل) به 107 عدد میرسد.

مشخصات F1 استاندارد :

نوع بدنه : دو در کوپه با گنجایش سه نفر!
موتور : 6.1 لیتری V12 با زاویه 60 درجه 48 سوپاپه ساخت BMW
قدرت موتور : 627 اسب بخار در دور موتور 7500rpm
ماکزیمم گشتاور : 651 نیوتن-متر در دور موتور 5600rpm
ضریب تراکم : 11 به 1
گیربکس : 6 دنده - دستی
ضرایب دنده : 3.23:1 , 2.19:1 , 1.71:1 , 1.39:1 , 1.16:1 , 0.93:1 (فاینال درایو : 2.37:1)
شاسی : مونوکوک فیبر کربنی
بدنه : تشکیل شده از پنل های فیبر کربنی
طول: 4292 میلیمتر
عرض : 1820 میلیمتر
ارتفاع : 1140 میلیمتر
وزن خالص : 1138 کیلوگرم!
ضریب درگ : 0.32Cd
گنجایش باک سوخت : 90 لیتر
میانگین مصرف سوخت : 12.5 لیتر در هر صد کیلومتر!
طراح : گوردن میوری و پیتر استیونس

رکورد های شتاب و سقف سرعت :

شتاب 0 تا 100 : 3.2 ثانیه
شتاب 0 تا 160 : 6.3 ثانیه
شتاب 0 تا 200 : 9.4 ثانیه
شتاب 0 تا 300 : 22 ثانیه
شتاب 0 تا 320 : 28 ثانیه
طی مسیر 400 متر : 11.1 ثانیه - با سرعت 222 کیلومتر در ساعت
طی مسیر 1000 متر : 19.6 ثانیه - با سرعت 285 کیلومتر در ساعت
(پر شتاب ترین اتومبیل جاده ای به مدت 12 سال!)

رکورد سرعت در پیست ناردو : 372 کیلومتر در ساعت!
حداکثر سرعت رسمی : 386 کیلومتر در ساعت!
حداکثر سرعت غیر رسمی(بدون محدود کننده دور موتور) : 391 کیلومتر در ساعت!
(سریع ترین اتومبیل جاده ای به مدت 12 سال و سریعترین اتومبیل تنفس طبیعی تا به امروز!)

مک لارن F1 در حالی این رکوردهای خارق العاده رو ثبت کرد که نه به لانچ کنترل مجهز بود ، نه به سیستم AWD و نه به گیربکس با تعویض دنده متوالی و نه دیگر تکنولوژی های امروزی! اما با این حال تونست به این اعداد و ارقام حیرت آور دست پیدا کنه! نکته دیگه اینکه به گفته ی کارشناسها اگر ضریب دنده 6 مک لارن F1 اصلاح بشه و قطر تایر های عقبش هم بیشتر بشه این ماشین با همین قدرت 627 اسب بخارش میتونه به سرعتهای بالای 410 کیلومتر در ساعت هم دست پیدا کنه!

شروع طراحی :
سرمنهدس بخش طراحی مک لارن و همچنین طراح این خودرو گوردن میوری(یکی از معروفترین چهرهای طراحی جهان) در بدو طراحی این خودرو سه هدف داشت : ابعاد کوچک ، وزن کم و قدرت بالا.
جهت تحقق موارد بالا تقریبا همه چیز مجهول و دست نیافتنی بود و تنها مورد معلوم این بود که استفاده از مواد جدید و بسیار مستحکم و تکنیکهای خاص جهت ساخت خودرو باید حتما اعمال میشدند. با نگاهی به لیست مواد اصلی مورد استفاده در این خودرو بیشتر به این موضوع پی میبریم : مواد اصلی استفاده شده برای ساخت مک لارن F1 به ترتیب میزان استفاده عبارتند از : فیبر کربن ، تیتانیوم ، منیزم و طلا!
مک لارن F1 اولین خودروی تولید انبوهی بود که از جنس تمام فیبر کربنی ساخته شد(شاسی و بدنه این خودرو مونوکوک فیبر کربنی است!). فیبر کربن که در حقیقت از صنایع هوائی راه خودش رو به صنعت اتومبیل سازی باز کرد ابتدا در ساخت خودروهای مسابقه ای در دهه هشتاد و سپس استفاده محدود در خودروهای سوپر اسپرتی در انتهای دهه هشتاد و اوائل دهه نود مورد استفاده قرار گرفت و مک لارن اولین خودروی تمام فیبر کربنی دنیا محسوب میشود. فیبر کربن به همراه کولار از نظر مقاومتی سخت ترین مواد صنعتی بعد از الماس محسوب میشن که نسبت به هم وزن خود فولاد بین 4 تا 6 برابر مستحکم تر هستند!( البته سخت ترین ماده موجود در دنیا در حال حاضر تار عنکبوت با مقاومت حدود 20 برابر! هم وزن خود فولاد است).

در ضمن مک لارن قبل از ساخت اولین نمونه های F1 ، برخی از اجزاء و قطعات تولید شده را توسط دو اتومبیل کیت Ultima MK3 با شماره شاسی های 12 و 13 تست کرد تا از عملکرد صحیح این اجزاء مطمئن شود. شماره 12 جهت تست گیربکس و اجزای دیگر همچون صندلی ها و ترمزها مورد استفاده قرار گرفت و به موتور 7.4 لیتری V8 شورلت مجهز شد تا گشتاور موتور V12 بی ام دبلیو را تقلید کند. شماره 13 هم جهت تست موتور V12 به همراه اگزوز و سیستم خنک کننده مورد استفاده قرار گرفت. پس از اتمام تست ها با تصمیم مک لارن این دو اتومبیل کیت نابود شدند.

**!722!** · 2013/12/13 21:36

تکنولوژی فرمولا وان درون شهر!
در قسمت قبلی به صورت مقدماتی به بررسی مک لارن F1 پرداختیم ؛ در این قسمت موارد اصلی لحاظ شده برای طراحی مک لارن F1 رو به صورت گسترده تر بررسی خواهیم کرد.
ایده اصلی گوردن میوری سبک بودن این خودرو بود و از نظر میوری وزن کل این خودرو به همراه تجهیزات باید زیر 1 تن میشد!
پس از طراحی و ساخت مک لارن F1 با اینکه سعی شده بود که تک تک قطعات این خودرو از پیچهای چرخ و سیستم صوتی گرفته تا بدنه و موتور و سیستم تعلیق در عین دارا بودن ماکزیمم مقاومت از کمترین وزنهای ممکنه برخوردار باشند و در واقع شما این رژیم وزنی خودرو رو در تک تک نقاطش میتونید ببینید اما متاسفانه با 138 کیلوگرم اضافه وزن ، وزن کلی این خودرو به میزان 1138 کیلوگرم(برای F1 استاندارد) رسید ولی همچنان از نظر وزنی تا به امروز از تمامی سوپر اسپرتهای جاده ای و تولید انبوه دنیا سبک تر بوده و هست! کاکپیت این خودرو یک کاکپیت سه نفره و دو در است! در این خودرو شباهتها به خودروی های فرمولا وان بسیار زیاد بوده و به همین دلیل هم به نام مک لارن F1 نامگذاری شد. مک لارن F1 برروی پلت فرم تمام فیبر کربنی و شاسی مونوکوک از این جنس ساخته شده و این اولین مورد شباهت این خودرو با خودروهای فرمولا وان است. در مک لارن F1 جهت حفظ همبستگی بیشتر با خودروهای فرمولا وان حتی پیچ چرخها هم به صورت یک مهره بزرگ و مرکزی در اومده و نظیر خودروهای فرمولا وان این خودرو برای اتصال هر چرخ فقط یک مهره مرکزی داره که با استفاده از یک آچار بزرگ باز و بسته میشه!(در خودروهای فرمولا وان برای کاهش زمان باز و بسته کردن در هنگام تعویض چرخ در جایگاه پیت استاپ و همینطور بالانس کردن کامل چرخ از نظر وزنی و پخش کامل تنشهای نابرابر در کل سطح اتصال رینگ از یک مهره بزرگ مرکزی برای بستن چرخ استفاده میکنند).
مورد بعدی شباهت به خودروهای فرمولا وان محل قرار گیری راننده است. در این خودرو راننده دقیقا در مرکز و وسط خودرو قرار میگیره و برخلاف بقیه انواع اتومبیل سمت چپ یا سمت راست خودرو قرار نداره و از این نظر تنها خودروی تولید انبوه دنیاست که چنین حالتی درش وجود داره. دو سرنشین اضافی خودرو برروی دو صندلی در ریف عقب و پشت سر و در واقع متمایل به سمتهای چپ و راست راننده قرار میگیرند. در صورت نبودن سرنشین ها و قرار داشتن راننده به تنهائی درون خودرو تقسیم وزن دقیقا به نسبت 50 به 50 برروی محورهای جلو و عقب است!(در حالت بدون سرنشین : 42% در جلو و 58% در عقب). همچنین با این نوع نشتن راننده نسبت به لاینهای کناری ديد بهتری دارد و میتوان در تمام کشورهای دنیا (با توجه به متفاوت بودن لاین ها در برخی کشورها همچون انگلستان ، هند و...) به راحتی با F1 رانندگی کرد.

آئرودینامیک :

مورد بعدی شباهت این خودرو به خودروهای فرمولا وان عدم وجود قطعات آیرودینامیکی معمول بر رروی این خودرو است. برخلاف دیگر سوپر اسپرتها که از انواع و اقسام وسائل آیرودینامکی برای بدست آوردن توانائی حرکت در سرعت بالا استفاده میکنند شما در مک لارن F1 حتی یک اسپویلر هم نمیتونید پیدا کنید! این مورد زمانی بیشتر خودش رو نشون میده که بدونیم این خودرو به سرعتهای بالای 380 کیلومتر(که خیلی از سوپر اسپرتهای دنیا بدون اسپویلر و فلاپ و بال در این سرعت پرواز خواهند کرد!) به سادگی میرسه و در این سرعتها همچنان از نظر پایداری و قابلیت هدایت به صورت مثال زدنی و عجیبی پایداره!
جهت بدست آوردن این قابلیت بالای آیرودینامیکی در سرعتهای بالا از همون تکنیک خودروهای فرمولا وان در این خودرو استفاده شده : تکنیک گراند افکت!
بوسیله گراند افکت میشه بدون اضافه کردن بال به میزان زیادی نیروی رو به پائین(Down Force) دست پیدا کرد و برخلاف بال که مقدار زیادی ضریب درگ خودرو رو افزایش میده و توان زیادی از موتور رو جهت غلبه بر نیروی لیفت در سرعتهای بالا هدر میده با گراند افکت هیچ مشکلی از نظر افزایش ضریب درگ برای خودرو بوجود نخواهد آمد! همچنین برای کاهش نیروی حاصل از توربولانس هوا در زیر خودرو نیازی هم به اسپویلر های کوچک و دست و پاگیر مرسوم نخواهد بود!
برای بدست آوردن گراند افکت در قسمت زیرین خودرو یک کانال هوای بزرگ و مسطح بوجود میارن که هرچی به سمت عقب خودرو میریم ارتفاع کانال زیاد تر میشه و در حقیقت مقطع کانال هوا به صورت یک مثلث نوک تیزه که زمین یکی از اضلاع مثلث و کانال مورب کف خودرو ضلع دیگر این مثلث محسوب میشه.
در سرعتهای بالا قسمت دماغه خودرو(که راس مثلث مذکور محسوب میشه) به زمین نزدیک میشه و در حقیقت به فاصله بسیار کمی از زمین قرار میگیره و هوای عبوری از مقابل با سرعت زیاد وارد این مدخل باریک میشه و با حرکت به سمت عقب خودرو کم کم با افزایش ارتفاع کانال افزایش حجم پیدا میکنه! این افزایش حجم موجب بوجود آمدن مقدار قابل توجهی خلا در قسمت زیرین خودرو میشه و اختلاف فشار سطح روی خودرو با قسمت زیرین خودرو رو کاملا به زمین فشرده میکنه.
گراند افکت معمولا در سرعتهای بالا(بیش از 250 کیلومتر) تاثیر اصلی خودش رو نشون میده ولی مک لارن F1 جهت تولید نیروی رو به پائین لازم در سرعتهای پائین تر مجهز به دو فن بسیار قوی و بزرگ در عقب خودرو است و این فنها در سرعتهای کمتر از 200 کیلومتر مقدار زیادی خلاء در زیر خودرو بوجود میارن که موجب فشرده شدن خودرو به سطح زمین و افزایش چسبندگی خودرو میشه(فنها قابلیت تنظیم توسط راننده برای تغییر در میزان نیروی رو به پائین رو دارند).
باله کوچک و فعال مک لارن F1 هم که در قسمت عقب اتومبیل جای گرفته در ترمز گیری های شدید از جای خودش بالا میاد و با ایجاد مقداری نیروی رو به پائین ، محور عقب اتومبیل را به سمت زمین فشار میده. همچنین این باله در سرعت های بالا و توانهای بالای موتور هم کمی از جای خودش بالا میاد تا گذشته از ایجاد مقداری نیروی رو به پائین به دفع حرارت تولیدی موتور هم کمک کنه.

سیستم تعلیق :
مورد بعدی که مجددا مربوط به خودروهای فرمولا وان میشه سیستم تعلیق بازوی جناغی دوبل و مسطح این خودرو است.
در این خودرو جهت جلوگیری از افزایش ارتفاع سیستم تعلیق سیستم از نوع بازو جناغی دوبل در نظر گرفته شده منتهی تکنیک پیاده سازی دقیقا تکنیک تعلیق خودروهای فرمولا وان است...در محور جلو این خودرو بازوهای جناغی از گونه مسطح و موازی با زمین هستند.فنرها از گونه هم محور انتخاب شدند که با افزایش بارگذاری به صورت تصاعدی مقاومتشون بالا میره. یک میله ضد چرخش دو طرف سیستم تعلیق رو به هم متصل میکنه و کل سیستم تعلیق جلو برروی یک ساب فریم مرکزی و فیبر کربنی بسیار مستحکم جای گرفته. در محور عقب خورو نیز با استفاده از فنرهای هم محور با نصب عرضی جهت جلوگیری از افزایش وزن فنر بندی نشده و همینطور کاهش ارتفاع سیستم تعلیق ، بازوهای جناغی دوبل ، استفاده از موتور به عنوان بخش مرکزی سیستم تعلیق و در حقیقت محل اتصال مرکزی سیستم تعلیق ، بازوهای کنترلی و محور عقب با قابلیت گردش فرمانی محدود ﺗﻮاﯾﻦ و ﺗﻮاوت در حقیقت یک خودروی فرمولا وان واقعی است.
کلیه بخشهای سیستم تعلیق از آلیاژهای بسیار سبک وزن ترکیبی ساخته شده و در محو جلو و عقب کمک فنرها از گونه بسیار سبک وزن آلیاژی و در عین حال قدرتمند با مخازن روغن خارجی هستند.

سیستم کولینگ ترمز :
شباهت بعدی مک لارن با خودوهای فرمولا وان سیستم کولینگ ترمز بسیار پیشرفته این خودرو است.
ترمزهای این خودرو گذشته از اینکه از دیسکهای سوراخدار دو لایه و تهویه شونده مرسوم استفاده میکنه مجهز به کانالهای تهویه بسیار قدرتمند است که کانالهای تهویه جلو رو میتونید برروی سپر جلوی خودرو ببینید. دو کانال بسیار بزرگ که گذشته از تهویه دیسکهای جلو موجب عبور سریعتر و راحت تر جریان هوای عبوری از سمت جلوی خودرو میشن و باعث کاهش ضریب درگ آیرودینامکی خودرو هستند! جریان هوای خروجی از کانالهای جلو بعد از خنک کردن دیسکهای ترمز از مجرا پشتی گلگیر خارج شده و از طریق کانالهای هوای روی درها بعد از ایجاد مقداری نیروی رو به پائین(به دلیل زاویه کانالهای روی در) به محیط اتمسفر انتقال پیدا میکنند.

**!722!** · 2013/12/13 21:42

فیبر کربن :
همانطور که قبلا گفته شد بدنه مک لارن F1 از جنس تمام فیبر کربنی است و این خودرو از شاسی مونوکوک فیبر کربنی استفاده میکند.
استفاده اولیه از فیبر کربن و بعدها کولار در ساخت شاسی و بدنه خودرو به دهه هشتاد میلادی باز میگردد و در حقیقت نمونه ای دیگر از راهیابی مواد مورد استفاده در صنایع هوا فضا به صنعت خودروسازی میباشد.
فیبر کربن نوعی خاص از مواد مرکب با بیس پلیمری و آرماتور بندی بوسیله الیاف کربن(همانگونه که میدانید سخت ترین ماده موجود در دنیا کربن میباشد) به صورت ماتریسی میباشد.
الیاف کربن بالاترین میزان مقاومت در برابر وزن را در بین مواد صنعتی موجود در دنیا دارا هستند و پس از تارعنکبوت با مقاومت 20 برابر در مقابل هم وزن خود فولاد کولار با مقاومت 7 تا 9 برابر در برابر هم وزن خود فولاد و فیبر کربن با مقاومت 5 تا 6 برابر هم وزن خود فولاد قرار دارد.
پس از اینکه در ابتدای دهه 80 فیا(فدراسیون جهانی اتومبیلرانی) مجوز استفاده از شاسی و بدنه با مواد غیر فلزی را صادر کرد فیبر کربن کم کم راه خود را به دنیای خودروهای مسابقه ای و سپس جاده ای باز کرد.
در ابتدای دهه هشتاد تعدادی اتومبیل اسپرت که در بخشهائی از پانلهای بدنه آنها از فیبر کربن استفاده شده بود معرفی شدند که معروفترین آنها پورشه 959 و فراری 288GT0 بودند.
طریقه ساخت قطعات بدنه و شاسی بوسیله فیبر کربن به این صورت است که ابتدا صفحه های بافته شده از فیبر کربن که معمولا به شکل پارچه هستند در قطعات مختلف و مورد نیاز بریده شده( لازم به ذکر است که الیاف کربن قبل از مخلوط شدن با رزین به عنوان بیس از قابلیت انعطاف و استحکام بسیار پائینی نظیر پارچه برخوردارند و به سادگی قابلیت برش و فرم دهی با دست را دارند) و برروی فویلهای آلومینیومی که به شکل قطعه مورد نیاز است قرار میگیرند. سپس لایه اول بوسیله رزین مایع پوشانده شده و رزین کلیه قسمتهای الیاف کربن را در بر میگیرد. سپس لایه های بعدی از پارچه کربنی برروی لایه اول چسبانده شده و مجددا رزین اندود میشود و بسته به مقاومت مورد نیاز تعداد لایه ها را افزایش میدهند.
پس از اتمام لایه گذاری و رزین کاری قطعه شکل گرفته به این ترتیب جهت پخت وارد یک کوره بزرگ با دمای 120 درجه سانتیگراد و فشار 90 پوند بر اینچ مربع شده و به مدت سه ساعت در این شرایط پخته میشود.
پس از اتمام این عملیات قطعات نرم الیاف کربن و رزین تبدیل به یک ماده فرم داده شده بسیار سخت(مقاومت حدود 6 برابر هم وزن خود از جنس فولاد) میشود!
قطعات بدنه ای که به این طریق ساخته شده اند وزن بسیار پائین و مقاومت بسیار بالائی دارند. بسیاری از خودروهای سوپر اسپرت در دهه هشتاد و نود در قسمتهائی از بدنه و بعضا قسمتهای شاسی خود جهت کاهش وزن از قطعات فیبر کربن استفاده کردند. نمونه هائی از این خودروها عبارتند از پورشه 959 ، فراری288GT0 ، فراری F40 ، لامبورگینی دیابلو SV و GT.
اما خودروهائی که از شاسی مونوکوک تمام کربنی به همراه بدنه فیبر کربن تا قبل از قرن 21 استفاده کردند عبارت بودند از مک لارن F1 که اولین خودروی جاده ای تمام فیبر کربنی بود ، بوگاتی EB 110 ss و فراری F50.
این سه خودرو بیشترین مقاومت در برابر وزن را در خودروهای ساخته شده در دنیا را داشته و قویترین گونه شاسی های دنیا متعلق به این خودروها میباشد.
به صورت کلی مزیت شاسی مونوکوک فیبر کربنی وزن بسیار پائین و مقاومت بسیار بالای این نوع شاسی و حجم اشغال شده کم در قسمت شاسی و بدنه میباشد. بزرگترین مشکل این نوع از شاسی هم قیمت بسیار بالا و پروسه ساخت وقت گیر و پیچیده آن میباشد. این مورد در زمان تعمیرات شاسی هم خودنمائی میکند و جهت تعمیرات به همان دستگاههای اولیه که جهت ساخت شاسی استفاده شده اند نیاز است.
ضمنا شاسی مونوکوک فیبر کربنی(نظیر مونوکوک فلزی ولی از جنس فیبر کربن) نخستین بار توسط مک لارن برروی خودروی مسابقه ای MP4/1 که یک خودروی مسابقه ای فرمولا وان بود معرفی و سپس برروی F1 به عنوان اولین خودروی جاده ای با این نوع شاسی نصب شد.

موتور بعنوان بخش عقبی شاسی :
این تکنیک که اولین بار در مسابقات فرمولا وان در سال 1963 بوسیله لوتوس مورد استفاده قرار گرفت و موجب پیروزی لوتوس در این مسابقات گردید توسط کالین چپمن(بنیانگذار لوتوس) معرفی شد و در خوردوری فرمولا وان لوتوس موتور و گیربکس بعنوان محل اتصال سیستم تعلیق عقب جهت کاهش وزن و عرض شاسی و همچنین کاهش ارتفاع محل نصب موتور و نتیجتا افزایش پایداری خودرو به سبب مرکز ثقل پائینتر و همچنین بهبود ضریب درگ آئرودینامیکی خودرو به سبب ارتفاع کمتر خودرو شده بود.
مزیت اینکار کاهش چشمگیر ارتفاع و ابعاد شاسی و وزن در قسمت عقب خودرو و ایراد آنهم انتقال لرزش به صورت مستقیم از موتور به بدنه و درون کابین میباشد.

وزن بسیار کم قطعات :
درون یا بیرون کابین این خودرو هیچ قسمت فولادی وجود ندارد و صندلیها و تمام پوشش درونی اتاق و حتی داشبورد و کنسولهای داخلی و بخشهائی از فرمان خودرو هم از فیبر کربن ساخته شده اند و روکش قسمتهای داخلی یا به صورت لخت و به شکل فیبر کربن باز هستند و یا بوسیله چرم خالص گوسفندی بسیار لطیف پوشانده شده اند.
جهت اطلاع از سبکی قطعات تشکیل دهنده اتاق این رو بدونید که درب اول محفظه موتور مک لارن(مک لارن دو تا درب محفظه موتور داره) که از نظر ابعاد بیش از یک متر طول داره و عرضش هم تقریبا به اندازه عرض خود خودروست در حالی که دو تا شیشه عقب خودرو هم برروی این در سوار شده اند اما وزن این در اینقدر کمه که میتونید به سادگی با انگشت کوچک دستتون اقدام به باز و بسته کردن این در بکنید! نمونه این وضعیت در مورد درهای خودرو هم وجود داره و با اینکه دو تا در ورودی مک لارن بسیار بزرگ هستند و به صورت بال و رو به بالا باز میشن(به دلیل وجود شاسی فضائی و قرار گرفتن بخشهای محافظ و ستونهای اصلی شاسی در ارتفاع بسیاری از سوپر اسپرتها از این آرایش در استفاده میکنند) اما موقع باز و بسته کردن بیشتر شبیه به پر کاه هستند تا در خودرو!

بدنه خودرو :

بدنه مک لارن F1 از سه بخش اصلی تشکیلیل شده : محفظه جلوئی ، کاکپیت و محفظه عقبی.
محفظه جلوئی محل قرار گیری دو تا رادیاتور بزرگ سیستم تهویه هوا ، فرمان و چرخهای جلو ، سیستم تعلیق جلو ، تعدادی مخزن هیدرولیک و دست آخر هم سیستم صوتی کنوود مک لارن بود.
کاکپیت مک لارن شامل محل قرار گیری راننده در مرکز خودرو در میان دو کنسول فیبر کربنی و درون یک صندلی سطل مانند و دو صندلی مقداری عقب تر از راننده بعنوان محل قرار گیری سرنشینان است.
محفظه عقبی خودرو خود به دو قسمت تقریبا مجزا با دو در جداگانه تقسیم شده است. قسمت جلوئی محل قرار گیری موتور ، سیستم انتقال قدرت بسیار فشرده مک لارن ، محفظه اصلی مانیفولد ورودی فیبر کربنی مک لارن(ورودی قسمت رم ایر مک لارن برروی سقف و ادامه اش یعنی لوله های انتقال هوا به باکس مانیفولد بین شیشه های دو تکه عقب قرار گرفته است) و لوله های خروجی اگزوز هر سیلندر به همراه بخشهائی از سیستم تعلیق عقب در این بخش قرار دارند.
قسمت پشتی محفظه عقب محل قرار گیری کلیه وسائل دارای حرارت بالا و یا داقع حرارت در مک لارن است. در این قسمت مانیفولدهای خروجی ، رادیاتور موتور ، کاتالیست کانورتر ها(به تعداد 4 عدد که در حین کار کاملا قرمز رنگ میشوند!) ، محل قرار گیری دو فن ایجاد کننده خلا زیر خودرو و رادیاتور روغن موتور است.
بدلیل وجود حرارت بالا در این منطقه و بالا بودن حرارت تابشی و همینطور حساسیت فیبر کربن در برابر دماهای بالا کلیه قسمتها درونی محفظه موتور باید بوسیله انعکاس دهنده های صیقلی از معرض گرمای تابشی در امان بمانند.
ماده انعکاس دهنده جهت انجام اینکار باید ماده ای میبود که دمای ذوب بالائی داشته و در عین حال در دماهای بالا تغییر رنگ ندهد و اکسید نیز نشود و ضمنا خواص خود را برای سالهای متمادی مثل روز اول حفظ کند. بهترین ماده ای که کلیه خواص بالا را یکجا داشت طلا بود و به همین دلیل کلیه قسمتهای محافظ موتور و متعلقات آن در این قسمت بوسیله لایه ای از طلا و به صورت بسیار صیقلی(به طوری که مثل آیینه میتوانید عکس خود را درون آن ببینید) پوشانده شده اند!

تجهیزات و امکانات رفاهی :
در کنار اینکه F1 بهترین ، سریعترین و ایمن ترین اتومبیل قرن بیستم بود ، لوکس ترین سوپر اسپرت آن دوران هم محسوب میشد! مک لارن F1 از تجهیزات و امکانات رفاهی بسیار زیادی بهرمند بود ، از جمله سیستم تهویه هوا ، محفظه های قرارگیری ساک و چمدان مسافرتی ، سیستم صوتی 10 دیسک ، شیشه های برقی ، قفل مرکزی با کنترل از راه دور ، سیستم ضد یخ و بخار شیشه ها ، چراغهای جلو بسیار پر نور ، چراغهای مطالعه ، جعبه ابزار و جعبه کمک های اولیه ، پوشش اتاق با فیبر کربن و چرم خالص و چندین امکانات دیگر که در آن زمان هیچ سوپر اسپرت دیگری از آنها برخوردار نبود! فضای بار مک لارن که شامل دو محفظه مجزا در اطراف خودرو است در دو طرف آن و زیر پانلهای کناری بدنه قرار گرفته که با جابجا شدن و باز شدن این پانلها قابل دستیابی هستند. دو ساک فیبر کربنی زیبا نیز به صورت استاندارد همراه خودرو به خریدار عرضه میشد که درون صندوقهای کناری به زیبائی جای میگیرند. سیستم صوتی مک لارن F1 از گونه دیسکی بوده و ساخت شرکت کنوود به صورت سفارشی جهت مک لارن میباشد. این سیستم وزنی کمتر از 2 کیلوگرم داشته و به طرز ماهرانه ای در زیر درپوش جلوئی شیشه خودرو و روبروی راننده نصب شده است. در زمان ساخت(اوائل دهه نود) ساختن یک سیستم صوتی دیسکی که توانائی کارکردن در فشارهای جانبی بالای یک جی را داشته باشد(مک لارن F1 هنگام شتابگیری ، ترمز گیری و عبور از پیچها به سادگی به شتابهای عرضی و طولی بیش از یک جی دست پیدا میکند) و در عین حال بسیار سبک باشد کاری تقریبا غیر ممکن به نظر میرسید که افتخار ممکن کردن اینکار نصیب کنوود گردید.

ایمنی :

همانطور که قبلا گفته شد مک لارن F1 ایمن ترین اتومبیل قرن هم بود. از مجموع 5 عدد F1 استاندارد پروتوتایپ یک عدد از آنها(XP2) برای تست تصادف ساخته شد. اما قبل از تست تصادف رسمی و در هنگام آزمایش پروتوتایپ اول(XP1) در کشور نامبیا ، اتومبیل به یک صخره برخورد کرد و چند دور در هوا چرخید و به زمین خورد ولی راننده در حالی که بدون کلاه ایمنی و با یک تی شرت پشت فرمان نشسته بود فقط با کمی جراحت سطحی بیرون آمد! مدتی بعد تست تصادف رسمی با پروتوتایپ دوم(XP2) انجام شد و نتایج آن باز هم حیرت آور بود. در این تست که با سرعت 30 مایل در ساعت(48 کیلومتر در ساعت) انجام شد و همانطور که در تصویر بالا مشاهده میکنید حتی قوس چرخ جلو هم آسیب ندید و دست نخورده باقی ماند! نمونه XP2 باز هم در تست تصادف حاضر شد و با سرعت بیشتر تست شد ، اما همچنان نتایج خارق العاده بود و مک لارن F1 به بهترین شکل ممکن تستهای تصادف را به پایان رساند.

**!722!** · 2013/12/13 21:49

موتور :
طرح اصلی میوری برای مک لارن یک موتور قوی و در عین حال بسیار سبک بود که اتوماتیک وار باعث میشد ذهنها به سمت موتورهای توربو شارژ و سوپرشارژ کشیده بشه چون راندمان حجمی و وزنی بالائی در برابر موتورهای با تنفس طبیعی دارند ولی میوری اصرار زیادی داشت که موتور مک لارن یک موتور غیر توربو و تنفس طبیعی داشته باشه چون در دهه نود موتورهای غیر توربو قابلیت اعتماد بالاتری نسبت به موتورهای توربو داشتند و در عین حال راننده کنترل بهتری برروی موتوردارشت (البته در توربو های امروزی این مشکلات خیلی کمرنگ شدن) ، در ضمن چون مک لارن قرار بود نظیر خوردورهای فرمولا وان ساخته بشه نباید موتوری توربو میداشت. هر کمپانی که موتورش برروی مک لارن قرار میگرفت میتونست از مزایای زیادی در زمینه اعتبار برخوردار بشه و در حقیقت سعادت بزرگی برای کمپانی های سازنده موتور بود که موتور مک لارن F1 ساخته شده بوسیله اونها باشه. مک لارن ابتدا به سراغ هوندا رفت و پیشنهاد ساخت موتوری 4.5 لیتری V12 یا حتی V14 رو به مهندسین ژاپنی داد ، اما در نهایت با هوندا به توافق نرسیدند. مدت کوتاهی هم موتورهای 8 سیلندر وی شکل جنرال موتورز با حجم 7.4 لیتر مورد بررسی قرار گرفتند و با انجام مقداری اصلاحات در بخشهای مختلف سعی در بهبود عملکرد موتورها کردند ولی موتور 7.4 لیتری شورلت بیش از حد بزرگ و سنگین و در عین حال ضعیفتر از اونی بود که بتونه سوپر اسپرتی مثل مک لارن F1 رو نیرو دهی کنه.

بخش طراحی موتور بی ام دبلیو :
در اواخر دهه 80 میلادی بخش طراحی موتور بی ام دبلیو یک موتور 5 لیتری 12 سیلندر وی شکل با زاویه 60 درجه با کد M70b50 ساخت که این موتور حدود 300 اسب بخار قدرت داشت و سدانهای 750 از سال 1986 تا 1995 و کوپه های 850 از سال 1989 تا 1997 بوسیله این موتور نیرو دهی میشدند.
M70b50 یک موتور با قابلیت انعطاف زیاد بود کورس پیستونها در این موتور 75 میلیمتر و قطر پیستونها 84 میلیمتر بود. با توجه به ساختار تمام آلومینیومی وزن کمی داشت و به سادگی به دور موتورهای بالای 6000 دور در دقیقه میرسید و در این دور موتورها هم تنش زیادی به قطعات اصلی موتور وارد نمیشد(موتورهای بی ام دبلیو موتورها دور بالائی هستند. دور موتور 6500 دور در دقیقه برای یک موتور 12 سیلندر 5 لیتری دور نسبتا بالائی محسوب میشه).
M70b50 دارای 12 سوپاپ ، ضریب تراکم 8.8 به یک ، گشتاور 450 نیوتن-متر در دور موتور 4000rpm و حداکثر قدرت 300 اسب در دور موتور 5400rpm بود.
به دلیل پتانسیلهای بالای این موتور گونه حجیم تر این موتور با کد S70b56 با حجم 5.6 لیتر توسط بی ام دبلیو برای کوپه های اسپرت سری 8 توسعه داده شد و در دهه نود هم بعضی از خودروهای اسپورتی دیگر از این موتور بهره گیری کردند.
بخش ام اسپرت بی ام دبلیو(که به اتفاق بخش موتوری شرکت فراری بهترین و متخصص ترین سازندگان موتورهای پیستونی بدون توربو در دنیا محسوب میشن) برای گونه مفهومی M8 که بر مبنای کوپه های سری 8 بی ام دبلیو ساخته شده بود موتور S70b56 رو مجددا مورد بهسازی قرار دادند و با رسوندن حجم موتور به 6 لیتر نام موتور به S70/1 تغییر کرد.

طراحی موتور F1 توسط بی ام دبلیو :

با توجه به قابلیتهای بسیار بالای بخش ام اسپرت بی ام دبلیو تصمیم بر این گرفته شد که ساخت موتور مک لارن بعهده این بخش گذاشته بشه و بر مبنای موتور S70/1 نوعی خاص از این موتور برای مک لارن F1 توسعه داده و ساخته بشه.
نتیجه کار موتوری رویائی بود با نام S70/2. این موتور با حجم دقیق 6064 سی سی توانایی تولید توانهای بالای 700 اسب بخار و گشتاورهای حدود 700 نیوتن-متر رو هم داشت.
برای بدست آوردن چنین قابلیتهائی و ایجاد توانهای بیش از 100 اسب در ازای هر لیتر حجم موتور(که هنوزم خیلی از موتورهای امروزی نمیتونن به این نسبت حتی نزیدک بشن) بسیاری از تکنولوژی های بی ام دبلیو در این موتور استفاده شد.
مهمترین قسمت موتور سر سیلندر آن میباشد. این موتور مجهز به 4 میل سوپاپ و 4 سوپاپ برای هر سیلندر است و از تکنلوژی زمانبندی متغیر سوپاپ به نام وانوس استفاده میکند(نام تجاری بی ام دبلیو برای زمانبدنی متغییر سوپاپها وانوس است که سیستم بوسیله بی ام دبلیو ابداع و گسترش داده شده).
وانوس در موتور S70/2 از گونه دو مرحله ای است و این به سوپاپه امکان ایجاد بهترین حالتهای تنفسی مورد نیاز در هر دور موتور و هر میزان باری را میدهد.
با توجه به وزن پائین پیستونها و و میل لنگ اختصاصی این موتور توانایی کارکرد در دورموتور های 7500 را به سادگی داشته و مجموع این موارد موجب راندمان حجمی و وزنی بسیار بالای این موتور میباشد.
در این موتور کورس پیستون به اندازه 87 میلیمتر و قطر پیستون برابر با 86 میلیمتر میباشد و کورس پائین پیستونها در این موتور کمک شایانی به توانایی کار کرد در دور موتورهای بالا را به این موتور داده.
محرک میل سوپاپها در این موتور از نوع دوبل زنجیری استفاده شده تا بیشترین دقت و قابلیت اعتماد برای کارکرد سوپاپها بوجود بیاید.
موتور مذکور با ضریب کمپرس 11 به 1 ضریب تراکم نسبتا بالائی داشت و این موجب میشد که جهت کارکرد صحیح موتور استفاده از سوخت با قابلیت خود اشتعالی بسیار پائین اجتناب ناپذیر باشد. از این نظر سوخت توصیه شده برای کارکرد صحیح موتور بنزین سوپر بدون سرب با درجه اکتان 95 تا 98 میباشد.
سیستم احتراق موتور جهت کارکرد کاملا مستقل و دقیق برای هر سیلندر مجهز به یک کوئل جداگانه با راه انداز ترانزیستوری و کنترل الکترونیکی مجزا است. جهت بدست آوردن بیشترین دقت در کنترل نیروی تولیدی موتور توسط راننده تعداد 12 دریچه تراتل(دریچه گاز) جداگانه وظیفه کنترل دریچه گاز برای هر یک از سیلندرها را بعهده دارند.
در این موتور جهت کاهش هر چه بیشتر وزن موتور ازمقدار زیادی مواد سبک وزن استفاده شده و در این موتور هیچ بخش بدون استفاده و اضافه ای وجود ندارد به صورتیکه کاهش 10 کیلوگرم از وزن این موتور تقریبا غیر ممکنه(یک موتور معمولی 8 سیلندر آمریکائی رو در کمتر از نصف روز میشه حداقل 50 کیلوگرم و به سادگی سبک کرد!)
جهت تحقق موارد فوق کل سر سیلندر و بلوک سیلندر از جنس آلومینیومی و به صورت دایکاست تولید شده. جنس فلایویل آلومینیوم و جنس مانیفولد ورودی فیبر کربن میباشد و هر چهار میل سوپاپ از جنس منیزیم و به روش ریختگی ساخته شده اند. در پوش های موتور(قالپاق میل سوپاپها و سوپاپها) هم از جنس منیزیم انتخاب شده که نام مک لارن و بی ام دبلیو ام پاور به زیبائی بر روی درپوش هر کدام از سر سیلندرها حک شده است .
محفظه کارتل(که در این موتور کارتل از نوع اصطلاحا خشک یا همون سیستم روغن کاری مدار بسته است) هم از جنس منیزیوم است. ضمنا پمپهای روغن هم از همین جنس ساخته شده اند. سیستم خنک کننده موتور شامل دو رادیاتور آب و از جنس الومینیوم میباشد و ضمنا این موتور مجهز به رادیاتور روغن آب خنک نیز میباشد که اونهم از جنس الومینیوم ساخته شده.
سیستم سوخت رسانی موتور انژکتوری است و مخزن سوخت از جنس مواد قابل انعطاف انتخاب شده و یک پمپ سوخت فشار بالا وظیفه تغذیه انژکتورها را بعهده دارد. کنترل عملکرد کلیه سیستمهای بالا بعهده یک ECU پیشرفته است.
با کمک موارد بالا این موتور در مدل F1 استاندارد 627 اسب بخار نیرو در دور موتور 7500rpm و 651 نیوتن-متر گشتاور رو در دور موتور 5600rpm تحویل میداد. ضمنا گونه بعدی این موتور که توسط مک لارن و با ایجاد کمی تغییرات در موتور S70/2 بوجود آمد و روی F1 LM نصب شد میتوانست تا 680 اسب بخار نیرو و 705 نیوتن-متر گشتاور تولید کند!

مانیفولدهای خروجی مک لارن بالاترین بازده خروجی گاز رو فراهم میکنند. لوله های خروجی مانیفولد که از گونه مجزا برای هر سیلندر است در انتها برای هر 3 سیلندر از یک بلوک به یک هدرزختم شده و سپس برای هر سه سیلندر یک مجرای اگزوز مجزا تا خروجی دهانه اگزوز موجود است(یعنی جمعا مک لارن F1 چهار عدد لوله اگزوز مجزا داره).
برای جلوگیری از تاثیر گذاری حرارت بالای موجود در قسمت هدرزها پوشش های منعکس کننده طلا مجددا برروی قسمتهای حساس موتور هم قرار داشته و بدین ترتیب حرارت اضافی از موتور دور نگه داشته میشود.
فنهای تهویه رادیاتورها گذشته از ایجاد خلاء در زیر خودرو و تولید نیروی Down Force هر دو رادیاتور خودرو رو تاحد زیادی تهویه میکنند و حرارت عظیم تولیدی موتور از این طریق دفع میشه.