رادیو رنگی رنگی – قسمت ۵۱ – مد خیابانی

[a_gadget]

رادیو رنگی رنگی – قسمت ۵۱ – مد خیابانی
۱۳ اسفند ۱۳۹۲ | تیپ رنگی | دختر رنگی

قرار هست هر هفته یک قسمت رادیو رنگی رنگی داشته باشیم. این یک پادکست شاد و کوتاه برای آدم های رنگی هست.
این هفته در مورد مد خیابانی یا street fashion صحبت کردیم. نه به صورت تخصصی که در این حد که اطلاعات اولیه ای در این موضوع داشته باشید.
این شما و این هم شماره جدید رادیو رنگی رنگی :
دانلود رادیو رنگی رنگی – قسمت ۵۱

اگه فک می‌کنی لباسایی که امروز میپوشی و به نظرت خیلی قشنگ میان، کار طراحای بزرگی مثل بیژن و دیوره، سخت در اشتباهی! بیشتر لباس‌هایی که کمپانی های بزرگی مثل زارا و بنتون تو تیراژ های میلیونی تولید می کنن، یه وقت هیچ توجهی بهشون نمی شد. این لباس‌ها زمانی تن کسایی بود که برای دل خودشون لباس می پوشیدن! پانک ها، سیاه پوستا، گوتیک ها، هیپی ها و حتی کارگرهای معدن، کسایی بودن که بدون توجه به ایده دیگران، چیزی که به نظرشون خوب میومد رو می پوشیدن! در شماره ۵۱ از رادیو رنگی، با هم همراه می شیم تا مد خیابونی یا همون Street Fashion رو بهتر بشناسیم و ببینم هر کدوم از لباسایی که امروز می پوشیم از کجا اومدن.
مد خیابونی چیزیه که امروز توجه زیادی بهش میشه و حتی تبدیل به یه مخزن بزرگ ایده برای طراحا شده. اگه بخوایم مد خیابونی رو تعریف کنیم، باید بگیم که مد خیابونی یه طرز لباس پوشیدنه که نه از استدیو های طراحی، بلکه از ذوق و سلیقه مردم کوچه بازار درست میشه. مد های خیابونی بیشتر تو شهرهای بزرگ ایجاد میشن و طراحاشم کسی نیستن جز جوونایی که میخوان یه جوری خودشون رو از بقیه مردم جدا کنن. نکته جالب ماجرا اینجاست که لباسایی که امروز تن همست، یه روزی نشون دهنده تعلق به گروه خاصی بودن ولی الان شرایط عوض شده.
هیپی ها اولین بار توی شهرهای بزرگ آمریکا ظاهر شدن. شلوار جین، شلوارهای براق و تیشرت، زمانی مختص هیپی ها بودن ولی با‌گذشت زمان، مردم عادی هم از این لباس‌ها استقبال کردن و این نوع پوشش بین مردم رایج شد. یه وقتی بستن دستمال به سر یه فرد رو تو دسته هیپی ها قرار می‌داد که جلوه خوبی توی جامعه نداشت، ولی الان می‌بینیم که همه چی عوض شده! البته اگر یکی از این لباس‌ها رو به افراد کمی مسن تر نشون بدیم، حتماً تشخیص می دن که این تیپ، تیپ هیپی هاست.
اما مدهای خیابوی فقط تو آمریکا شکل نمی گرفتن. اینبار نوبت تدی بوی های انگلیسی بود که لباسایی مثل کت های تنگ و نامتقارن، شلوارهای لوله تفنگی و کفش‌های کرپ رو مد کنن. رؤیای این گروه این بود که تیپ های دوره شاه ادوراد رو زنده کنن! سالها به خاطر لباس پوشیدنشون مسخره شدن ولی دست آخر، این کمپانی های تولید لباس بودن که تسلیم شدن.
شلوارهای جین پاره و تیشرت هایی که روشون یه سری جمله نوشته شده، اولین بار توسط پانکی های آمریکا به صورت گسترده پوشیده شدن. از اونجاییکه این آدما شروع کننده سبکی به اسم پانک راک بودن، طرفدارهای این سبک موسیقی هم از این‌جور لباس پوشیدن استقبال کردن. پانکی ها در‌واقع می خواستن ساده‌ترین لباس‌های ممکن رو بپوشن ولی فکرشم نمی کردن همین شلوار جین های پاره یه روزی گرون ترین لباسای دنیا بشن!
به دلیل نوع ساختار اجتماعی و نظام سرمایه داری توی آمریکا و همینطور تبعیض نژادی که توی این کشور وجود داشت و کم و بیش هنوز هم وجود داره، خرده فرهنگ‌های بیشماری توی این کشور به وجود اومدن که یکی از مهم ترینشون هیپ هاپه. هیپ هاپ، به خاطر نوع موسیقی منحصر به فردش و تیپ های نامتعارفش، خیلی زود از خیابون ها به پشت ویترین ها رفت. کمپانی های مثل آدیداس و نایک، خیلی زود شروع به تولید کفش‌های ورزشی خاص کردن تا بتونن جوابگوی تقاضای بالا برای این نوع پوشش باشن. شلوارهای بگی، کفش‌های بزرگ و پر و از طرح و رنگ، تیشرت های هاکی و سویشرت هایی که روشون طرح های گرافیتیه، همه و همه ریشه در فرهنگ هیپ هاپ دارن.
آدمایی که مدهای خیابونی رو درس کردن، دنباله رو نبودن، بلکه خلاقیت تو وجودشون ریشه داشت. امروز هم ادمای اینطوری زیادن. به جای اینکه چشمشون به دیگران و شبکه‌های مد باشه، چیزی رو می پوشن که بهشون آرامش و هویت میده. یادمون باشه که آدم رنگی رنگی، ظاهرش براش مهمه. تیپ، قیافه و بدنش رو دوست داره و مواظبشونه ولی خوبی و بدی اش رو با الگوهایی که سعی می کنن بهش معرفی کنن نمی سنجه. تا یه شماره دیگه از رادیو رنگی رنگی،
بدرود!
منبع