تقویم تاریخ - 21 دسامبر میلادی

[SENATOR]

پرسشي درباره پروانه «سپيده دم» و دولت اصلاحات!

يك ايراني مقيم ايالات متحده ضمن ارسال پيامي به تاريخ 18 دسامبر 2005 پرسيده است كه چرا در طول هشت سال دوران دولت اصلاح طلبان، پروانه «سپيده دم (روزنامه نگارنده اين سايت)» را تجديد نكردند؟.
پاسخ: اولا، عنوان «اصلاح طلبان» را خبرگزاري هاي آمريكا و اروپا به دلايلي كه روشن است به دولت خاتمي داده بودند (تلقين)، زيرا كه ماهيت اصلاحات اعلام نشده بود تا نتيجه كار ملاحظه شود. به استنباط اين نگارنده كه در آن هشت سال در رابطه با سپيده دم بارها به مراجع مربوط مراجعه كرده بود، در آن زمان خواهان رقيب براي نشريات جناح خود نبودند و به قول روزنامه كيهان همه چيز را براي خود مي خواستند. اگر به نگارنده و امثال او پروانه نشريه مي دادند، روزنامه هاي خودشان چشمگير نمي شدند (كه البته آن طور كه بايد چشمگير هم نشدند). در آن دوره به صدها تن پروانه داده شد، جز روزنامه نگاران حرفه اي!. شايد هم به ما اعتماد نمي كردند. دو وزير ارشاد آن دولت حتي اين نگارنده را با نيم قرن تجربه روزنامه نگاري مستمر به حضور نپذيرفتند!! تا تنها حرفم را بگويم كه شنيده ام يكي از احزاب تازه مي خواهد يكي از آنان را مفسر رسانه هاي رسمي خود كند!. يك مقام مطبوعاتي وقت در وزارت ارشاد كه بالاخره موفق به ملاقات با او شده بودم توصيه كرد كه بروم و نامه اي بنويسم كه «سپيده دم» را در چند سال اول به صورت ماهانه و ويژه مطالب تاريخي و اخبار رسانه ها منتشر خواهم كرد تا اقدام كنند. با اكراه تمام چنين نامه اي را هم نوشتم كه در پرونده سپيده دم محفوظ است ولي نتيجه نداد.
پرونده "روزنامه سپيده دم" که پروانه آن در تابستان 1359 صادر شده بود منعكس كننده گوشه اي از تاريخ معاصر ايران خواهد بود. در سال 1387 از دکتر نعمت احمدي تاريخدان و وکيل قضايي خواستم که پرونده سپيده دم را در هر مرجعي که مصلحت بداند تعقيب کند زيرا تصميم براين است که قضيه دنبال شود تا به صورت برگي در تاريخ ايران بماند.

[SENATOR]

مشكلات مطبوعات ايران در پاسخ به سه پرسش

يك مخاطب در آذر ماه 1384 (دسامبر 2005) در يك پيام طولاني و اظهار تاسف از ضعف ژورناليسم وطن سه پرسش مطرح كرده و از نگارنده اين سايت پاسخ آنها را خواسته بود:
1ـ از چه زماني مطبوعات ما ا’فت كردند و چرا اين ا’فت ادامه دارد؟.
پاسخ: از سالهاي 1358 و 1359 كه روزنامه نگاران قديمي و باتجربه را بدون ذكر دليل به صورت گروهي از رسانه ها (نشريات، راديو تلويزيون و خبرگزاري) اخراج كردند. ادامه ا’فت هم به اين دليل بوده است كه به هركس كه تقاضا كرد و «خودي!» تلقي شد، جز روزنامه نگاران حرفه اي و اهل تجربه، پروانه نشر دادند. اگر اخبار ويژه كيهان در طول زمان و از جمله در دوران سردبيري صفار هرندي (وزير ارشاد كابينه احمدي نژاد) را مرور كرده باشيد كه براي درج در تاريخ و مطالعه نسل هاي آينده در «سي. دي.» و آرشيوها موجودند درباره وابستگي هاي برخي از اين اصحاب پروانه ها مطالبي نوشته است مثلا ارتباط داشتن با دست اندركاران امور نفتي.
2ـ چرا برخي از اخبار خارجي روزنامه همشهري، چندان در رديف سياست دولت نيست (به نظر اين مخاطب) . يادداشت هاي اين روزنامه بوي سياسي مي دهد، مگر اين روزنامه غير سياسي و شهري (لوكال ، محلي) نيست؟.
پاسخ: اين قضيه را از وزارت ارشاد سئوال كنيد. در ابتدا قرار بود كه اخبار خارجه (ساير ملل) اين روزنامه از مطالب غير سياسي آژانسها ترجمه شود مثلا اخبار پزشكي، صنعتي، شهري، آموزشي، محيط زيست، اقتصاد و فرهنگي. وزير ارشاد بايد با دقت بيشتري مطالب اين روزنامه را بررسي كند كه با ماهيت شهري، رقيب روزنامه هايي نشود كه به سوي حرفه اي شدن پيش مي روند. كار دولت و شهرداري انتشار آگهي هاي كوچك كلاسه شده، معروف به «شاپر يا خريد و فروشهاي كوچك» نيست. در كشورهاي پيشرفته، آژانس هاي آگهي اين نوع اعلان ها را جمع مي كنند، جداگانه به چاپ مي رسانند و در رك (زنبيل) قرار مي دهند و مقابل فروشگاهها مي گذارند تا مردم به رايگان بردارند. سناتور مسعودي ناشر وقت روزنامه اطلاعات نيم قرن پيش به اين نوع آگهي عنوان «نيازمندي ها» داد و با اين عنوان در روزنامه اش، «اطلاعات» به چاپ مي رساند كه از آن زمان اين عنوان در ايران عمومي شده است. جمع آوري و انتشار اين نوع آگهي منحصرا به ضميمه روزنامه رسمي شهرداري تهران، به روزنامه هاي غير دولتي (حرفه اي) زيان وارد مي سازد و مانع رشد آنها كه متكي به درآمد آگهي هستند مي شود. موسسه اي كه اين آگهي ها را جمع آوري مي كند بايد محصول كار خود را به صورت ضميمه ميان همه روزنامه هاي تهران (برحسب تيراژشان) توزيع كند تا اين درآمد بين همه تقسيم شود و خود را توسعه دهند، نه يك روزنامه دولتي كه معلوم نيست عمرش تا چه وقت طول بكشد زيرا كه «روزنامه نگاري» كار دولت نيست و .... پيش از انقلاب، تقسيم اعلان هاي دولتي و موسسات عمومي ميان رسانه ها، در دست وزارت مربوط (ارشاد امروز) بود.
مسئله اعلان با تدوين نظامنامه بايد حل شود. بدون حل اين مسئله، پيدايش و رشد روزنامه حرفه اي در وطن ما امكانپذير نخواهد بود.
3ـ چرا مطالب روزنامه هاي تهران مشابه يكديگر و حتي با يك انشاء است؟.
پاسخ: براي اين كه درآمد كافي براي استخدام روزنامه نگار ندارند. بودجه تحريريه آنها محدود است، لذا به گرفتن اخبار از خبرگزاري هاي بيست و چندگانه! داخلي كه آنها هم رونويس بردار اطلاعيه ها و نطق هاي رسمي و مترجم خبرگزاري هاي خارجي هستند بسنده مي كنند و در نتيجه محتواي همه آنها يكسان است.

[SENATOR]

نظر يك استاد دانشگاه درباره تاريخ نويسي در روزنامه هاي تهران - تاريخچه تاريخنويسي ژورناليستي در ايران و مبتکر آن

يك استاد دانشگاه با ذكر نام و نشاني، در پيامي در دسامبر 2005 از تهران چنين نوشته است: اشاره به «رويدادهاي تاريخ» در روزنامه هاي تهران كاري است مورد تاييد، ولي بايد به صورتي باشد كه در كشورهاي ديگر در رسانه ها منعكس مي شود: با هدف «يادآوري» و به مناسبت. جز مطالب شما كه آن را از روزنامه «ايران» آغاز كرده، در همشهري و بعدا شرق ادامه داده و اينک در روزنامه اعتماد آنها را مي خوانم ايد، مطالب ساير نشريات داخلي درباره تاريخ، به صورت كتاب نويسي است. در قرن گذشته، چند استاد در اروپا و آمريكا روش تاريخ نويسي براي رسانه ها را ابداع كردند به نام «جرناليستيك هيستريوگرافي»، كه اصول و قواعد ويژه دارد و روزنامه هاي ما نيز بايد اين قواعد و طرز نگارش را رعايت كنند. به حساب تحقيق اخير من (فرستنده پيام)، تاريخ نويسي كتابي (آكادميك) خواننده معمولي را جلب نمي كند و چنين خواننده اي به خواندن تيتر و مشاهده عكس مطالب اكتفا مي كند و در نتيجه، اتلاف انرژي و صفحات روزنامه است. من براي نوشتن يك رساله كه آماده شده است، در اين زمينه شخصا بررسي كرده و براي يكصد دبير تاريخ (در دبيرستان ها) پرسشنامه فرستاده بودم. نتيجه اين بررسي كتبي ثابت مي كند كه 73 درصد دانش آموزان در درس تاريخ نمره خوب نگرفته بودند. از اين «درصد»، ميزان مخاطبان مطالب تاريخ در يك روزنامه را اگر به صورت كتاب نويسي باشد مي توان استنباط كرد و حدس زد.
نظر نگارنده: در درستي نظر استاد ترديد نيست. در مورد تاريخ نگاري ژورناليستي كه استاد گرامي به آن اشاره كرده است، اين كار در وطن ما از «روزنامه ايران» آغاز نشد، اين نگارنده براي نخستين بار از بهمن ماه سال 1350خورشيدي مطلب «امروز در تاريخ» را براي كانال دوم تلويزيون ملي (در آن زمان تلويزيون رنگي) تنظيم كردم و بعدا (سال 1353) آن را در بولتن روزانه خبرگزاري پارس (ايرناي امروز) براي استفاده مطبوعات قراردادم و از زمستان سال 1356 هم در صفحه ششم روزنامه اطلاعات منتشر كردم. پيش از روزنامه ايران، اين مطالب در ستوني با عكس، در صفحه «دور دنيا» كه در اختيار اين نگارنده در «همشهري» بود به چاپ مي رسيد كه مهندس عطريانفر سردبير وقت اين روزنامه خواست به «برگي از تاريخ» تغيير عنوان دهد و در صفحه آخر اين روزنامه چاپ شود و ....

[SENATOR]

زادروز استالين

امروز زادروز ژوزف استالين است كه 21 دسامبر سال 1879در گرجستان روسيه به دنيا آمد و پنجم مارس 1953 در گذشت. در وفاداري استالين به سوسياليسم كوچكترين ترديد نيست، ولي از ديدگاه بي طرفترين مفسران «تاريخ عقايد» هم که نگاه كنيم روش هاي او مآلا مانع ثبوت كارايي سوسياليسم شد.
استالين كه تجربه ايستادگي هاي سالهاي نخست پيروزي انقلاب بلشويكي را ديده بود و نيرنگهاي كمونيستهاي دروغين و فرصت طلبان را مشاهده كرده بود با توجه به طبيعت رفتار روسها، اعمال خشونت در برابر مخالفان را بهترين راه گسترش سوسياليسم مي دانست حال آن كه تجربه تاريخ نشان داده است كه ترويج يك مكتب از طريق اعمال خشونت، كم عمق و بي دوام خواهد بود.
استالين ماهرانه موفق به بردن جنگ جهاني دوم شد كه بر او تحميل شده بود، ولي خواست كه با زور سوسياليسم را جهانگير كند كه انديشه درستي نبود. با تغيير ظاهري وضعيت، وضع ضوابظ و انتصابات تازه و ...در يك كشور نمي شود مردم را تابع يك مكتب كرد، آمادگي و شرايط لازم دارد. همان طور كه آب پيش از رسيدن به درجه «صد» در سيستم سانتيگراد به جوش نخواهد آمد انسان هم تا آمادگي لازم مخصوصا آمادگي ذهني لازم را نداشته باشد پذيراي صميمانه يك ايده نخواهد شد و اگر هم بپذيرد، ظاهري است و از آن دفاع نخواهد كرد.
استالين بدون اين كه شوروي را نمونه برتري و امتيازهاي سوسياليسم كند و به صورت مدينه فاضله در آورد تا ديگران، خود مشتاق اين ايده شوند؛ براي جهانگير كردن آن به زور و سياست متوسل شد و با اين عمل هزينه سنگين يك جنگ سرد را بر مردم شوروي تحميل كرد و آنان را در يك نارضايي عمومي طولاني قرار داد. استالين نبايد سوسياليسم را دولتي مي كرد كه با رفتن دولت آن هم برود.
جانشينان استالين قاطعيت و جرات و جسارت او را نداشتند كه به فروپاشي سوسياليسم سبك شوروي منجر شد. بنابراين، اگر استالين سياست لنين را دنبال كرده بود كه نمي خواست سوسياليسم را صادر كند امروز جهان چهره ديگري داشت.

[SENATOR]

دومين روز جنگ پاناما - نخستين لشكركشي در تاريخ براي دستگيري رئيس يك كشور كه متهم به يك جرم عمومي شده بود!

21 دسامبر 1989 در دومين روز عمليات نظامي آمريکا در پاناما، تلفات سنگين گزارش شده بود و علاوه بر خرابي، عده اي هم از فرصت استفاده کرده و دست به غارت فروشگاهها و منازل زده بودند. هدف از اين لشکر کشي، ظاهرا دستگيري نوريه گا و انتقال او به آمريکا جهت محاکمه به اتهام کمک به قاچاقچيان مواد مخدر و نيز برقراري دمکراسي! در پاناما بود. نوريه گا که قبلا ازحقوق بگيران "سيا" بود رئيس ستاد نيروهاي مسلح پاناما بود که زمام امور کشور را به دست گرفته بود.
افكار عمومي جهان با دستگيري رئيس يك دولت از طريق تصرف كشور او و آوردنش براي محاكمه به آمريكا موافقت نداشت كه كشته شدن يك نظامي آمريكايي در پاناما (که به دستور "ايست" پليس پاناما توجه نکرده و دست به فرار زده بود) به دست ماموران اين كشور بهانه لشكركشي را به دست آمريكا داد.
روزي كه نوريه گا در
صدر كشور پاناما بود


نوريه گا در سومين روز جنگ پس از شکست مقاومت نيروهايش به سفارت واتيكان در پاناما سيتي پناهنده شد كه نيروهاي آمريكايي اين سفارت را محاصره و با پخش آهنگ خشن از بلندگوها با صداي بلند كاركنان سفارت و نوريه گا را خسته كردند به گونه اي که سوم ژانويه از سفارت بيرون آمد و تسليم شد. چهارم ژانويه، درست 14 روز پس از حمله نظامي، نوريه پدر سه دختر دست بسته در هواپيما قرار گرفت و به بازپرس مربوط در فلوريداي آمريكا تسليم شد و چندي بعد در دادگاه به چهل سال زندان محكوم گرديد.
وي در خاطراتش كه به چاپ رسيده نوشته است كه سالها در پاناما حقوق بگير سرويسهاي اطلاعاتي آمريكا از جمله «سيا» بود و به مرد آمريكا در پاناما شهرت داشت.

[SENATOR]

زني كه 62 بار شوهر كرده بود! - عادت رواني تکرار ازدواج و ...

«ترز وان Theres Vaghn» يك بانوي امريكايي 21 دسامبر سال 1922 در جلسه دادگاه اعتراف كرد كه در طول عمر خود تا آن زمان 62 بار شوهر كرده بود و با اين اعتراف نام خود را وارد تاريخ اجتماعي كرد، زيرا كه 62 بار ازدواج براي يك زن سابقه نداشته است. وي به شكايت اخرين شوهرش به دادگاه احضار شده بود. وي گفت كه شوهر كردن عادت او شده است و نمي تواند بيش از چند هفته تا چند ماه با يك شوهر زندگي كند و اگر شوهر با زبان خوش راضي به طلا ق نشود دست به زجر دادن او مي زند. در پي اين اعتراف بسياري از روانشناسان، داوطلب بررسي در باره اين عادت بانو ترز شدند. بعدا نتيجه اين بررسي به صورت يک اصل در روانشناسي درآمده است که تکرار ازدواج و تعدد "پارتنر سکس" و نيز خودفروشي و همجنسبازي به صورت عادت در مي آيد و ترک چنين عادتي نياز به شرکت در کلينيک هاي ويژه دارد.

[SENATOR]

جان آلن محمد و پسر خوانده اش مالوو مجرم اعلام شدند، اما " انگيزه" آدمکشي هاي آنان روشن نشد!

19 دسامبر 2003 هيات منصفه يك دادگاه شهر چساپيك (واقع در منتهي اليه شرق ايالت ويرجينياي آمريكا) «لي بويد مالوو» 18 ساله را كه سال پيش از آن با همدستي پدر خوانده اش «جان آلن محمد» با ارتكاب چند قتل (به صورت تيراندازي از داخل اتومبيل به مردم در محوطه هاي عمومي)، حومه شهر واشنگتن را در ترس فرو برده بود مجرم شناخت.
چند روز پيش دادگاه «ويرجينيا بيچ» شهر مجاور چساپيك «جان محمد» را مجرم و سزاوار اعدام اعلام كرده بود. در جريان محاكمات كيفري در كشورهاي غرب از جمله آمريكا با همه پوشش خبري كه به آن داده مي شود، انگيزه جنايت كه مردم طالب دانستن آنند روشن نخواهد شد زيرا كه نمايندگان و مشاوران قضايي مانع از آن مي شوند كه متهمان هر چه را كه در دل دارند بگويند و اجازه نمي دهند كه متهمان اعتراف كنند؛ لذا آن چه را كه در دهانشان مي گذارند بايد بگويند. دادياران هم تنها بر اثبات مجرميت پافشاري مي كنند و در اين ميان انگيزه ارتكاب جنايت روشن نمي شود تا مشكل اجتماعي مربوط شناخته شود و برطرف گردد و نوع مشابه جنايت تكرار نشود.


از گزارش هاي حاشيه اي چنين بر مي آيد؛ جان محمد كه يك نظامي منضبط و مطيع بود پس از درگيري با همسرش و تصميم قاضي به سپردن فرزندانشان به مادر و سختگيري هاي ديگر آشفته و متغيير و آماده انجام هرگونه خشونتي مي شود. وي «مالوو» را كه متولد جزيره اي در كارائيب است به فرزندي مي پذيرد و به آمريكا منتقل مي كند. مالوو نيز در اينجا پس از اخراج از مدرسه به دليل اين كه هنوز تكليف مهاجرت او روشن نبود، و مقدمات اخراج او از آمريكا اماده مي شد، خويشتنداري را از دست مي دهد و بمانند جان محمد به خشونت مي گرايد و آماده گرفتن انتقام و آدمكشي مي شود و ....

[SENATOR]

قذافي از معارضه طولاني با آمريکا دست برداشت - سياست آمريکا مبني بر نداشتن معازض

معمر قذافي رهبر ليبي پس از يك مقاومت دهها ساله 20 دسامبر 2003 از سر راه سياست آمريكا كنار رفت و اعلام داشت كه از تلاش براي ساختن هرگونه اسلحه كشتار جمعي منصرف شده و درهاي كشورش به روي بازرسان مربوط بازاست. گفته شده است که اشغال نظامي عراق باعث ترس و نگراني قذافي شده بود. دولت صدام حسين هم متهم به تلاش براي ساختن سلاح کشتار جمعي شده بود.
در طول مقاومت، يك بار ليبي مورد حمله هوايي آمريكا قرارگرفت و متحمل تلفات و خسارات شد و تحريم آن از سوي دولت آمريكا با اين كه حاضر به پرداخت غرامت به بازماندگان انفجار پرواز 103 پان امريكن شده و فهرست بلند بالاي ممنوع الخروج ها را لغو كرده بود تا سال 2008 ادامه داشت.
از دهه 1980 كه هنوز شوروي بر سر پا بود، سياست آمريكا بر اين پايه قرار گرفته است كه معارض نداشته باشد ـ كوچك و يا بزرگ. براي آمريكا دارندگان اسلحه استراتژيك و نيز افراد نيرومند يكدنده، هر دو خطر محسوب مي شوند. افراد نيرومند از جمله مائو، هوشي مين، تيتو، نهرو، ناصر، سوكارنو، دوگل و آلنده از اين دنيا رفتند و صدام حسين اعدام شده است . ماندلا و فيدل کاسترو بازنشسته شده اند. دولت فدرال آفريقاي جنوبي داوطلبانه و بدون سر و صدا از سلاحهاي اتمي اش دست برداشت، قذافي کوتاه آمد ولي افراد و دولتهاي ديگري جاي آنها را گرفته اند از جمله ايران، ولاديمير پوتين در روسيه، دولتهاي بوليوي، اکوادور، موگابه (در زيمبابوه)و گروهها از جمله القاعده، طالبان و ... و افراد و به تازگي وبلاگ دارها. كره شمالي هم آمريکا را بازي مي دهد و مقامات آمريكايي مي دانند به علت موقع جغرافيايي و ساختار سياسي و قدرت نظامي کره شمالي، به مصلحت واشنگتن نيست فعلا جز با مسالمت (فرمول فروپاشي شوروي) با آن درگير شد.