((*مشاعره*))

[bos3000]

دگــــر بــــه هــــــر چه تو گویی مخالفت نکنم
کــــــه بی تــــــو عیش میسر نمی‌شود ما را
دو چشــم بــاز نهاده نشسته‌ام همــــه شب
چـــو فرقدین و نگه مــــــــی‌کنــــم ثـــــریا را
شبی و شمعی و جمعی چه خوش بود تا روز
نظر بــــــه روی تــــــــو کــوری چشم اعدا را
مــن از تـو پیش که نالم که در شریعت عشق
مـعــاف دوســت بـدارنــــد قتــــل عمــــدا را
تـــــو همچنـان دل شهــری به غمزه‌ای ببری
کــــــه بندگان بنـــــی سعـــد خــوان یغمـا را
در ایـــن روش کــه تویی بر هزار چون سعدی
جفـــــا و جـــــــور توانـــــــی ولــی مکـن یارا

[bos3000]

امشب از آسمان دیده تو روی شعرم ستاره میبارد
درسکوت سپید کاغذهاپنجه هایم جرقه می کارد
شعردیوانه تب آلودم شرمگین ازشیار خواهش ها
پیکرش را دوباره می سوزد عطش جاودان آتش ها
آری آغازدوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگرنیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

[bos3000]

تا شربت بیخودی چشیدند
از بیم و امید، باز رستند
چالاک شدند، پس به یک گام
از جوی حدوث، باز جستند
اندر طلب مقام اصلی
دل در ازل و ابد نبستند
خالی ز خود و به دوست باقی
این طرفه که نیستند و هستند
این طایفه‌اند، اهل توحید
باقی، همه خویشتن پرستند

[bos3000]

دهان‌ات را مي‌بويند
مبادا که گفته باشي دوست‌ات مي‌دارم.
دل‌ات را مي‌بويند

روزگار ِ غريبي‌ست، نازنين

و عشق را
کنار ِ تيرک ِ راه‌بند
تازيانه مي‌زنند.

عشق را در پستوی خانه نهان بايد کرد

در اين بُن‌بست ِ کج‌وپيچ ِ سرما
آتش را
به سوخت‌بار ِ سرود و شعر

فروزان مي‌دارند.
به انديشيدن خطر مکن.

روزگار ِ غريبي‌ست، نازنين

آن که بر در مي‌کوبد شباهنگام
به کُشتن ِ چراغ آمده است.

نور را در پستوی خانه نهان بايد کرد

[bos3000]

در دور خوبی تو بی‌قیمتند خوبان
گل در رسید و لابد رونق بشد گیا را
ای مدعی که کردی فرهاد را ملامت
باری ببین و تن زن شیرین خوش لقا را
تا مبتلا نگردی گر عاقلی مدد کن
در کار عشق لیلی مجنون مبتلا را

[bos3000]

اي كه كرده اي اسيرم به اسير كن مدارا
كه جز اين روا نباشد دل بي زبان ما را
كه دو چشم فسونگر تو بربوده قلب ما را
كه قلبم توان ندارد غم عشق ماه رو را
كه تويي فسونگر او و همه عشق پاك ما را

[bos3000]

اي واي بر اسيري کز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد صياد رفته باشد

آه از دمي که تنها، با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

امشب صداي تيشه از بيستون نيامد
شايد به خواب شيرين، فرهاد رفته باشد

خونش به تيغ حسرت يا رب حلال بادا
صيدي که از کمندت آزاد رفته باشد

[bos3000]

دستت را به من بده
دستهاي تو با من آشناست
اي دير يافته با تو سخن مي گويم
به سان ابر كه با توفان
به سان علف كه با صحرا
به سان باران كه با دريا
به سان پرنده كه با بهار
به سان درخت كه با جنگل سخن مي گويد

زيرا كه من

ريشه هاي تو را دريافته ام
زيرا كه صداي من
با صداي تو آشناست ...

[bos3000]

تا خار غم عشق تو در پای دلم شد
بی‌روی تو گلهای چمن خار شمارم

نی طاقت آن تا ز غمت صبر توان کرد
نی فرصت آن تا نفسی با تو برآرم

تا شام درآید، ز غمت، زار بگریم
باشد که به گوش تو رسد ناله‌ی زارم

کم کن تو جفا بر دل مسکین عراقی
ورنه، به خدا، دست به فریاد برآرم

[bos3000]

من خوب می دانم دلم بی تو زمستانیست
تنها پناهم اشک های سرد و بارانی ست
من خوب می دانم تنفس بی تو دشوار است
غم با وجود تو سرش بر دار است
با من بمان ای خوب من ای ماه شب هایم
من با حضور سبز تو از عشق سرشارم.