((*مشاعره*))

[فلفل نمك]

يكي پرسيد از آن گم كرده فرزند
كه اي روشن گهر پير خردمند
ز مصرش بوي پيراهن شنيدي
چرا در چاه كنعانش نديدي

[فلفل نمك]

یکی از هستی خود گفت و پندار

یکی مستغرق بت گشت و زنار

[فلفل نمك]

رهــی دارم بهفتاد و دو هنجار
از آن یکـره گل و هفتاد و دوخار
عقیدم را در آن ره کش عماری
که هست آن راه راه رستگاری

[فلفل نمك]

یار دارد سر صید دل حافظ یاران

شاهبازی به شکار مگسی میاید

[فلفل نمك]

دوش مرغي به صبح مي ناليد

عقل و صبرم ببرد و طاقت هوش

[فلفل نمك]

شب فراق که داند که تا سحر چند است

مگر دلی که به زندان هجر خرسند است

[فلفل نمك]

تا نشنوي ز مسجد آدينه بانگ صبح

يا از در سراي اتابك غريو كوس

[فلفل نمك]

سحر با باد میگفتم حدیث آرزومندی

خطاب آمد که واثق شو بالطاف خداوندی

[فلفل نمك]

یکی در نجوم اندکی دست داشت ** ولی از تکبر سری مست داشت
بر گوشیار آمد از راه دور **دلی پر ارادت، سری پر غرور
خردمند از او دیده بردوختی ** یکی حرف در وی نیاموختی
چو بی بهره عزم سفر کرد باز **بدو گفت دانای گردن فراز
تو خود را گمان برده‌ای پر خرد ** انائی که پر شد دگر چون برد؟
ز دعوی پری زان تهی می‌روی ** تهی آی تا پر معنای شوی
ز هستی در آفاق سعدی صفت ** تهی گرد و باز آی پر معرفت

[فلفل نمك]

تو با من تا توانی ناز میساز

که تا جانم برآید میکشم ناز