مدیر بازنشسته
تا نهان سازم از تو بار دگر
راز اين خاطر پريشان را
می كشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگين حجاب مژگان را
دل گرفتار خواهش جانسوز
از خدا راه چاره می جويم
پارساوار در برابر تو
سخن از زهد و توبه می گويم
آه ... هرگز گمان مبر كه دلم
با زبانم رفيق و همراهست
هر چه گفتم دروغ بود، دروغ
كی ترا گفتم آنچه دلخواهست
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
تنها تر و عبوس تر و خوفناک تر
ديريست ما دو تن
بيگانه با هميم
ديگر نه خوابگاهء لبم جايگاه تست .
لب ياد من
آئينه ، ای زلال
ای واژه ، وزن و قافيهء شعرهای من
ديريست ، دير ، دير
کز چشمه های صداقت من دور مانده ای
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین میرسد
و باز می شود بسوی و سعت این مهربانی مکرر آبی رنگ
یک پنجره که دستهای کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کردیم
سرشار می کند .
و می شود از آنجا
خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست.
من از دیار عروسک ها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت
از سال های رشد حروف پریده رنگ الفبا
در پشت میزهای مدرسه ی مسلول
از لحظه ای که بچه ها توانستند
بر روی تخته حرف "سنگ" را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
دوش من برده بسی بار زمستانهارا.
آه دبدم چه زياد:
شب و سرما و يخ و باران را.
ليک هرگز نديدم همه عمر:
باد ، اينگونه غضبناک و پليد و بی شرم
که بريزد بدينگونه درختان را ، برگ
که بکارد بدينگونه به دلها ، وحشت
بشکند بال پرستو هارا
سبز را زرد کند
زردها را بنماياند سرخ...
هرچه گوئيد به سرمازدگان:
باد ، تنها باد است
هيچی اش نيست بدست
سوزش باد کم از نيم دم است
غرش باد چو باد ... است
بدر آئيد از آن تيره اتاق
زآن هوای مسموم...
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
منواز عشق جدايم نكني
در دل وادي بي عشقي ها
چشم و دل بسته رهايم نكني
من در اين دشت پراز خوف خطر
جز به الطاف توام نيست نظر
من در اين كوچه ي بي عابر و تنگ
كه در ان نيست به جز شيشه و سنگ
به كجا روي كنم
جز گل روي تورا
چه گلي بوي كنم
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
ما توانيم بمانيم در اينجا همه عمر
- آه ! گويند که بيرون سرماست -
ليک ، هرگز نپسندطم که باد
برسر خشم بيايدو بکوبد مارا
بردرو بر ديوار
اعتمادی به چه چيز ؟
اعتقادی به چه کس ؟
چون همه تنهائيم
خنجر باد شکافد تن تنهامان را.
ما بمانيم در اين وحشت و بيم
چاره ای نيست جز اين:
که بمانيم و بميريم در اين تيره اتاق
ما بمانيم در اينجای که شايد روزی
مژده آرند : بهار آمده است.
ليک ، اما ، اما...
تا نبينيم گل و سبزه به باغ
تانگيريم زهر دشت سراغ
تا نپرسيم زهر چشمه درست
تا نخواند بلبل...
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
لبخند تو خلاصهء خوبیهاست
لختی بخند خندهء گل زیباست!
پیشانیت تنفس یک صبح است
صبحی که انتهای شب یلداست
در چشمت از حضور کبوتر ها
هر لحظه مثل صحن حرم غوغاست
رنگین کمان عشق اهورایی
ازپشت شیشهء دل تو پیداست
تو امتداد کوثر جوشانی
سرچشمهء تو سوره اعطیناست
فریاد تو تلاطم یک طوفان
آرمشت تلاوت یک دریاست
با ما بدون فاصله صحبت کن
ای آنکه ارتفاع تو از دور از ماست
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
تا بکجا بال داده ام هوست را
در همه پهنای آسمان اثرت نيست
بازا ! بازآ ! ببين قفست را ...
با غم سنگين و با سرود غم آلود
می نگرم دست های بسته خود را
چشم بدوزم برآسمان و شب و دشت
بال دهم تا پرندگان خسته خود را :
ای زنظرگاه من گريخته بازآی
غم ها اينجا وليک جای تو خالی است
ای که سرودت به گوش ها رنگين ، سنگين
در همه شبهای من سرود تو جاری است
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
تو برايم ترانه می خوانی
سخنت جذبه ای نهان دارد
گوئيا خوابم و ترانه تو
از جهانی دگر نشان دارد
شايد اينرا شنيده ای كه زنان
در دل «آری» و «نه» به لب دارند
ضعف خود را عيان نمی سازند
رازدار و خموش و مكارند
آه، من هم زنم، زنی كه دلش
در هوای تو می زند پر و بال
دوستت دارم ای خيال لطيف
دوستت دارم ای امید محال
:icon_pf(57):
مدیر بازنشسته
لبخند می شود تمامی اندوه
آرام می شکوفد بر لب
تا با غرور پر از هيچ
شعر شکست را نسرايد .
لبخند ، ای دروغ
نا خوانده ميهمان
ای مرده ريگ دهسالهء فريب
ای از تمامی کابوس های من
تنها تر و عبوس تر و خوفناک تر
ديريست ما دو تن
بيگانه با هميم
ديگر نه خوابگاهء لبم جايگاه تست..
:icon_pf(57):
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول