کاروان "شناختنامه" قرآن، اینک در آستانه‌ی بلند سوره "حدید" ایستاده ‏است، منزلگاهی دیگر از پنجاه و ششمین وادی نور.
"حدید" به معنای آهن، مظهر استواری و منفعت رسانی به تمدنهای بشری است: َأَنْزَلْنَا الْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ.
مفسران برای آن تاویلهای گوناگونی بر شمرده اند؛ سلاح، امام، مصلح آخر الزمان و...(1)
شاید از این رو که "حدید" را در کنارقرآن، کتب آسمانی و میزان به عنوان سه نماد برجسته قانون، فرهنگ وعدالت یاد کرده است چه آنکه لازمه قانونمداری، فرهنگ محوری و عدالت گستری، مبارزه و جهاد است و مبارزه بدون سلاح استوار ممکن نیست.

سپهر دانش، حضرت باقر علیه السلام درباره فضیلت تلاوت این سوره فرمود: كسى كه مسبحات را(سوره هایی که با تسبیح خداوند آغاز می شود) تلاوت كند، جهان را بدرود نخواهد گفت تا اینکه فیض محضرحضرت مهدى (ع) را درك کند، و اگر درك نکرد در سراى آخرت همسایه نیاى ارجمندش، پیامبر خدا خواهد بود.


فرودگاه این سوره مبارکه، مدینه منوره بوده است و سنگ بنای آن از 28 آیه، 534 واژه و 2376 حرف ساخته شده است.
در اهمیت تلاوت این سوره همین بس که پیامبر رحمت گستر، هر شب پیش از آن كه سر بر بالین خواب نهد، سور "مسبحات"(2) را تلاوت مى‏كرد و مى‏فرمود: انّ فیهن آیة افضل من الف آیة.(3) در این سوره، آیه‏اى است كه از هزار آیه برتر است.
سپهر دانش، حضرت باقر علیه السلام نیز در باره اش فرمود: من قرأ المسبحات كلّها قبل اَنْ ینام لم یمت حتى یُدرك القائم (ع)، و ان مات كان فى جوار رسول الله (ص)(4) كسى كه مسبحات را(سوره هایی که با تسبیح خداوند آغاز می شود) تلاوت كند، جهان را بدرود نخواهد گفت تا اینکه فیض محضرحضرت مهدى (ع) را درك کند، و اگر درك نکرد در سراى آخرت همسایه نیاى ارجمندش، پیامبر خدا خواهد بود.