صفحه 6 از 6 نخستنخست 123456
نمایش نتایج: از شماره 51 تا 58 , از مجموع 58

موضوع: Linux

  1. #51
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 استفاده از کاراکترهای ویژه مخصوص هدایت فایلها

    استفاده از کاراکترهای ویژه مخصوص هدایت فایلها

    دستورات ورودی خود را از ورودی استاندارد دریافت کرده و روی خروجی استاندارد نمایش میدهند. با استفاده از لوله بندی که قبلا شرح داده شد، میتوانستیم خروجی یک دستور را به ورودی دستور دیگر متصل کنیم. با فایلها میتوانید از کاراکترهای کوچکتر از (>) و بزرگتر از (<) برای هدایت داده ها از/به فایلها استفاده کنید. این کاراکترها عبارتند از:

    کاراکتر > : محتویات یک فایل را به یک دستور هدایت میکند.

    کاراکتر < : خروجی یک فرمان را به یک فایل هدایت کرده و در صورتی که فایلی به همان نام وجود داشته باشد، آنرا پاک میکند.

    کاراکتر << : خروجی یک دستور را به یک فایل هدایت کرده و در صورتی که فایلی به همان نام وجود داشته باشد، اطلاعات به آخر آن اضافه خواهد شد.

    برای درک بهتر به مثالهای زیر توجه کنید:

    mail root < ~/.bashrc

    nroff -man /usr/share/man/man1/chmod.1* > /tmp/chmod

    echo “I finished the project on $(date)” >> ~/projects


    در مثال نخست محتویات فایل .bashrc در دایرکتوری خانگی، در یک پیام پست الکترونیک به کاربر root کامپیوتر ارسال میشود. در مثال دوم، صفحه کمک دستور chmod با استفاده از دستور nroff فرمت بندی شده و خروجی به فایل tmp/chmod ارسال میشود. مثال آخر نیز باعث خواهد شد تا خط زیر به فایل projects که در دایرکتوری خانگی کاربر وجود دارد، اضافه شود:

    I finished the project on Sun May 25 14:25:36 IRST 2003

  2. #52
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 درک مجوزهای فایلها (File Permissions)

    پس از اینکه مدتی با لینوکس کار کردید، مطمئنا به پیامهایی مانند Permission Denied برخورد خواهید کرد. مجوزهای فایلها و دایرکتوری ها در لینوکس به این علت ایجاد شده اند که از دسترسی کاربران به فایلها و اطلاعات خصوصی کاربران دیگر جلوگیری به عمل آورده و از فایلهای سیستمی در مقابل آسیب دیدگی حفاظت کنند. به این علت به هر فایل ۹ بیت اضافه میشود که معرف چگونگی دسترسی شما و دیگران به آن فایل خواهد بود. این بیتها بصورت rwxrwxrwx نمایش داده میشوند. نخستین سه بیت تعیین کننده دسترسی مالک فایل است. سه بیت بعدی برای گروه مالک و سه بیت بعدی برای تعیین نحوه دسترسی دیگران است. r نشانگر خواندن، w نشانگر نوشتن و x نشانگر اجازه اجرا هستند. در صورتی که بجای یکی از این حروف علامت دش (-) نمایش داده شود، به این معنی است که این اجازه غیر فعال است. برای نمایش مجوزهای هر فایل یا دایرکتوری میتوانید از دستور ls -ld استفاده کنید. به مثال زیر توجه کنید :

    ls -ld ch3 test

    -
    rw-rw-r-- 3 alan alan 4096 May 22 15:11 ch3

    drwxr-xr-x 3 alan alan 4096 May 17 20:14 test


    خط نخست فایلی را نشان میدهد که دارای مجوز خواندن و نوشتن برای مالک و گروه است. سایر کاربران فقط اجازه خواندن فایل را دارا هستند. این به این معنی است که آنها میتوانند فایل را ببیندن ولی هیچ تغییری نمی توانند در آن اعمال کنند. خط دوم یک دایرکتوری است. دقت کنید که مجوزها با حرف d که به معنی دایرکتوری است آغاز شده است. مالک دایرکتوری دارای اجازه خواندن، نوشتن و اجرا است. در نتیجه تنها مالک میتواند فایلها را در این دایرکتوری اضافه کرده، تغییر داده و پاک کند. بقیه کاربران تنها اجازه خواندن دارند. یعنی میتوانند به این دایرکتوری وارد شده و محتویات آنرا ببینند.

    در صورتی که شما مالک یک فایل باشید، میتوانید مجوزهای آنرا مطابق نیاز خودتان تنظیم کنید. این کار بوسیله دستور chmod امکان پذیر است. برای هریک از مجوزهای خواندن، نوشتن و اجرا عددی در نظر گرفته شده است. خواندن ۴، نوشتن ۲ و اجرا ۱. بنابراین برای اینکه تمام مجوزها را به خودتان بدهید، مقدار سه بیت نخست باید ۷ تعیین شود. (۴+۲+۱). برای گروه و سایرین نیز میتوانید بنا به نیازشان مجوز تعیین کنید. مجوزها بین ۷ (مجوز کامل) و ۰ (هیچ مجوزی!) متغییر هستند. برای روشن شدن بهتر مطلب به مثالهای زیر توجه کنید :

    chmod 777 files = rwxrwxrwx

    chmod 755 files = rwxr-xr-x

    chmod 644 files = rw-r--r--

    chmod 000 files = --------

    هنگامی که یک فایل ایجاد میکنید، مجوز پیش گزیده آن ۶۴۴ خواهد بود. در مورد دایرکتوری این مجوز ۷۵۵ است. این مقادیر پیش گزیده توسط دستور umask تعیین میشود.برای نمایش مقدار umask دستور زیر را تایپ کنید:

    unmask

    022

    کافی است اعدادی که در دستور umask مشاهده میکنید، از ۷ کم کنید. با این کار مقادیر پیش گزیده را برای دایرکتوری مشاهده خواهید کرد. در مورد فایلها باید این اعداد را از ۶ کم کنید. زیرا در مورد فایلها به طور پیش گزیده مجوز اجرا (با مقدار ۱) غیر فعال است.

    نکته : برا تغییر تعداد زیادی از فایلها در یک زمان باید از گزینه R دستور chmod استفاده کنید. این امکان وجود دارد که با یک فرمان مجوزهای تمام فایلها و دایرکتور های درون یک ساختار دایرکتوری را تغییر دهد. برای مثال برای تغییر مجوزهای تمام فایلها و دایرکتور های موجود در مسیر tmp/test میتوانید دستور زیر را تایپ کند:

    chmod -R 777 /tmp/test

    هشدار : گزینه R دستور chmod هنگام اعطا مجوزهای کامل و اعطا مجوز اجرا بسیار خوب است . ولی در صورتی که دستور بالا را بجای مقدار ۷۷۷ با مقدار ۶۴۴ اجرا کنید دیگر نمی توانید به هیچ یک از دایرکتور های موجود در آن مسیر وارد شوید.

  3. #53
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 انتقال، کپی و پاک کردن فایلها

    کپی، انتقال و پاک کردن فایلها بسیار آسان است. برای انتقال یک فایل باید از دستور mv استفاده کنید. برای کپی کردن فایلها دستور cp وجود دارد و برای پاک کردن فایلها نیز دستور rm قابل استفاده است. به مثالهای زیر توجه کنید:

    mv abc def

    mv abc ~

    cp abc def

    cp abc ~

    rm abc

    rm *
    دستور نخست نام فایل abc را به def تغییر میدهد. دستور دوم این فایل را به دایرکتوری خانگی کاربر (~) منتقل میکند. دستور سوم، فایل abc را به فایل def کپی کرده و دستور چهارم آنرا در دایرکتوری خانگی کاربر کپی میکند. دستور پنجم فایل abc را پاک میکند در حالی که دستور ششم تمام محتویات دایرکتوری جاری را پاک خواهد کرد.

    نکته : برای کاربر ریشه، دستور rm به کمک دستور alias طوری تنظیم شده است که برای پاک کردن فایلها حتما از کاربر ریشه سوال شود. این اقدام از پاک شدن تصادفی تعداد زیادی از فایلها در اثر اشتباه جلوگیری به عمل میاورد.
    __________________

  4. #54
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 شناسایی سیستم از خط فرمان

    با استفاده از برخی دستورات مانند uname می‌توانید به اطلاعات اولیه در مورد سیستم لینوکس خود دست پیدا کنید. این اطلاعات می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
    - سیستم عامل (لینوکس)
    - نام کامپیوتر
    - شماره نسخه لینوکس
    - معماری پردازنده

    در مثال زیر، با استفاده از دستور uname -a این اطلاعات استخراج شده است :

    uname -a

    Linux memphis 2.4.21 #1 Sun Aug 3 20:15:59 PDT 2003 i686 GNU/Linux

    نام کامپیوتر در مثال بالا memphis است. از این نام برای شناسایی کامپیوتر در محیطهای اشتراکی مانند شبکه استفاده می‌شود. شماره 2.4.21 نشاندهنده شماره نسخه هسته لینوکس است.

    با استفاده از دستور hostname می‌توانید نام کامپیوتر خود را تغییر دهید. به مثال زیر توجه کنید:

    hostname travis

    این دستور نام کامپیوتر را از memphis به travis تغییر می‌دهد. در صورتی که این دستور را به تنهایی تایپ نمایید، نام فعلی کامپیوترتان را به شما نشان خواهد داد:

    hostname

    memphis

  5. #55
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 هسته لینوکس

    هسته لینوکس

    قلب سیستم عامل لینوکس هسته یا kernel نام دارد. هسته لایه بین شما و برنامه‌های کاربردی سیستم را با سخت افزار کامپیوتر تشکیل می‌دهد. با استفاده از فایل‌های موجود در مسیر proc می‌توانید اطلاعات فراوانی را از هسته سیستم خود بدست آورید.

    برای هر پروسه‌ای که اکنون در کامپیوتر شما در حال اجراست، یک دایرکتوری در مسیر proc ایجاد می‌شود که نام آن شماره پروسه مربوطه است.

    برای نمایش محتویات فایلهای موجود در دایرکتوری proc، می‌توانید از دستور cat استفاده نمایید. برای مثال دستور:



    cat /proc/version

    شماره نسخه هسته را به شما نشان خواهد داد. بجز فایل version، فایل‌های دیگری نیز وجود دارند که می‌توانید اطلاعات جالبی از آنها بدست آورید:

    -cpuinfo : نوع پردازنده نصب شده در کامپیوترتان بعلاوه سرعت، خانواده و اطلاعات دیگر مربوط به آن را نشان می‌دهد.
    -devices : ابزارهای بلاکی و کاراکتری موجود در کامپیوترتان را بعلاوه شماره های آنها نمایش می‌دهد.
    -ioports : آدرس‌های درگاههای I/O روی کامپیوترتان را نمایش می‌دهد.
    -meminfo : حاوی اطلاعاتی در مورد مصرف حافظه و فضای swap است. می‌توانید ببینید که کلا چه میزان حافظه وجود دارد و چه میزان از آن مصرف شده است.
    -modules : لیست ماژولهایی که در حال حاضر در هسته نصب شده‌اند را نشان می‌دهد.
    -mounts : لیست فایل سیستم‌هایی که در حال حاضر متصل هستند را نشان می‌دهد.
    -partitions : حاوی نام پارتیشن‌های دیسک سخت شما و تعداد بلاک‌های موجود روی هر پارتیشن است. همچنین شماره ابزار major و minor آن نیز نمایش داده می‌شود.
    -pci : لیست ابزارهای pci موجود در کامپیوترتان را نشان می‌دهد. همچنین می‌توانید اطلاعاتی مانند شماره bus، نام ابزارها، شماره‌های وقفه و ... را نیز بدست آورید.
    -swaps: اطلاعات پارتیشن‌های swap متصل شده به سیستم فایل را نمایش می‌دهد. این اطلاعات شامل اندازه و مقدار فضای مصرف شده آنها نیز می‌باشد.
    net/dev : اطلاعات مربوط به رابطهای شبکه (مانند کارتهای شبکه) فعال روی کامپیوتر را نشان می‌دهد. __________________

  6. #56
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 مدیریت فایل سیستم‌ها

    استفاده از دستور mount برای اتصال سیستم فایلها

    لینوکس به صورت خودکار دستور mount -a (اتصال تمام فایل سیستمها) را در هربار بوت اجرا می‌کند. بنابراین استفاده از این دستور فقط در شرایط خاصی نیاز می‌باشد. بنابراین یک کاربر رده متوسط و یک مدیر سیستم می‌توانند به منظورهای زیر از این دستور استفاده نمایند:

    -نمایش دیسکها، پارتیشن ها و فایل سیستم های راه دور (شبکه) که در حال حاضر متصل هستند.

    -اتصال موقت یک سیستم فایل

    تمام کاربران می‌توانند از دستور mount بدون هیچ گزینه و پارامتری استفاده نماید. همانطوری که قبلا نشان داده شد، هنگامی که از این دستور بدون هرگونه گزینه و پارامتری استفاده می‌کنید، فایل سیستمهایی که در حاضر متصل هستند، نمایش داده می‌شوند.

    عمومی ترین وسایلی که بصورت دستی متصل می‌شوند، عبارتند از دیسکهای فلاپی و درایوهای CD-ROM. البته با توجه به نوع محیط گرافیکی و نوع توزیعی که استفاده می‌کنید، این دیسک‌ها ممکن است هنگام کلیک بر روی آیکون آنها و یا وارد نمودن آنها به درایو به طور خودکار متصل شوند.

    در صورتی که می‌خواهید یک سیستم فایل را بطور دستی متصل نمایید، اطلاعات موجود در فایل fstab می‌تواند به شما کمک کند. شما یک گزینه را مشخص می نمایید و باقیمانده اطلاعات لازم از این فایل دریافت می‌شود. بنابراین اطلاعات موجود در فایل fstab به شما کمک می‌کند تا فایل سیستم‌ها را خیلی سریع متصل نمایید. مواردی که می‌توانید آنها را بصورت سریع متصل نمایید عبارتند از:



    -درایو CD-ROM: در صورتی که یک دیسک CD-ROM با فرمت استاندارد (ISO9660) در درایو قرار دارد، میتوانید آنرا با استفاده از دستور زیر متصل نمایید:

    mount /mnt/cdrom

    به طور پیش گزیده، درایو CD-ROM در دایرکتوری mnt/cdrom یا cdrom/ متصل می‌شود. اطلاعات مورد نیاز این دستور به طور خودکار از فایل fstab دریافت می‌شوند. برای نمایش محتویات دیسکی که اکنون متصل شده است، کافی است با استفاده از دستور cd وارد مسیر آن شده و سپس دستور ls را تایپ نمایید:

    cd /mt/cdrom

    -دیسک‌های فلاپی: برای دیسک‌های فلاپی نیز می‌توانید همانند بالا رفتار نمایید. دستور زیر باعت اتصال دیسکهای فلاپی خواهد شد:

    mount /mnt/floppy

    البته در صورتی که از لیبرانت یا دبیان استفاده می‌کنید، محل اتصال فلاپی floppy/ خواهد بود.
    -پارتیشن‌های ویندوز: برای پارتیشن‌هایی که در فابل fstab تعریف نموده‌اید نیز می‌توانید مانند بالا عمل کنید:

    mount /windows

    ر هر سه مورد فوق، می‌توانید از آدرس دستگاه‌های سخت افزاری درایوهای CD-ROM، پارتیشن دیسک سخت و فلاپی نیز استفاده نمایید. (dev/cdrom و dev/fd0 و dev/hda1) گزینه‌هایی وجود دارد که می‌توانید آنها را به همراه دستور mount به کار ببرید. این گزینه‌ها عبارتند از:



    - گزینه t auto- : در صورتی که هنگام متصل نمودن یک دیسک یا فلاپی، مطمئن نیستید که سیستم فایل آن چیست، می‌توانید از این گزینه تعیین خودکار نوع سیستم فایل استفاده نمایید.

    - گزینه r- : در صورتی که فقط نیاز به خواندن یک سیستم فایل دارید و نمی خواهید آنرا تغییر دهید، می‌توانید آنرا بوسیله این گزینه بصورت فقط-خواندنی متصل نمایید.

    - گزینه w- : این گزینه برعکس گزینه بالا بوده و فایل سیستم را بصورت خواندن/نوشتن متصل می‌کند.

    برخی گزینه های دستور mount وجود دارند که فقط مخصوص یک سیستم فایل مشخص هستند. برای کسب اطلاعات در مورد این گزینه‌ها کافی است از دستور man mount استفاده نمایید.

  7. #57
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 استفاده از دستور umount برای بستن اتصال یک فایل سیستم

    هنگامی که کار شما با سیستم فایلی که موقتا آنرا متصل نموده‌اید تمام شد، و یا برای خارج کردن موقت یک سیستم فایل در حال اتصال دائمی، می‌توانید از دستور umount برای خارج نمودن آن از حالت اتصال استفاده نمایید. این دستور، سیستم فایل را از نقطه اتصال آن جدا می‌نماید. برای استفاده از این دستور، می‌توانید نام نقطه اتصال و یا نام ابزار را وارد نمایید. برای مثال:
    umount /mnt/floppy

    این دستور، دستگاه فلاپی را (که به طور معمول fd0 است) از نقطه اتصال آن جدا میکند. این کار را به صورت زیر نیز می‌توانید انجام دهید:

    umount /dev/fd0

    نکته: در صورتی که هنگام umount کردن یک فایل سیستم با پیغام Device is busy مواجه شدید، درخواست شما با شکست مواجه شده است. علت آن می‌تواند یک پروسه فعال بر روی فایل‌های آن سیستم فایل و یا یک فایل باز باشد. با بستن این پروسه (مثلا برنامه مدیر فایل) می‌توانید فایل سیستم را بدون اشکال umount نمایید.

    بررسی مقدار فضای مصرف شده با استفاده از du

    برای پیدا کردن اینکه چه میزان فضا توسط یک دایرکتوری خاص مصرف شده است، می‌توانید از دستور du استفاده نمایید. هنگامی که این دستور را بدون هیچ آرگومان و گزینه ای بکار می‌برید، تمام شاخه‌های زیر شاخه جاری لیست شده و فضای مصرفی هر یک نیز نمایش داده می‌شود. در پایان نیز du یک اندازه مجموع روی صفحه چاپ می‌کند.

    این دستور راه خوبی است برای اینکه بفهمید یک کاربر یا یک پوشه خاص، چه میزان از فضای دیسک شما را اشغال نموده است. در زیر مثالی از خروجی این فرمان نمایش داده شده است:



    512 /usr/lib/j2se/1.4/bin/i386/green_threads

    512 /usr/lib/j2se/1.4/bin/i386/native_threads

    1.5K /usr/lib/j2se/1.4/bin/i386

    314K /usr/lib/j2se/1.4/bin du -h /usr/lib/j2se/1.4/bin/

  8. #58
    مدیر بازنشسته
    تاریخ عضویت
    2008/10/14
    سن
    36
    نوشته ها
    3,180

    Icon16 ستفاده از fstab برای تعریف سیستم فایلهای قابل اتصال

    دیسک‌های سخت و سیستم فایل‌های شبکه‌ای که هر روز استفاده می‌کنید، به طور معمول طوری تعریف شده اند که در هر بار بوت سیستم فایل‌های شما را متصل میکند. این تعریفها در فایل etc/fstab ذخیره می‌شوند که در زیر نمونه ای از این فایل نشان داده شده است:
    LABEL=/ / ext3 defaults,errors=remount-ro 1 1

    LABEL=/boot /boot ext3 defaults,errors=remount-ro 1 2

    /dev/hda5 /home ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2

    /dev/hda8 /Data ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2

    /dev/hda6 none swap sw 0 0

    proc /proc proc defaults 0 0

    /dev/fd0 /floppy vfat,auto defaults,user,noauto 0 0

    /dev/hdc /cdrom udf,iso9660 defaults,user,noauto,ro 0 0
    تمام سیستم فایلهایی که در این فایل وجود دارند هنگام بوت به طور خودکار متصل میشوند. بجز آنهایی که جلوی آنها عبارت noauto قید شده است.در مثال بالا، سیستم فایلهای / ، boot و home هنگام بوت متصل میشوند در حالی که floppy و درایو CD-ROM، هنگام بوت به طور خودکار متصل نخواهند شد. همچنین این امکان وجود دارد تا پارتیشن های ویندوز را نیز در در این فایل وارد نمود تا بتوان به داده های آنها از داخل لینوکس دسترسی پیدا کرد. برای این کار، کافی است با تایپ دستور su و کلمه عبور ریشه، بصورت کاربر ریشه وارد شده و با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi فایل etc/fstab را ویرایش نمایید:

    $ vi /etc/fstab
    و خط زیر را در آخر آن اضافه نمایید:
    /dev/hda1 /windows vfat defaults,noauto,umask=002 0 0

    هشدار: لینوکس ردهت نمی تواند درایوهای Fat و Fat32 را هنگام بوت به صورت خودکار متصل نماید. به همین علت هم کلمه noauto در خط مربوط به مثال بالا ذکر شده است. در صورتی که این خط را ننویسید، ردهت در هنگام بوت از ادامه فرایند بوت جلوگیری نموده و اجازه نخواهد داد تا کامپیوترتان بوت شود. برای عبور از چنین شرایطی و اصلاح این خط می‌توانید با فشردن دگمه i هنگام بوت و ورود به حالت سوال و جواب، اجرای این خط را متوقف کرده و پس از ورود به سیستم، فایل fstab را با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi ویرایش و اصلاح نمایید.
    در سایر توزیع‌ها مانند لیبرانت یا دبیان می‌توانید پارتيشن‌های ویندوز خود را بطور خودکار در ابتدای بوت متصل نمایید.

    اکنون به مواردی که می‌توانید در یک خط فایل fstab ذکر نمایید می پردازیم:

    -فیلد اول: در این قسمت می‌توانید نام ابزار مربوط به سیستم فایل را وارد نمایید. برای سیستم فایل‌های مجازی مانند proc در این قسمت کلمه none وارد می‌شود. همچنین در این بخش امکان استفاده از UUID ها نیز وجود دارد. استفاده از UUID به این معنی است که شما بجای وارد نمودن نام ابزار سخت افزاری، نام پارتیشن مربوطه را وارد می‌کنید. در مثال بالا، دو پارتیشن / و root به این صورت تعریف شده اند. مزیت این کار این است که در صورتی که یکی از این پارتیشن‌ها را به یک ابزار دیگر با آدرس متفاوت منتقل کنید، نیازی به ویرایش فایل fstab وجود ندارد. زیرا نام آنها همچنان ثابت مانده است. در لینوکس دیسک‌های سخت IDE به نام hd شناخته می‌شوند. نخستین دیسک سخت سیستم hda نام دارد. دیسک سخت دوم نیز hdb و به همین ترتیب. پارتیشن اول دیسک سخت اول سیستم hda1 نام دارد و به همین ترتیب. پس در مثال بالا، به سیستم می‌گوییم تا پارتيشن اول دیسک سخت اول سیستم را متصل نماید.

    -فیلد دوم: در این قسمت نقطه اتصال یک پارتیشن در سیستم فایل مشخص می‌شود. اطلاعات موجود در این پارتیشن از طریق نقطه اتصال آن قابل دسترسی خواهد بود.

    -فیلد سوم: در این قسمت باید نوع سیستم فایل را مشخص نمایید که می‌تواند یکی از سیستم فایلهایی باشد که در توزیع شما پشتيبانی شده و پارتيشن مورد نظر دارای آن سیستم فایل است.

    -فیلد چهارم: گزینه های دستور mount. مثلا در مثال بالا، همانطور که توزیح داده شد، گزینه noauto از اتصال خودکار سیستم فایل هنگام بوت جلوگیری می‌کند و یا گزینه ro سیستم فایل را بصورت فقط خواندنی متصل می‌کند. این گزینه‌ها با استفاده از کاما از هم جدا می‌شوند.

    نکته: به طور معمول، فقط کاربر ریشه مجوز اتصال و برداشتن اتصال سیستم فایلها را داراست. برای دادن این اختیار به سایر کاربران، باید آنها را در بخش گزینه‌ها یا فیلد چهارم وارد نمایید. برای این کار کلمه users را اضافه نمایید.
    -فیلد پنجم: عدد نوشته شده در این فیلد مشخص می‌کند که آیا سیستم فایل نیاز به dump شدن دارد یا خیر. شماره ۱ نشانگر وجود این نیاز و ۲ نشانگر عدم نیاز به این کار است. Dump به معنای نوشتن محتویات در هنگام بروز خطا در یک فایل جداگانه می‌باشد.

    -فیلد ششم: عدد نوشته شده در این فیلد نشاندهنده این است که آیا این سیستم فایل نیاز دارد تا بوسیله برنامه تصحیح فایل سیستم (fsck) بررسی شود یا خیر. عدد ۱ نشاندهنده وجود این نیاز و عدد ۲ نشانگر عدم نیازبه این کار است.
    __________________

صفحه 6 از 6 نخستنخست 123456

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •