دیسکهای سخت و سیستم فایلهای شبکهای که هر روز استفاده میکنید، به طور معمول طوری تعریف شده اند که در هر بار بوت سیستم فایلهای شما را متصل میکند. این تعریفها در فایل etc/fstab ذخیره میشوند که در زیر نمونه ای از این فایل نشان داده شده است:
LABEL=/ / ext3 defaults,errors=remount-ro 1 1
LABEL=/boot /boot ext3 defaults,errors=remount-ro 1 2
/dev/hda5 /home ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2
/dev/hda8 /Data ext3 defaults,errors=remount-ro 0 2
/dev/hda6 none swap sw 0 0
proc /proc proc defaults 0 0
/dev/fd0 /floppy vfat,auto defaults,user,noauto 0 0
/dev/hdc /cdrom udf,iso9660 defaults,user,noauto,ro 0 0
تمام سیستم فایلهایی که در این فایل وجود دارند هنگام بوت به طور خودکار متصل میشوند. بجز آنهایی که جلوی آنها عبارت noauto قید شده است.در مثال بالا، سیستم فایلهای / ، boot و home هنگام بوت متصل میشوند در حالی که floppy و درایو CD-ROM، هنگام بوت به طور خودکار متصل نخواهند شد. همچنین این امکان وجود دارد تا پارتیشن های ویندوز را نیز در در این فایل وارد نمود تا بتوان به داده های آنها از داخل لینوکس دسترسی پیدا کرد. برای این کار، کافی است با تایپ دستور su و کلمه عبور ریشه، بصورت کاربر ریشه وارد شده و با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi فایل etc/fstab را ویرایش نمایید:
$ vi /etc/fstab
و خط زیر را در آخر آن اضافه نمایید:
/dev/hda1 /windows vfat defaults,noauto,umask=002 0 0
هشدار: لینوکس ردهت نمی تواند درایوهای Fat و Fat32 را هنگام بوت به صورت خودکار متصل نماید. به همین علت هم کلمه noauto در خط مربوط به مثال بالا ذکر شده است. در صورتی که این خط را ننویسید، ردهت در هنگام بوت از ادامه فرایند بوت جلوگیری نموده و اجازه نخواهد داد تا کامپیوترتان بوت شود. برای عبور از چنین شرایطی و اصلاح این خط میتوانید با فشردن دگمه i هنگام بوت و ورود به حالت سوال و جواب، اجرای این خط را متوقف کرده و پس از ورود به سیستم، فایل fstab را با استفاده از یک ویرایشگر متنی مانند vi ویرایش و اصلاح نمایید.
در سایر توزیعها مانند لیبرانت یا دبیان میتوانید پارتيشنهای ویندوز خود را بطور خودکار در ابتدای بوت متصل نمایید.
اکنون به مواردی که میتوانید در یک خط فایل fstab ذکر نمایید می پردازیم:
-فیلد اول: در این قسمت میتوانید نام ابزار مربوط به سیستم فایل را وارد نمایید. برای سیستم فایلهای مجازی مانند proc در این قسمت کلمه none وارد میشود. همچنین در این بخش امکان استفاده از UUID ها نیز وجود دارد. استفاده از UUID به این معنی است که شما بجای وارد نمودن نام ابزار سخت افزاری، نام پارتیشن مربوطه را وارد میکنید. در مثال بالا، دو پارتیشن / و root به این صورت تعریف شده اند. مزیت این کار این است که در صورتی که یکی از این پارتیشنها را به یک ابزار دیگر با آدرس متفاوت منتقل کنید، نیازی به ویرایش فایل fstab وجود ندارد. زیرا نام آنها همچنان ثابت مانده است. در لینوکس دیسکهای سخت IDE به نام hd شناخته میشوند. نخستین دیسک سخت سیستم hda نام دارد. دیسک سخت دوم نیز hdb و به همین ترتیب. پارتیشن اول دیسک سخت اول سیستم hda1 نام دارد و به همین ترتیب. پس در مثال بالا، به سیستم میگوییم تا پارتيشن اول دیسک سخت اول سیستم را متصل نماید.
-فیلد دوم: در این قسمت نقطه اتصال یک پارتیشن در سیستم فایل مشخص میشود. اطلاعات موجود در این پارتیشن از طریق نقطه اتصال آن قابل دسترسی خواهد بود.
-فیلد سوم: در این قسمت باید نوع سیستم فایل را مشخص نمایید که میتواند یکی از سیستم فایلهایی باشد که در توزیع شما پشتيبانی شده و پارتيشن مورد نظر دارای آن سیستم فایل است.
-فیلد چهارم: گزینه های دستور mount. مثلا در مثال بالا، همانطور که توزیح داده شد، گزینه noauto از اتصال خودکار سیستم فایل هنگام بوت جلوگیری میکند و یا گزینه ro سیستم فایل را بصورت فقط خواندنی متصل میکند. این گزینهها با استفاده از کاما از هم جدا میشوند.
نکته: به طور معمول، فقط کاربر ریشه مجوز اتصال و برداشتن اتصال سیستم فایلها را داراست. برای دادن این اختیار به سایر کاربران، باید آنها را در بخش گزینهها یا فیلد چهارم وارد نمایید. برای این کار کلمه users را اضافه نمایید.
-فیلد پنجم: عدد نوشته شده در این فیلد مشخص میکند که آیا سیستم فایل نیاز به dump شدن دارد یا خیر. شماره ۱ نشانگر وجود این نیاز و ۲ نشانگر عدم نیاز به این کار است. Dump به معنای نوشتن محتویات در هنگام بروز خطا در یک فایل جداگانه میباشد.
-فیلد ششم: عدد نوشته شده در این فیلد نشاندهنده این است که آیا این سیستم فایل نیاز دارد تا بوسیله برنامه تصحیح فایل سیستم (fsck) بررسی شود یا خیر. عدد ۱ نشاندهنده وجود این نیاز و عدد ۲ نشانگر عدم نیازبه این کار است. __________________