پاسخى ديگر
گروهى از علماى ما و بعضى از دانشمندان اهل سنّت در پاسخ اين اشكال چنين گفته اند:
در چنين مواردى خداوند متعال، مى خواهد اين فضيلت و منقبت امير مؤمنان على عليه السلام را بزرگ نشان دهد.
از اين رو، از يك نفر به صيغه جمع حكايت مى كند تا از على عليه السلام و آن چه انجام داده به بزرگى ياد كند؛
هم چنان كه مرسوم است كه گاهى براى بزرگداشت يك نفر لفظ جمع به كار مى رود.
* ديدگاه علاّمه سيّد عبدالحسين شرف الدين رحمه اللّه
علاّمه سيد عبدالحسين شريف الدين رحمه اللّه در اين زمينه ديدگاه ديگرى دارد. وى مى نويسد:
اگر اين آيه با صيغه مفرد مى آمد منافقان و دشمنان امير مؤمنان على عليه السلام در صدد تصرّف در قرآن برمى آمدند و به خاطر دشمنى با آن حضرت
دست به تحريف قرآن مى زدند، زيرا آيات ديگرى نيز به صورت صيغه جمع به كار رفته است ولى مقصود از آن تنها على عليه السلام است؛
اگر در تمام اين موارد صيغه مفرد به كار مى رفت آن ها به فكر تصرّف در قرآن كريم مى افتادند.
در چنين شرايطى بيان مطلب با كنايه و صيغه جمع بسيار شيواتر و رساتر از تصريح به لفظ مفرد است. قرآن به طور اجمال بيان مى فرمايد:
كسانى كه در حال نماز صدقه دادند، ولىّ شما هستند، آن گاه روايات موجود معيّن مى كنند كه آن شخص على بن ابى طالب عليه السلام است.
چنين بيانى شيواتر است چرا كه به اسم شخص معيّنى تصريح نشده و به قول معروف: كنايه رساتر از تصريح است(1).