غروب غمگین ...

[cac]

من در اندیشه آن فصل بهار، در زمستانی سرد ، با دلی رفته ز دست
زیر لب می گویم : کاش می شد به تو گفت : تو تنها نفس شعر منی ، تو تنها امید دل نا امید منی
کاش می شد به تو گفت : تو بمان ، دور مشو از بر من ، تو بمان تا نمیرد دل من . حیف میدانم من،تو
همان گونه که بود آمدنت در بهاری زیبا ، در غروبی غمگین ، در سکوتی سنگین ، دل مجنون مرا
زیر پا می نهی و می گذری

[maral.]

بر که میخندد چشمش ای افسوی
وز کدامین لب لبانش بوسه میجوید
پنجه اش در حلقه موی که میلغزد
با که در خلوت به مستی قصه میگوید
تیرگی ها را به دنبال چه میکاوم
پس چرا در انتظارش باز بیدارم
در دل مردان کدامین مهر جاوید است
نه دگر هرگز نمی آید به دیدارم