17راهكار براي مشكلاتنوجوانان
1- شناخت شخصيت نوجوان:
ما والدين با شناخت ويژگيهاي دورهنوجواني بسياري از رفتارهاي ناخوشايند آنان را غيرطبيعي نپنداريم كه موجب بروزعكسالعمل در ما شود و به تيرگي روابط با نوجواننيانجامد.
2- استفاده از روش تغافل (ناديده گرفتن):
از موثرترين روشهاي تربيتي در اين دوره «روش تغافل» است. يعني مسائل و مشكلات نوجوان را بزرگ نشان ندهيم كه در او ايجادوحشت نمايد و يا او را به لحاظ رفتارهايش دائم باز خواست ننمائيم بلكه نوجوانبايستي همواره در حالت خوف و رجاء باشد.
3- ايفاي نقش راهنمايي بجاي دستوري:
در برخورد با مسائل نوجوان بهتر است ازخودش كمك بگيريم يعني اين واقعيت را بداند كه نخستين مسئول حلّ مشكل او، خودش است وبراي حل آن بايد اقدام نمايد و ما والدين فقط وظيفه ي راهنمايي او را داريم كه ازعواقب تصميم خودش مطلع شود.
4- آموزش:
مهمترين دليل ترس و اضطراب از هر موضوعي جهل و ناآگاهي نسبت به آن موضوع ميباشد كه ضروري است براي كاهش ترس و اضطرابهاينوجواني آموزشهاي لازم در مورد بلوغ، دوستيابي، حل مساله، گذراندن اوقات فراغت،برنامهريزي درسي و مواردي از اين قبيل به نوجوان آموزش دادهشود.
5- برقراري رابطه دوستانه وعاقلانه:
ما والدين با مراقبت دوستانه و عاقلانه خود احساس ايمني و اطمينان را در وجود نوجوان ايجادميكنيم.
6- اعتمادسازي:
بايد بياموزيم كه چگونه حس اعتماد نوجوانرا نسبت به خودمان جلب و جذب كنيم، چنانچه اعتماد ميان نوجوان و والدين كمرنگ شوداو براي حل مسائل خود به ديگران مراجعه ميكند.
7- ارتباط كلامي مقدمه ارتباط عاطفي:
ما والدين با تنظيم ساعات كار خود وبسترسازي مناسب در منزل بايستي فرصت كافي براي «ارتباطهاي كلامي» با اعضاي خانواده به ويژه نوجوان را فراهم آوريم چرا كه ارتباط كلامي خود مقدمه «ارتباط عاطفي» استكه نوجوان سخت به آن نيازمند است.
8- تاكيد بر محبت و پرهيز ازخشونت:
ارتباط با نوجوان اگر بر اساس عشق وعلاقه و صميميت استوار باشد اعتماد به نفس را در او تامين و تضمين مينمايد و اگربافشار و خشونت همراه باشد ممكن است موجب اختلال عصبي و دشواريهاي رواني در اوشود.
9- الگوهاي رفتاريوالدين:
نوجوان علاقمند است كه والدين دارايشخصيتي مستحكم و با ثبات و پايدار باشند چون به اتكاء شخصيت و همانند سازي آناننيازمند است و توجه والدين به الگوهاي رفتاري خود مورد تاكيداست.
10- پرهيز از مناقشات خانوادگي:
خانه بايستي محل آرامش و امن و مستحكمي براي اعضاء خانواده به ويژه نوجوان باشد و مناقشات و جرو بحثها و دعواهاي علني والدين به آن لطمه نزند و بهانه گريز نوجوان از خانواده را فراهمنياورد.
11- گوشدادن:
با نوجوان صحبت كنيم و به سخنان او باعلاقه گوش فرا دهيم و بدانيم كه خوب گوش كردن به حرفهاي نوجوان رمز ارتباط موثر بااوست.
12- تكيه بر نقاط قوت:
با مشاهده ي برخي ضعفها، نوجوان راتحقير و سرزنش و يا با ديگران مقايسهاش نكنيم بلكه بيشتر سعي نمائيم براي از بينبردن ضعفهايش قوتش را تجلي بخشيم.
13- انتظار به اندازه:
با كسب شناخت همه جانبه از نوجوان به اندازه ي توان و ظرفيت وجوديش از وي انتظار داشته باشيم.
14- اجازه خطا كردن به نوجوان بدهيم:
نوجوان بايستي بياموزد كه از مشكلات گريزان نباشد بلكه براي حل مشكلاتش به دنبال كشف راه حل باشد و اين زماني است كه اجازه خطا كردن را به او بدهيم تا از خطا كردن احساس گناه نكند و بتواند فرصت يافتنراه حل را بيابد.
15- مشورت بانوجوان:
نوجوان در انديشه ي مستقل شدن است بنابراين نبايستي عقايد خود را بر او تحميل كنيم بلكه بايستي او را تحمل كرد و بامشورت گرفتن از او در امور خانه در كسب استقلال ياريشكنيم.
16- فعال بودن نقش پدر در تربيت نوجوان:
همانگونه كه «مادر» نخستين گذرگاه كودكو نوجوان به زندگي اجتماعي است آنچه كه بسيار مورد نياز يك نوجوان است وجود «پدري» است كه خانواه بتواند بر او تكيه كند. «پدري» كه گرم، مهربان و پرشورباشد.
17- پذيرش بدون قيد و شرط نوجوان:
نوجوان را همانطور كه نشان ميدهدبپذيريم نه آنطور كه در رويا و تخيل خود تصور ميكنيم و بدانيم اگر نوجوان درخانواده مورد احترام قرار گيرد، ياد ميگيرد خودش را آنطور كه هست بپذيرد.