در سنت یهودى مسیحى، اعتراف به گناه به صورت علنى یا شخصى که براى کسب مغفرت الهى ضرورى تلقى شده است.
نویسنده مطلب:محمدتقى انصارى پور/ پژوهشگر ادیان و مذاهب
رسالت پیامبران عهد عتیق این بود که در مردم احساس گناهکارى و پذیرش جرم خود را به صورت شخصى یا جمعى بیدار کنند. پیش از ویران شدن معبد اورشلیم در سال ۷۰، قبل از آمرزش گناه در روز کفّاره (یوم کیپور)، اعتراف جمعى به گناه صورت مى گرفت (لاویان ۱۶:۲۱) اما از هنگام تخریب معبد، روز آمرزش همچنان در اورشلیم به عنوان روز دعا، روزه و اعتراف ادامه یافته است.
در عهد جدید، پیشاپیش رسالتِ عمومى عیسى، یحیاى معمدان قرار داشت که تعمیدهاى او با اعتراف عمومى به گناهان توام بود. رسم اعترافِ مفصل نزد اسقف یا کشیش تقریباً از اوایل تاریخ کلیسا آغاز شد. در کلیساى روم در قرن پنجم، این سنت عبارت بود از شنیدن اعترافات در آغاز روزه و آشتى دادن افراد توبه کار در پنج شنبه مقدس به تدریج رسم آشتى دادن یا بخشودن گناهکاران بلافاصله پس از اعتراف و پیش از تحقق توبه مورد توجه قرار گرفت. در پایان قرن یازدهم، تنها گناهکاران رسوا و بدنام در روز پنج شنبه مقدس آشتى داده مى شدند. اغلب چنین بود که اعتراف به جرم گناهان شدید تا آستانه مرگ به تأخیر مى افتاد. براى تصحیح این رویه نادرست، چهارمین شوراى لاتران (۱۲۱۵) قانونى را وضع کرد که بر اساس آن، هر مسیحى باید سالى یک بار نزد کشیش اعتراف کند.
بر اساس تعالیم کلیساى کاتولیک روم آیین اعتراف یکى از آیین هاى مقدس است که مسیح پایه گذار آن بوده و اعتراف به همه گناهان بزرگ که بعد از تعمید صورت گرفته ضرورى است. آموزه کلیساهاى ارتدوکس شرق در باره اعتراف با آموزه کلیساى کاتولیک روم یکسان است.
اغلب پروتستان ها اعتراف کلى به گناهان و بخشودگى در مراسم عشاى ربانى را براى شام خداوند کافى مى دانند. به عقیده بسیارى از لوترى ها، اعتراف و برائت شخصى از نهضت اصلاحات دینى (Reformation) جان سالم به در برد، اما سرانجام بیشتر اعضاى آن از آن روى تافتند. ژان کالون نیز به ارزش اعتراف و برائت شخصى براى آنان که آگاهانه دچار این مشکل شده اند، اذعان داشت اما منکر این بود که اعتراف کردن یکى از آیین ها باشد یا آن که براى مغفرت گناهان ضرورى باشد. در بعضى از کلیساهاى پنجاهه گرا و بنیادگرا، اعتراف به گناه بخش مهمى از مراسم عبادى است. بسیارى از پروتستان ها اعتراف محرمانه یا شخصى را غیرمنطبق با کتاب مقدس مى دانند و اعترافى را که آیین پنداشته شده، مبتنى بر کتاب مقدس نمى دانند. این پروتستان ها بر این تأکید دارند که تنها خدا مى تواند گناهان را ببخشاید.