جفــــا زتوديدم ، وفـــــــــا كه نداري
تو باغ ِ خشكِ خزاني صفا كه نداري

زعشق وجنـــــوني بدين شبِ تيره
چراغ ِ خموشي ، ضـــــيا كه نداري

مسافر راهـــي كه توشـــــه نداري
تو عــــــــاريه برگي، نوا كــه نداري

خطاي ِمن اين بوده كه دل بتو دادم
تو طاقت ِفهــم از خـــــطا كه نداري

جفــاي تو در دي كه چــــــاره ندارد
به جمع و جمــاعت تو جا كه نداري

به بند ِ شياطين شــدي به اسارت
چه فايده قـــــــــصد ِ رها كه نداري

به ظلمت ِخويشي دراين شبِ تارت
تو كورِ ِمسّــــلم، خــــدا كه نداري

روندهءراهي و پرخـــــــــم وپيـچش
چگونه ســــــــــپاري توپاكه نداري

درخت ِ زوالي ، نه تاب و تحـــــمل
نه ســـــــــــــايهءدل،ربا كه نداري
مريض ِ خيالي،زتيــــغ ِ حمــــاقت
دگر چه گويم،شـــــــفا كه نداري

چنين روشي راكه پيشـه نمودي
بگويـــــــمت اين را بقـا كه نداري

دلم خوش اين بُـــــــد ادب زتو آيد
چه فايده گويم ،حــــــيا كه نداري

كلاغ ِبدآئين،كه خوش به خموشي
وقار ِ به جمعــــــي تو قاكه نداري