يك شب نشسته بودم،با خاطري حزين
بر مهر ِ واپسين ات ، مي گفتم :آفرين

گفتي قرار ِ مارا ، هر نيمه هاي ِ شب
آخر چرا شكستي ، آن رسم ِ آخرين

امشب چرا ندانم ، بي تاب شد دلم؟
درياي ِ دل خروشان ،طوفان ِ سهمگين

باز از نهان ِ جانم ، جانا به گوش ِ من
آمد صداي نازت اي،اي خوش صداترين

از ياد ِ آن نگاهت ، اي مهر ِ جان فزا
آرامشي بگيرم ، زان چشم ِ نازنين


آن وعده ء خوشت يا،هجران ِ ناخوشت
بادا وفا شود آن ، پايان ِ رسم ِ اين


پژمرده دل چه گويم ، يا از كجا ؟ بگو
يابم ز گل صفتان ، در باغ همنشين

از باغبان گريزم ، و از باد ِ ناشكيب
آهو شدم گريزان ،زين باغ ِ ياسمين

پنهان زچشم ِمردم،مي سوزم از فراق
گر باورم نداري ، حجت بيا ببــــين

رسواشدم چه حاصل،زين حال و روزخود
ديگر بس است شعرم،برجاي خود نشين