ویسنده این مقاله می گوید که دختر شش ساله اش درست مثل یک دستگاه پرسش است و همیشه در مورد ماهیت کائنات سر به سر او می گذارد و حالا از زبان خودش بشنوید که چه می گوید:
روزی در مسیر خانه از مکتب دخترم پرسید: پدر جان، بزرگترین ستاره در کائنات چی نام دارد؟ در پاسخ به او گفتم، دختر جان کائنات خیلی بزرگ است و تا هنوز همه جا های کائنات را ندیده ایم تا بفهمیم کدام ستاره بزرگترین است. اما دخترم به این سادگی تسلیم نشد و سوال اش را طور دیگر مطرح کرد. پس بگو پدر جان تا حالا بزرگترین ستاره ای را که دیده اند، کدام است و چقدر بزرگ است؟

خوب حالا قبل از پاسخ دادن بیایید تا به خورشید خودمان یک نظر بیاندازیم. خورشید ما از یک سو تا سوی دیگر حدود 1.4 میلیون کیلومتر می شود. این میزان آنقدر بزرگ است که نمی تواند تصور کرد که یک گوی بزرگ تنها یک طرف آن این قدر بزرگ است. خورشید 99.9 درصد کل مواد منظومه شمسی را به خود اختصاص داده، در واقع شما می توانید یک میلیون زمین را در دل آن جا دهید.

اخترشناسان برای مقایسه با ستاره های کوچک از اصلاحات "شعاع خورشیدی" و "جرم خورشیدی" استفاده می کنند و حالا ما هم به همین روش پیش می رویم. یک شعاع خورشیدی 690.000 کیلومتر و جرم خورشید 1030*2 کیلوگرام می باشد که این طور می شود 2.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 کیلوگرام.

یکی از ستاره های بزرگ در کهکشان ما Eta Carinae یا حمال است که حدود 7500 سال نوری از ما فاصله دارد و جرم آن حدود 100 برابر خورشید و در ضمن 4 میلیون بار درخشان تر از خورشید است. اکثر ستاره ها با وزش باد خورشیدی می درخشند و با گذشت زمان جرم خود را از دست می دهند. به گونه دیگر ستاره ها در واقع نیرو گاه های هسته ای هستند که با مصرف مواد درونی خویش می درخشند و گرما تولید می کنند. ستاره حمال به حدی بزرگ است که هر ساله 500 برابر کل جرم یا مواد زمین را می سوزاند. با چنین مصرف زیاد و بیش از حد جرم، اخترشناسان نمی توانند دقیقأ اندازه گیری کنند که این ستاره کی پایان می یابد و باد ستاره ای آن کی آغاز می شود.

حالا بهترین پاسخ اخترشناسان این است که شعاع ستاره حمال 400 بار بزرگتر از اندازه خورشید است و با مقایسه اندازه ستاره می تواند به بزرگی آن پی برد.
و یک مسئله جالب که به یاد داشته باشید: ستاره حمال یا Eta Carinae عنقریب باید بصورت یک ابرنواختر یا زیبایی که تا هنوز بشر ندیده، انفجار کند. اما این ستاره که چیزی نیست.


بزرگترین ستاره دیده شده تا کنون VY Canis Majoris یا کلب اکبر است که بصورت یک ستاره سرخ رنگ فوق العاده بزرگ در صورت فلکی کلب اکبر حدود 500 سال نوری از زمین موقعیت دارد. پروفیسور دانشگاه مینی سوتا خانم روبرتو هیمفریس اخیرأ اندازه قسمت فوقانی این ستاره را 2100 برابر اندازه خورشید محاسبه نموده. اگر این ستاره را در منظومه شمسی به جای خورشید خودمان قرار بدهیم، سطح آن از مدار زحل هم آنطرف می رود برای درک دقیق شما ( فاصله زحل از خورشید 9.45 واحد نجومی می باشد. هر واحد نجومی 150 میلیون کیلومتر است) نور برای عبور از محیط دایره این ستاره 8 ساعت زمان می برد. ( سرعت نور هم 300 هزار کیلومتر در ثانیه است)

بعضی از اخترشناسان مخالف این محاسبه اند و فکر می کنند که ستاره کلب اکبر کوچکتر باشد و شاید حدود 600 برابر خورشید باشد که در آنصورت هم اگر به جای خورشید بود، از مدار مریخ هم فراتر می رفت.

این بزرگترین ستاره ای است که می شناسیم و کهکشان راه شیری بدون شک ده ها ستاره بزرگتر از این هم دارد که گاز و گرد کهکشان مانع دیدن این ستاره ها می شود.

حالا برگردیم به سوال اصلی، که بزرگترین ستاره در کائنات کدام است؟ طبعأ یافتن این ستاره برای ما غیر ممکن است، زیرا کائنات بسیار بزرگ است و هیچ راهی برای دقیق نگریستن به هر گوشه آن وجود ندارد.

من با پروفیسور روبرت هیمفریس از دانشگاه مینی سوتا، پژوهشگری که اندازه ستاره کلب اکبر را محاسبه نموده تماس گرفتم و این سوال را از او کردم. این خانم گفت که بزرگترین ستاره ها، سردترین ستاره ها می باشند. با اینکه ستاره حمال یا Eta Carinae نورانی ترین ستاره ای است که ما تا هنوز شناخته ایم، گرمای سطح آن نهایتأ 2500 کلوین و شعاع آن 400 برابر خورشید می باشد ( کلوین درجه حرارت برابر به درجه سانتیگراد بعلاوه عدد273 است).




بنائأ بزرگترین ستاره ها ابرغول های سرد می باشند. به گونه مثال، کلب اکبر تنها 3500 کلوین است و یک ستاره بزرگتر از آن سرد تر از آن می باشد. با درجه حرارت 3000 کلوین یک ابر غول سرد 2600 برابر خورشید می باشد.

پروفسور روبرت باور دارد که این بزرگترین ستاره است.