در اواسط جنگ ویتنام نیروی هوایی ایالت متحده نیاز مبرو خودشو مبنی بر یه موشک هوا به هوای سریع احساس میکرد چون خلبانان اسطوره ای ویتنامی با ئیگ های 15 / 16 خودشون آسمان ویتنام رو به جهنمی برای حتی اف 4 های ایالات متحده که در اون زمان پیشرفته ترین هواپیمای جهان محصوب می سد تبدیل کرده بودن. لزا پنتاگون بودجه ای رو برای طراحی و ساخت موشکی با همون شرایطی که عرض کردم اعلام کرد که پروژه فالکون انتخاب شد و این موشک هوا به هوا وارد خدمت شد.

این کوچولو که می بینید باسرعت بسیار زیادی که داشت مجال فکر کردن رو به خلبان هواپیمای هدف نمی داد و سریع می زدش. اما....

یه اشکال نسبتا بزرگ داشت و اون هم قدرت مانورش بود. استارت خیلی خوبی داشت ولی در 70 الی 80 درصد شلیک هاش هدف رو می زد .
اشکال این بود که قدرت مانورش در صورت حرکت سریع هدف 1 الی 2 ثانیه قبل از برخورد می تونست ناکامش کنه یعنی در آخرین لحظات کم می آورد.

و از اون به بعد بیشتر برای زدن هواپیماهای ترابری نظامی نیمه سنگین و سیک استفاده شد ولی هنوز هم ازش برای در گیری های هوایی استفاده می کنن.

در سیستم رهگیریش از همون تکنولوژی به قولا حرارتی که در موشک های سری 9 یا همون ساید وایندر ها استفاده شده بود به کار رفته بود.

ولی در کل 80 درصد می شه موشک AIM4 FALCON رو موفق دونست.

http://www.designation-systems.net/dusrm/aim-4f.jpg
http://www.military.cz/usa/air/in_se...im_4/aim4d.jpg
http://www.military.cz/usa/air/in_se...im_4/aim4d.jpg