High Definition یا HD به سیستم ویدئویی گفته میشود که وضوح تصویر بالاتری نسبت به سیستم های استاندارد ویدئویی که Standard Definition نامیده میشوند دارند. سیستم های ویدیویی استاندارد که PAL – NTSC – SECAM نام دارند و حتما نام آنها را روی تلویزیون خود دیده اید دارای وضوح تصویر 486 خط هستند. در حالی که ویدئو های HD دارای 720 یا 1080 خط میباشند و این به معنای کیفیت بالاتر تصاویر است.
HD در اوایل دهه 80 میلادی توسط ژاپنی ها ارئه شد. هنگامی که آنها تلویزیونی ساخته بودند که قادر بود 1125 خط را با سرعت استاندارد 30 فریم در ثانیه نشان بدهد. با توسعه سریع این سیستم در آمریکا و اروپا ویدئوی HD به سرعت در حال جایگزینی با سیستم های قدیمی است. مراکز پخش تلویزیونی به سرعت در حال جایگزینی سیستم های پخش از SD به HD هستند. برای پخش ویدیوی HD نیاز به سیستم تلویزیون یا مانیتوری دارید که بتواند این سیستم را نمایش دهد. در حال حاضر از دوربین های فیلمبرداری HD نیز استفاده وسیعی میشوند و کارگردان های زیادی تمایل به ساخت فیلم با این سیستم جدید دارند. به دلیل وضوح بیشتر تصاویر امکان نشان دادن جزئیات بیشتر در فیلم ها وجود دارد و تصاویر زنده تر به نظر میرسند. به دلیل کیفیت بیشتر حجم ویدئو های این قالب بیشتر از ویدئو های معمولی است. بنابراین DVD های جدیدی برای ذخیره این ویدیو ها ارائه شده اند. این DVD ها که هم برای ضبط ویدیو و هم نگهداری دیگر اطلاعات قابل استفاده هستند دارای حجم 15 گیگا بایت روی هر لایه هستند که در مقایسه با DVD های معمول 4.7 گیگا بایتی 3 برابر اطلاعات بیشتری را ذخیره میکنند. دو نوع مشهور این DVD ها HD DVD و Blue Ray هستند. برای پخش هر یک از این DVD ها نیاز به DVD-ROM مخصوص این کار است. شرکت های سازنده کامپیوتر و لپ تاپ در حال جایگزینی درایو های DVD معمولی فعلی با درایو های جدید هستند و اکثر محصولات جدید را با این درایو ها عرضه میکنند. بنابراین هنگام خرید کامپیوتر جدید به این نکته هم توجه کنید که آیا این سیستم جدید قادر به پخش DVD های HD یا Blue Ray هست

در عکس پایین مقایسه وضوح تصویر HD را با قالب های استاندارد فعلی میبینید.