بعد از آن كه هرشل اورانوس را كشف كرد اختر شناسان در جستجوي كشف سياره هاي بيشتر برآمدند. كشف سياره شهرت زيادي به همراه داشت و اين بر تلاش اختر شناسان مي افزود. از اين گذشته به نظر مي رسيد كه طبق قانون بده سياره ناپيدايي ميان مدار مريخ و مشتري وجود دارد. اين قانون يكي از ويژگيهاي عجيب مدار سياره‌ها را بيان مي كند.
يكي از اختر شناسان آلماني به نام يوهان بده طريقه يك بازي عددي را در سال 1772 ميلادي (1151 شمسي) منتشر كرد. اين بازي ساده به صورت زير بود :
اعداد 3و0 را مي نويسيم و اعداد بعدي را با دو برابر كردن عدد قبل از آن مشخص مي كنيم. با اين كار اعداد 0 و 3 و 6 و 12 و 24 و 48 و 96 و 192 و 384 به دست مي آيند. سپس با افزودن عدد 4 به هر يك از آنها سري جديد اعداد را به صورت 4 و 7 و 10 و 16 و 28 و 52 و 100 و 196 و 388 مي نويسيم. اكنون همه را به 10 تقسيم مي كنيم كه اعداد زير حاصل مي شوند 4/10 و 7/10 و 10/10 و 1/6 و 2/8 و 5/2 و 10 و 19/6 و 38/8 . اين اعداد حقيقت بسيار مهمي را در بر دارند. اگر فاصله متوسط زمين تا خورشيد را برابر 1 بگيريم اعداد ديگر فاصله تعداد زيادي از سياره ها را به درستي پيشگويي مي كنند. مثلا نسبت فاصله عطارد تا خورشيد نسبت به فاصله زمين تا خورشيد برابر 0/39 و زهره 0/72 و مريخ 1/5 و مشتري 5/2 است كه با اعداد سري بده تقريبا معادل اند. ولي در زمان بده شكافي ميان مريخ و مشتري يعني ميان اعداد 1/6 و 5/2 وجود داشت. هنوز سياره اي كشف نشده بود تا جاي خالي عدد 2/8 را پر كند. به نظر مي رسيد كه اين دليل قانع كننده اي است بر وجود سياره اي پنهان ميان مريخ و مشتري .

فاصله حقيقي از خورشيد در واحد نجومي
سري عدد هاي بده
سياره
0/4
0/4
عطارد
0/7
0/7
زهره
1
1
زمين
1/5
1/6
مريخ
(25-40)
2/8
سياركها
5/2
5/2
مشتري
9/5
10/0
زحل
19/2
19/6
اورانوس
30/0
-
نپتون
39/4
38/8
پلوتو



در اولين شب آغاز قرن نوزدهم ميلادي يك اختر شناس ايتاليايي به نام جوز پاي پياتسي جسم جديدي ميان مريخ و مشتري كشف كرد. او كه در حال تهيه فهرستي از ستارگان بود متوجه اين جسم غير عادي شد. مشاهده هاي بعدي نشان داد كه مدار آن ميان مريخ و مشتري است و به خوبي با اعداد بده مطابقت دارد. اين جسم را سرس نام نهادند. قطر سرس فقط 400 كيلومتر بود و نمي توانست يك سياره واقعي به شمار آيد. از اين رو كاوشها ادامه يافت. اما به عوض يافتن يك سياره واقعي انبوهه اي از سياره هاي كوچك يا سيارك كشف شد كه بين مدار مريخ و مشتري در گردشند. تا كنون چنديد هزار سيارك رديابي شده و هر روز نيز تعداد جديدي يافته مي شوند.
تقريبا تمامي سياره هاي كوچك يا سياركها ميان مريخ و مشتري هستند. ولي تعداد اندكي از آنها تا نزديكي هاي خورشيد نيز مي آيند. در سال 1937 ميلادي ( 1316 شمسي ) سيارك هرمس از فاصله 750000 كيلومتري زمين گذشت كه تقريبا دو برابر فاصله زمين تا ماه است. اگر برخورد مستقيمي ميان يك سيارك و زمين رخ دهد ويراني غير قابل تصوري پيش مي آيد. احتمالا بزرگترين گودالهاي روي ماه به سبب برخورد با سيارك ها است.
بيشتر سياركها توده هاي بي نظم از صخره هستند كه اندازه آن ها به چند كيلومتر مي رسد. سطح آن ها برآمدگي و گودال هاي صخره اي دارد ولي فاقد خاك و غبار است. بعضي از سيارك ها به سياهي دوده و بعضي به رنگ سرخ هستند.
زماني مردم عقيده داشتند كه سيارك ها از متلاشي شدن يك سياره به وجود آمده اند. ولي تمام ماده موجود در كمربند سيارك ها كمتر از يك صدم جرم زمين است. به احتمال زياد آن ها بقاياي موادي هستند كه در حدود پنج هزار ميليون سال پيش سياره هاي منظومه شمسي از آن تشكيل يافته است.
از عكس هاي فوبوس و ديموس كه دو قمر كوچك مريخ هستند مي توان تا حدي به چگونگي سيارك ها پي برد. دوربين هاي عكاسي درشتنما جزئيات آن را آشكار كرده است. سطح آن ها از گودال ها و لبه هاي تيز پوشيده شده است. اگر در روي سياركي مثلا با قطر 20 كيلومتر بايستيم كوچكتريم حركت سبب مي شود كه از آن جدا شويم .