سنگ آسماني عامل 'كشتار عظيم' موجودات زميني؟
دانشمندان شواهد تازه اي يافته اند كه نشان مي دهد انقراض بزرگ موجودات زميني ناشي از برخورد يك سيارك عظيم به زمين بوده است. دانشمندان در گذشته به اين نتيجه رسيده بودند كه يك پديده ناشناخته در عصر "پرميان-ترياسيك" در حدود 250 ميليون سال قبل، باعث از ميان رفتن اكثريت موجودات زمين شد. اين پديده بسيار ويرانگرتر از ضربه اي بود كه در حدود 65 ميليون سال قبل به استيلاي دايناسورها بر كره زمين پايان داد. اكنون دانشمندان مي گويند كه شواهد تازه زمين شناسي حاكيست كه كشتار وسيع موجودات زميني در آن دوره احتمالا ناشي از برخورد مهيب يك سنگ آسماني بوده است. به گفته محققان آمريكايي، ده ها نمونه از خرده سنگ هاي معدني كه در صخره هاي كهن قطب جنوب كشف شده، مي تواند دال بر وقوع چنين برخوردي باشد. كليه علائم موجود بر اين ذرات ريز كه از جنس شهاب سنگ ها هستند، حاكي از منشا فضايي آنهاست. اسيش باسو، ژئوشيميدان دانشگاه روچستر، نيويورك، بر اين باور است كه قدمت اين قطعات به دوره "پرميان-ترياسيك" در حدود 251 ميليون سال پيش، زماني كه حدود 90 درصد آبزيان و 70 درصد موجودات ساكن خشكي ها نابود شدند بازمي گردد. آقاي باسو و چهار همكار او از ساير دانشگاه هاي آمريكا با انتشار مقاله اي در نشريه "ساينس" نوشتند: "به نظر مي رسد كه دو پديده اي كه باعث انقراض انبوه در تاريخ زمين شد در نتيجه برخورد فاجعه بار شهاب سنگ هاي آسماني به زمين روي داده است." گازهاي كيهاني اين آخرين شاهد در تاييد نظريه اي است كه مي گويد در عصر "كشتار عظيم" يك سنگ آسماني به زمين برخورد كرده است. در سال 2001، پژوهشگران آمريكايي كپسول هاي كوچكي از گازهاي كيهاني را كه در دل صخره هاي به جا مانده از دوره "پرميان-ترياسيك" به تله افتاده بودند، كشف كردند. در آن سال ايزوتوپ هاي هليوم و آرگون كه عموما در فضا يافت مي شود در داخل محفظه اي متشكل از اتم هاي كربن كشف شد. تصور مي شود اين ملكول هاي غيرعادي كروي شكل (buckyballs or fullerenes) به وسيله يك سنگ آسماني به هنگام برخورد با زمين در صخره ها رسوب كرده باشد. با اين حال، همه دانشمندان نسبتا قانع نشده اند كه آن انقراض بزرگ، ناشي از برخورد يك سيارك بوده است. سوابق فسيلي نشان مي دهد كه برخي گونه ها، به ويژه جانوران خشكي، در هر شرايطي قادر به ادامه بقا بوده اند. چهار خانواده از شش نمونه خزنده مارمولكي از آن انقراض جان به در بردند و به عصر دايناسورها راه يافتند. اين كه چگونه اين مهره داران از چنين مهلكه اي گريخته اند همچنان معماست.