- رسوایی تونل برلن
از دیگر رسواییهای سازمان جاسوسی سیا برملا شدن طرح تونل زیرزمینی برلن بوده است. در سال 1955سازمان سیا برای آنکه بتواند مکالمات تلفنی مرکز مخابرات آلمان شرقی و همچنین مکالمات تلفنی مقامات شوروی را با آلمان شرقی ضبط کند بکمک سازمان جاسوسی آلمان غربی تونلی به بلندی 2 متر و عرض 1 متر و با فاصله 7 متر از سطح زمین از نقطه ای در برلن غربی به طرف برلن شرقی حفر کردند. (برلن شهری است در آلمان شرقی که خود به دو قسمت برلن شرقی و برلن غربی تقسیم میشود. برلن شرقی متعلق به آلمان شرقی و برلن غربی متعلق به آلمان غربی است و تلفنخانه مرکزی آلمان شرقی نیز در برلن شرقی در نزدیکی برلن غربی واقع شده است.)این تونل که حدود یک کیلومتر طول داشت از منطقه ای تحت کنترل آمریکاییان در برلن غربی آغاز میشد و پس از عبور از مرز دو شهر به مقر تلفنخانه آلمان شرقی در برلن شرقی ختم می گردید. در فاصله کمی از دهانه تونل نیز کارگران زیادی مشغول بنای چند ساختمان بودند و همین امر کافی بود تا ماموران مرزی آلمان شرقی به عملیات خاک برداری تونل مظنون نشوند. در داخل تونل ، ترانسفورماتورهای بسیار قوی ، گیرندههای خودکار ، دستگاههای تقویت کننده اصوات تلفنی ، همراه با دستگاههای تهویه و تصفیه هوا به طرز ماهرانه ای کارگذاری شده بود. این سوی تونل در برلن غربی بیش از 400 دستگاه ضبط صوت با سیستم تقویت کننده صدا قرار داشت و در آن سوی تونل تمام این تاسیسات به شکلی غیر قابل رویت توسط یک رشته سیم به کابل اصلی تلفنخانه وصل شده بود. حفر این تونل سه ماه بطول انجامید و در حدود یک سال مقامات آمریکایی از این تونل استفاده میکردند تا مکالمات تلفنی و مذاکرات محرمانه میان افسران روسی و افسران و مقامات آلمان شرقی را ثبت و ضبط نمایند. آمریکاییان همچنین در این فاصله زمانی بخوبی موفق شده بودند مذاکرات تلفنی مسکو با مقامات آلمان شرقی پیرامون مسائل گوناگون سیاسی ، نظامی ، اقتصادی و... را به دست آورند. میلیونها لغت و کلمه با دقت و نظم ثبت و مرتب میشد و ترجمه میگشت و برای استفاده از آنها تلاش لازم به عمل می آمد. اما در سال 1956 ماجرای تونل به وسیله یک نفر جاسوس انگلیسی که از آلمان غربی به آلمان شرقی پناهنده شد ، فاش گردید و رسوایی جدیدی برای آمریکا به وجود آمد.
افسران روسی به محض آنکه از این جریان با خبر شدند به شکافتن دهانه تونل پرداختند و متعاقباً تونل استخباری آمریکاییها در برابرشان عیان و آشکار شد. شوروی پس از کشف این شیوه جاسوسی یادداشت اعتراض آمیز شدیداللحنی علیه دولت آمریکا منتشر ساخت و مطبوعات آلمان شرقی نیز به حمایت از شوروی برخاستند و این روش جاسوسی را نوعی مداخله در امور داخلی آلمان شرقی اعلام کردند. مقامات آلمان شرقی سپس تونل را به صورت موزه ای در آوردند و در کمتر از دو ماه چهل هزار نفر از آن دیدن کردند.
نکته جالب این واقعه ماجرای باریدن اولین برف زمستانی بود. جاسوسان آمریکایی هنگام زمستان دستگاههای گرم کننده در سراسر تونل نصب کرده بودند و این امر باعث شده بود بر روی سطح زمین کلیه برفها به عرض یک متر و درست در مسیر تونل آب شود. ماموران مرزی آلمان شرقی مشاهده کردند اولین برف زمستانی در یک مسیر مشخص و مارپیچ سطح زمین و در دو سوی مرز ذوب می شود اما قبل از اینکه مامورین بیشتر به این موضوع ظنین شوند یکی از آمریکاییها این وضعیت را دید و آن را به جاسوسان اطلاع داد جاسوسان نیز ناگذیر شدند علیرغم سرما و یخبندان شدید یک سیستم خنک کننده در هوای زمستانی در داخل تونل برقرار سازند و به جاسوسی خود در چنین شرایط دشوار ادامه دهند. این طرح موفق بود و پس از آن به تدریج برف تمامی سطح زمین حتی در مسیر تونل را نیز سفید پوش کرد.