چند تحلیل در باره مقابله با اسرائیل در جنگ غزه

[SENATOR]

[10 روز است که عده ای اراذل و اوباش صهیونیست به جان ملت مسلمان غزه افتاده اند و هر کاری که از دستشان می اید برای نابودی این مردم استفاده می کنند و تمامی این جنایات جلوی چشم 2 میلیارد مسلمان صورت می گیرد و مسلمانان هم در یک آتش بس خود خواسته اسیر گشته اند . همگان دیدیم که امیدی به سران خودفروخته اعراب نیست ، بس چاره چیست در این میان تحلیل گران نظرات زیادی داده اند که بعضی از آنها کلیشه ای و فاقد پشتوانه اجرایی است و بعضی دیگر هم در صورت فراهم بودن زمینه توسط ملتها قابل اجرا است .
من خودم حتی در سمیناری که در مرکز (...) برگزار شده بود شرکت داشتم البته برای عموم هم آزاد بود در آن جا یکی از سرداران دفاع مقدس که دارای کارنامه درخشانی نیز هست بعنوان سخنران حضور داشت، جوان دانشجویی پرسید اگر الان شما را فرمانده مقاومت غزه کنند و به آنجا بروید چه کار می کنید؟ این سردار گرامی جواب دادند که اول می روم و به آنها می گویم که بیایید زیر پرچم ولایت علی ابن ابیطالب، تا بعد با هم کار کنیم !!! ببینید دوستان آیا شما این جواب یکی از نخبه های نظامی را قبول دارید؟ وقتی مقام معظم رهبری از وحدت صحبت می کند و اصلا بحث های شیعه و سنی را مطرح نمی کنند، نباید حالا ما در این بحبوحه بیاییم همان مدلی را که صهیونیستها جلویمان گذاشته اند را اجرایی کنیم . قصدم از این روایت به این دلیل بود که واقعا بعضی نظر ها و طرحها با واقعیت روز خیلی فاصله دارند، لذا نظر دو تن از کارشناسان نظامی و سیاسی را که معقول تر از بقیه حرف زده اند را برایتان می آورم و قضاوت آن را به عهده شما عزیزان می گذارم:
سردار محسن رضایی فرمانده سابق سپاه و دبیر مجمع تشخیص مصلحت دیروز گفته اند که: سوریه باید بیاید و بر روی منطقه بلندی های اشغال شده جولان مانور بدهد و با تجمع نیرو در آن منطقه و اینکه قصد بازپس گیری آنرا دارد باعث از بین رفتن تمرکز ارتش اسرائیل بر روی غزه شود، و با این کار عملا ارتش اسرائیل باید در دو جبهه صف آرایی کند و اگر جنگی هم با سوریه صورت نگیرد باعث کاهش فشار بروی رزمندگان حماس خواهد شد .
نظر دوم مربوط به آقای حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان است که امروز در سرمقاله کیهان به آن اشاره کردند، البته نظر آقای شریعتمداری به عنوان یک تئوریسین سیاسی دارای اعتبار بالایی است ایشان گفته اند که :
اگر جنگ غزه، نقطه تلاقی همه اسلام با همه کفر است- که هست- چرا باید مقابله با صهیونیست ها فقط در محدوده مرزهای فلسطین اشغالی باشد؟ مگر صهیونیست ها با حمایت آشکار قدرت های استکباری نظیر آمریکا و انگلیس و پشتیبانی برخی از سران کشورهای عربی- به قول آقا منافق امت- به جنگ تمام اسلام و همه مسلمانان نیامده اند؟ و مگر مردم غزه به نمایندگی از همه امت اسلامی با صهیونیست ها درگیر نیستند؟ بنابراین حمایت همه جانبه و از جمله حمایت نظامی از آنها وظیفه همه مسلمانان و تمامی کشورهای اسلامی است. امروز، مردم غزه در خاکریز اول قرار گرفته اند و میدان نبرد بسیار فراتر از محدوده داخلی فلسطین اشغالی است از این روی، حمله به عقبه ارتش اسرائیل یعنی حامیان جهانی و منطقه ای آن حق مسلم همه ملت های مسلمان است. نظامیان و شهرک نشینان صهیونیست را می توان در هر نقطه ای از جهان به هلاکت رساند. آنها بیرون از فلسطین اشغالی به آسانی در دسترس هستند. آیا برخی از سران عرب و دولت های دست نشانده آمریکا را نمی توان به راحتی مورد حمله قرار داد؟ چرا باید حمله صهیونیست ها به تمامی جهان اسلام و خیانت سران عرب و حمایت آمریکا و اروپا از آنها را بپذیریم ولی از حمله به آنها در هرکجا که قابل دسترسی هستند خودداری کنیم؟! منافع آمریکا و انگلیس و آلمان و سایر حامیان اسرائیل به آسانی در دسترس- بخوانید در تیررس- است.
صهیونیست ها به خیال خود با استفاده از تاکتیک «زمین سوخته» قصد داشتند از طریق حملات هوایی، حماس را زمین گیر کنند ولی درپی یک هفته بمباران مردم غزه چاره ای جز آغاز حمله زمینی ندیده اند. این حمله هم اکنون با نشانه های روشنی از ناکامی روبرو شده است و اولمرت اعتراف می کند که تصور مقاومت حماس تا این اندازه را نداشته است. اولمرت چند روز بعد از آغاز جنگ 33روزه نیز اعتراف مشابهی کرده بود.
برخی از شواهد و تحرکات اسرائیل حاکی از آن است که صهیونیست ها قصد دارند- بخوانید آرزو دارند- چند کیلومتر از شمال غزه را تسخیر و به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل - کلاه آبی ها- واگذار کنند تا از انتقام بعدی نیروهای مقاومت در امان باشند و از سوی دیگر حداقل 2 کیلومتر از مرز جنوبی غزه با مصر، یعنی گذرگاه 11کیلومتری رفح را به تسخیر درآورده و با استقرار نیروهای خود مانع از باز شدن این گذرگاه- در صورت افزایش فشار مردم مصر- شوند. این طرح با توجه به مقاومت حماس احتمال عملی شدن ندارد و تاکنون ارتش اسرائیل در مزارع اطراف شهرها مستقر شده و جرأت ورود به خانه ها را ندارد. اما در صورت عملی شدن این طرح، رزمندگان حماس- بخوانید مردم غزه- در شمال این باریکه کمترین تضمینی برای امنیت نیروهای سازمان ملل نخواهند داد، مگر سازمان ملل با سکوت خود به جنایات صهیونیست ها کمک نکرده است بنابراین نباید انتظار داشته باشد که باز هم مانند همیشه از نیروهای کلاه آبی خود به بهانه نیروهای بی طرف! برای حفظ امنیت رژیم اشغالگر قدس استفاده کند؟!
و اما، در جنوب غزه، چنانچه نظامیان اسرائیل میان مردم مصر و مردم غزه در گذرگاه رفح حایل شوند، بهترین فرصت را برای هلاکت نظامیان رژیم صهیونیستی در اختیار مردم مصر قرار داده اند.
امروزه، جوانان مسلمان در سراسر کشورهای اسلامی و از جمله ایران، برای رو در رویی مستقیم با نظامیان وحشی و بزدل رژیم صهیونیستی لحظه شماری می کنند. در کشور خودمان، بیش از 9 روز است که مردم و به ویژه جوانان، در تب و تاب اعزام به غزه شب و روز نمی شناسند. چرا نباید از این نیروی عظیم برای ضربه زدن به آمریکا و اسرائیل و متحدان اروپایی و منطقه ای آنها بهره گرفت؟

جبهه مبارزه با صهیونیستها نباید به باریکه غزه محدود شود و توسط مسلمانها باید به سراسر جهان گسترش یابد، زیرا صهیونیستها و دوستانشان منافعشان در سراسر جهان و حتی در بعضی کشورهای اسلامی پخش است و به راحتی می تواند به عنوان اهداف مسلمانان در آید و اگر مورد عملیات تلافی جویانه قرار گیرد، یقینا موجب ایجاد تزلزل در جبهه اسرائیلی ها خواهد شد .

[SENATOR]

به چهار دليل حماس برنده جنگ غزه است


1-حماس از حربه نامگذاری خوب استفاده می کند، اسماعیل هنیه جنگ را به حرب فرقان (جنگ جدا کننده حق و باطل) نامگذاری کرده است و این از نگاه تیزبین ابوالعبد حکایت می کند. وقتی جنگی موقعیت نهادهای بین المللی را در وضعیت منفعل و ناکارآمد فرو می برد و حتی حملات وحشیانه به غیرنظامیان را توجیه می کند یک چنین نامگذاری ای می توند به اذهان سردرگم جهت بدهد. این جنگ جنگ فرقان است چون رسوایی نهادهای بین المللی را نشان می دهد و فریاد می زند که حقوق بشر جز توهمی فراگیر نیست. گفتگوی ادیان، گفتگوی تمدنها و انواع مشابه گفتگو ها که نمونه آن را در کنفرانس ادیان دیدیم هم فقط شعبده هایی برای پوشاندن مقاصد سیاسی اند که تنها چند تايي ساده دل آنها را باور می کنند. جنگ اخیر بیشتر از جنگهای قبلی خاورمیانه به بی اعتباری حقوق بین اللملل ضربه زد، این وضعیت به نفی هر نوع خوشبینی بین المللی و بی اعتبار شدن تفاسیر نامبتنی بر قدرت منجر می شود و این باور را تقویت می کند که تمام این نهادها علامت های گمراه کننده برای منصرف کردن سیاستمداران و مردم به چیزی غیر از «قدرت» هستند تا صاحبان قدرت راحت تر گریبان ضعیف تر ها را به چنگ بیاورند. در همین اوضاع است که فرانسوی ها (مدافعان همیشگی حقوق بشر و البته مسلح کنندگان اسرائیل به سلاح هسته ای) درباره وضعیت حقوق بشر در ایران بیانیه صادر می کنند! و در همین وضعیت است که دیدار سارکوزی و لیونی با خنده انجام می شود و لیونی پس از ملاقات می گوید که اسرائیل تا وقتی که لازم بداند و تا زمانی که مطمئن شود به تمام اهدافش رسیده است این جنگ را متوقف نخواهد کرد، در همین زمان است که لیونی اسرائیل را نماینده ارزشهای جهان آزاد معرفی می کند که حق دارد از زمین و هوا و دریا به مردم بی دفاع حمله کند ... و طبیعی است که در همین بحبوحه آدمهایی که همیشه قیافه ضدجنگ و مدافع حقوق بشر به خودشان می گیرند نفرت انگیز تر و احمق تر نشون مي دن.
2 ـ هیچ چیز مثل «آشنایی زدایی» باعث ایجاد حساسیت و بالارفتن اهمیت یک موضوع نمی شود و «جنگ فرقان» مسئله فلسطین را آشنایی زدایی کرده است، حیات و خون تازه ای به موضوع فلسطین دمیده شده و برای خیلی ها که به یادآوری فلسطین از سر تکلف (به شیوه تکراری صدا و سیما و ائمه جمعه) عادت کرده بودند از کهنگی و فرسودگی و تکرار بیرون آمده است، غبار از روی یک موضوع شصت ساله کنار رفته و حالا همه مثل یک رخداد تازه به آن نگاه می کنند. بعد از اتفاقی که در عراق افتاد افکار عمومی منطقه هم با جنایات تازه اسرائیل تکان جدی خورده است و سراسر خاورمیانه شاهد اعتراض های مردمی بوده، مردم افغانستان در غزنی و هرات تظاهرات می کنند، قطری ها در ورزش‌گاه جمع می شوند و دعا می خوانند، عربستانی ها در مقابل شلیک سربازان سعودی حداقل دو کشته و هشت زخمی داده اند، پلیس مصر دبیرکل اخوان و بیست عضو آن را بازداشت کرده است، در ایران عده ای خواب و خوراکشان را از دست داده اند، از تجمع و تحصن و حمله به سفارت خانه ها و کتک خوردن و تبلیغات و ... هر کاری از دستشان بر می آمده انجام داده اند. خیلی ها به تحقیق و دوباره خوانی مسئله فلسطین روی آورده اند و آنهایی که به کار رسانه ای مشغول اند نیاز به برقراری ارتباط با ملت های مسلمان، فراگرفتن زبان عربی و انگلیسی را درک کرده اند، حتی مجلس هم جدی تر از قبل شده است و یک مصوبه الزام آور برای به کار انداختن همه ظرفیت های کمک به مردم غزه تصویب کرده، ... خلاصه همه به دنبال این هستند که برای «یک هدف مشترک» کاری انجام بدهند.
3 ـ درست است که بهانه شروع جنگ را حماس به اسرائیل داده است اما آیا باید بعد از محاصره موشک پرانی می کرد یا نه؟ همانطور که حزب الله بهانه جنگ تموز را به اسرائیل داد، اما باید از اسرائیل اسیر می گرفت یا نه؟ حماس با موشک پرانی های خود این جنگ را شروع کرده است اما چه دلیلی وجود دارد که حماس موشک پرانی را کنار بگذارد؟ تا اسرائیل با خیال راحت و آسوده غزه را محاصره کند؟ تا تمام مردم غزه از گرسنگی بمیرند؟ که شهرک نشینها آرامش بیشتری داشته باشند؟ که مذاکرات صلح با تشکیلات فاسد خود گردان پیش برود؟ اگر حماس موشک پرانی را قطع کند آیا اسرائیل حاضر است دست از محاصره غزه و قطع انتقال برق و سوخت و دارو دست بردارد یا حماس باید دست روی دست بگذارد و کشته شدن مردم اش را تماشا کند؟ گفتن ندارد که آتش بسی که با محاصره همراه باشد بی ارزش است و صلحی که به تایید نماینده مردم فلسطین (حماس) نرسد صلح نیست، بلکه خواست اسرائیلی هاست. اینطور مواقع آدم واقعا شک می کند که مخالف خوانها واقعا به دمکراسی و انتخابات عقیده دارند یا هر وقت باب میلشان باشد از این چیزها دم می زنند؟ حماس در انتخابات کاملا دمکراتیک پیروز شد یعنی خواست مردم فلسطین مقاومت است اما با توطئه عباس، سعودی، اردن و مصر قدرت حماس به غزه منحصر شده است. از این گذشته اگر صلح و مذاکره واقعا نتیجه بخش است چرا تا به حال خواسته های همین عباس تأمین نشده؟ چرا عرفات به رضایت نرسید؟ کدام فلسطینی آواره با مذاکره به سرزمین اجدادی خودش برگشته یا کدام پست بازرسی برچیده شده یا کدام شهرک تخلیه شده است؟ فتح می خواهد به آمریکا و اسرائیل اعتماد کند اما حماس نمی خواهد، تا حالا که راه فتح جواب نداده اما خدا را چه دیدید؟ شاید راه مقاومت جواب داد! بنابراین نمی شود به طرفداران مقاومت انتقاد کرد چون راه حل های دیگر به هیچ نتیجه رضایت بخشی و قطعی نرسیده است.

4 ـ مخالفین مقاومت احتمالا ترجیح می دهند دیکتاتوری فاسد تشکیلات خودگردان بر فلسطین حکومت داشته باشد تا خواست واقعی خود مردم! و اصلا معلوم نیست چرا همه دنیا می خوهند برای مردم غزه که پشت سر حماس ایستاده و مقاومت می کند دلسوزی و تعیین تکلیف کنند؟! اینها اصلا مردم غزه را نمی شناسند چون همیشه این مردم را در حال کشته دادن و ضجه زدن دیده اند و لابد فکر می کنند: «بیچاره ها! حماس با لجبازی چه بلایی که سر این ها نمی آورد!» ... اما مگر مقاوم تر از مردم غزه هم پیدا می شود؟ خیلی ها وقتی تظاهرات چهار پنج روز قبل از اتمام آتش بس را دیدند که مردم غزه بعد از یک ماه و نیم محاصره کامل و کشیدن کارشان به علف خوری! چطور از هنیه حمایت می کنند بهت شان زده بود. اینها با جان ودلشان از حماس حمایت می کنند و کاری با سیاست هیچ بنی بشری اعم از اعراب مخالف یا جمهوری اسلامی و حزب الله موافق ندارند، به مقاومت عقیده دارند و تا حالا با تمام توانشان مقاومت کرده اند. به هر حال این مردم غزه هستند که باید برای خودشان تصمیم بگیرند اما اینطرف آدمهایی داریم که دیر می آیند و زود هم می خواهند حکم کلی و نهایی را صادر کنند و بروند؛ روزهایی که همین بچه مذهبی ها با نگرانی برای عاقبت بعد از آتش بس دعا می کردند و مردم غزه آنطور از رهبرشان حمایت کردند احمق های زبان قشنگ مقلد ما که چشم و گوششان حرف آمریکائی ها و انگلیسی هاست اصلا نمی دانستند غزه کجای دنیا هست، اما حالا شده اند کارشناس همه چیز دان سیاست و فلسطین و صلح عربی و ...