امام محمد تقي(ع)، معروف به جواد الائمه و امام نهم شيعيان در طول عمر با بركت و كوتاه مدت خويش، دو بار به بغداد مسافرت نمود و هر دو بار مصادف با ماه محرم بود.

بار نخست، بنا به دعوت مأمون عباسي (پس از شهادت امام رضا(ع) در خراسان و بازگشت مأمون به بغداد) در محرم سال 215 قمري وارد بغداد شد و در همان هنگام مأمون در صدد تجهيز نيروي عظيم نظامي براي نبرد با روميان بر آمده بود.

مأمون در همان سفر، علي رغم مخالفت بسياري از بزرگان بني عباس، دختر خود ام الفضل را به عقد ازدواج امام محمد تقي(ع) در آورد و آن امام همام را بر ساير بزرگان عباسي و علوي ترجيح داد و بر مقام و منزلتش افزود.

بار دوم، بنا به دعوت معتصم عباسي به اكراه و اجبار وارد بغداد شد و ورود وي به دارالخلافه، مصادف بود با دو روز مانده به آخر محرم سال 220 قمري.

معتصم عباسي گرچه در ظاهر نسبت به آن حضرت، اظهار علاقه و محبت مي كرد و مقامش را گرامي مي داشت، وليكن در باطن، امام محمد تقي(ع) و تمامي خاندان عصمت و اهل بيت(ع) و شيعيانشان را دشمن خود مي دانست و با بهانه هايي واهي، محدوديت هاي تازه اي براي آنان قائل مي شد.

وي، پس از ده ماه تحمل وجود شريف امام جواد(ع)، همسرش ام الفضل را به كشتن آن امام معصوم(ع) تحريك كرد و به دست اين زوجه بي وفا، وي را مسموم و در آخرين روز ذي قعده سال 220 قمري به شهادت رسانيد.