مدیر بازنشسته
بي تو در قافيه هاي غزلم ميمانم
بي تو معلوم نباشد كه كيم مي دانم
باز همصحبت يك برگ شدم ميبيني
خط به خط ياد تورا ياد تورا مي خوانم
و اگر شعر من آغشته شود با نامت
سبز خواهد شد اي خوبترين وجدانم
من فقط ماندم و احساس
و خاكي خونين
فكر كن تو ، كه من از سنگ و گچ و سيمانم
سرد و بي روح به تصوير جهان ميخندم
كاش ميشد كه به عشق تو رسد دستانم...
مدیر بازنشسته
تو می ترسی ازعشق وسودای عشق
تو بگریزی از شور دنیای عشق
همان به که از این سفر بگذری
توطاقت نداری به صحرای عشق
تو را الفتی نیست. با این جنون
مبادا نهی لب به مینای عشق
تو را عشق. از خود جدا می کند
چو موسی که گم شد به سینای عشق
جنون کرد همت که مجنون رسید
ز لیلای صورت. به لیلای عشق
ز تن جان عاشق گریزان بود
ندارد صدف در والای عشق...!
همدم شبهایم.....!!!
مدیر بازنشسته
براي خواب معصومانهء عشق
كمك كن بستري از گل بسازيم
براي كوچ شب هنگام وحشت
كمك كن با تن هم پل بسازيم
كمك كن سايه بوني از ترانه
براي خواب ابريشم بسازيم
كمك كن با كلام عاشقانه
براي زخم شب مرهم بسازيم
بذار قسمت كنيم تنهاييمونو
ميون سفرهء شب تو با من
بذار بين من و تو ، دستاي ما
پلي باشه واسه از خود گذشتن
تورو ميشناسم اي شبگرد عاشق
تو با اسم شب من آشنايي
از اندوه و تو و چشم تو پيداست
كه از ايل و تبار عاشقايي
تورو ميشناسم اي سر در گريبون
غريبگي نكن با هق هق من
تن شكستت و بسپار به دست
نوازشهاي دست عاشق من
بذار قسمت كنيم تنهاييمونو
ميون سفرهء شب تو با من
بذار بين من و تو دستاي ما
پلي باشه واسه از خود گذشتن
به دنبال كدوم حرف و كلامي
سكوتت گفتنه تمام حرفاست
تورو از طپش قلبت شناختم
تو قلبت قلب عاشقهاي دنياست
تو با تن پوشي از گلبرگ و بوسه
منو به جشن نور و آينه بردي
چرا از سايه هاي شب بترسم
تو خورشيد و به دست من سپردي
بذار قسمت كنيم تنهاييمونو
ميون سفرهء شب تو با من
بذار بين من و تو ، دستاي ما
پلي باشه واسه از خود گذشتن
كمك كن جاده هاي مه گرفته
منه مسافر و از تو نگيرن
كمك كن تا كبوترهاي خسته
به يخ بستگي شاخه نميرن
كمك كن از مسافرهاي عاشق
سراغ مهربوني رو بگيريم
كمك كن تا براي هم بمونيم
كمك كن تا براي هم بميريم
بذار قسمت كنيم تنهاييمونو
ميون سفرهء شب تو با من
بذار بين من و تو ، دستاي ما
پلي باشه واسه از خود گذشتن
مدیر بازنشسته
زیباترین لحظه های من بودن در کنار توست و همه لحظه های تنهایی ام فدای وجود نازنینت.
روئیدن گل زیباست اما نه به زیبایی روئیدن گل روی تو
همه گل های زیبای دنیا تقدیم به قلب مهربانت.
ای زیباترین معنای زندگی بدان که برای زیستن دو قلب لازم است قلبی که
دوست بدارد و قلبی که دوستش بداری، مرا از یاد مبر...
ای تک ستاره آسمان تنهایی من با وجود فرسنگ ها دوری تنها و تنها
به تو می اندیشم،
فراموشت نمی کنم.تو را که در کوچه تنهایی ام آرام باریدی و مرا خیس عطر باران کردی.
خورشید با همه درخشندگی در پایان روز ناپدید می گردد ولی
آفتاب محبت تو همیشه در آسمان دل من می درخشد.
با هزار و یک ترفند شاخه گلی مصنوعی را در میان گل های شاداب گلدان پنهان کردم
و بر دفترخاطراتم نوشتم:
تو را دوست خواهم داشت تا زمانی که آخرین گل پژمرده شود... .
مدیر بازنشسته
تنها تو می دانی دلم سرشار تنهایی ست
چشم های خسته ام غمبارو بارانی ست
تنها تو می دانی سکوتم پر زفریاد است
اندوهگین و خسته ام اما لبم شاد است
تنها تو می دانی چقدر غمگین و تنهایم
ماه و ستاره گشته است همدرد شبهایم
وقتی نباشی بی قرارو خسته می مانم
هر دل خوشی را بی تو از آینه می دانم
من خوب می دانم دلم بی تو زمستانیست
تنها پناهم اشک های سرد و بارانی ست
من خوب می دانم تنفس بی تو دشوار است
غم با وجود تو سرش بر دار است
با من بمان ای خوب من ای ماه شب هایم
من با حضور سبز تو از عشق سرشارم...
مدیر بازنشسته
میون این همه دل ، همه جور و همه رنگ
مدیر بازنشسته
هیشکسی به یاد عاشفانه ها نیست
توی دفتر دلی ترانه نیست
هیچی جز بوسه ی تازیانه نیس
هیشکسی اهل وفا نیس به خدا
آدمی تو آدما نیس به خدا
رنگی همرنگ خدا نیس به خدا
جای پرواز و قفس عوض شده
گرگای گرسنه جای آدمان
آینه ی زندگی بی هویته
هیشکسی اهل خودش نیست و خدا
این نقابیه که روی صورته
آدما! ما همه مون مسافریم
پس چرا دلو نبازیم به مهر
مدیر بازنشسته
يارا به دلم نشانه از توست
وين زمزمه ي شبانه از توست
آواي تو خفته در دل چنگ
شور غزل و ترانه از توست
هر شب منم و ستاره ي اشك
وين گوهر دانه دانه از توست
با آنكه جواني ام بسر شد
در باغ دلم جوانه از توست
هرگز ز در تو رخ نتابم
سر از من و آستانه از توست
در پاي تو جان سپردن از من
در من غم جاودانه از توست
جان را بطلب بها نخواهم
گر نار كني بهانه از توست
خاليست دل اي كبوتر من
پرواز آشيانه از توست
بازآ كه فرشته ي زماني
اي ماه زمين زمانه از توست
دور از تو دلم چو شب سياه است
اي ماه بيا كه خانه از توست
از عشق تو نغمه خوان شهرم
غمناله ي عاشقانه از توست
شادم كه ز بوسه هاي گرمت
بر روي لبم نشانه از توست
در شعر يگانه ي زمانم
وين منزلت يگانه از توست
مدیر بازنشسته
دريا
چند ين و چند صبا است دل داده ام به دريا
در زورقي شكسته، رو كرده ام به دريا
آمال و آرزويم، چنديست رفته بر باد
تنها نشسته بودم، رفتم بسوي دريا
در ساحلش نشستم، با خود، قصه كردم
گفتم كه اين خيال است يا موج روي دريا
دريا دلش به من شد، ناگه به حرف وا شد
كاين آخرش چه باشد، دل برده اي ز دريا
دريا نگاه مستش، با موج نكته ها داشت
در جذر و مد رويش، دل را زديم به دريا
گفتم كه اين چه باشد، ما شكوه با كه گوييم
حوري ، كجا بجوييم ، مثل و مثال دري
مدیر بازنشسته
بی تو اما عشق بی معناست ، می دانی؟
دستهایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم ، بی جاست ، می دانی؟
تو ، خودت را هدیه ام کردی ، ولی من هم
شعرهایم را که بی پرواست ، می دانی؟
هر چه می خواهیم – آری – از همین امروز
از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟
گرچه من ، یک عمر همزاد عطش بودم
روح تو ، هم – سایه دریاست می دانی؟
« دوستت دارم!» - همین ! – این راز پنهانی
از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟
عشق من ! – بی هیچ تردیدی – بمان با من
عشق یک مفهوم بی « اما» ست ، می دانی؟
پاسخ با نقل قول
