… فکر می کرد با کاری که کرده، طرف حسابی جازده و دیگه برنده اونه. حسابی خودشو برنده احساس می کرد و توی خیال خودش از اینکه ابتکار عمل رو دردست گرفته، از خوشی بال درآورده بود. در مقابل اون یکی خودش رو سرفراز می دید، چون می تونست تلافی کنه و نکرده بود. تازه نه تنها تلافی نکرده بود بلکه داشت خدمت هم به دوست جفاکارش می کرد و این بود که نشون می داد عمرش رو تلف نکرده و تونسته بر خواهش هایی که فقط کیفی زودگذر داره، پیروز بشه. وقتی به منشاء این کارش فکر می کرد، می دید بله همون دستورات ساده دینی که شاید توی کتاب های مدرسه خونده بود اثر مثبت داشته و روحیه اش رو به سمت نرمی و ملاطفت برده. نه منتظر عذرخواهی اون دوست بود و نه به درخواست های بی امان نفس اش که ازش می خواست لااقل کاری برای اون دوست انجام نده، گوش می کرد. حالا اون دوست، داشت با شادی سرکوب کردن طرفش زندگی می کرد و این با لذتی همیشگی از رفتاری انسانی که کرده بود، تمایلات انتقام جویانه اش رو خاک می کرد.

می گفت: بذار فکر کنه که برده و من شکست خوردم؛ می گفت: بذار این احساس پیروزی روز به روز قلب اش رو سیاه تر کنه اما من پر از روشنایی بشم؛ اما واقعا از اینکه دوستش داشت تیره روز می شد ناراحت بود، خیلی ناراحت… امیدوار بود به خاطر خودش هم که شده پشیمونی رو در لحن اش، نگاهش و شاید در گفتارش ببینه و بشنوه، امیدوار بود و منتظر… با خودش زمزمه می کرد:


والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین (1)
و خشم خود را فرو می برند و از خطای مردم در می گذرند و خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.

حوزه روابط شخصی مقوله ای است که در مورد آن دستورات و راهنمایی های بسیار در آموزه های دینی وجود دارد. این بار سخن از خشمگین شدن به خاطر مصالح کشور یا مردم نیست که تهدید این مصالح جایی برای گذشت باقی نمی گذارد و باید آن را تمام و کمال بازپس گرفت. ولی بیاموزیم که اگر بدی نسبت به ما رواداشته شد، نه تنها گذشت کنیم بلکه نیکویی را به انجام رسانده اگر کاری از دستمان برای طرف مقابل برآمد، در عملی کردن آن کوتاهی روانداریم که خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.

این کار یک قانون نوشته شده اجتماعی نیست تا انجام ندادن آن جریمه ای درپی داشته باشد، دستوری اخلاقی است که هم به محبوبیت می انجامد و هم درسی عملی برای شخص بدکار است که او را نسبت به ادامه کار زشت به شدت پشیمان می نماید، دستوری که بارها و بارها در سیره امامان معصوم علیهم السلام به روشنی دیده شده است.

…آری خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
---------------------------------------------------------------------------------------------


1- سوره آل عمران، آیه 134