* « آداب معاشرت » *
ادب
ادب از فهم سرشار و ادراك حقايق سرچشمه مىگيرد و بىادبى از جهل و نادانى.
در جهان آفرينش هر دسته از مردم مقرّرات خاصى براى آداب معاشرت دارند. حتى وحشيان نيز چنين هستند. اصلاً يكى
از تفاوتهاى انسان با حيوان، ادب است. انسانها در اثر درك حقايق، ادب دارند و حيوانات فاقد آن هستند و هرچه انسانيت
كسى كاملتر شود، ادب و تربيت او بيشتر مىشود. ولى رفتار و رسوم پسنديده در يك دسته ممكن است در دسته ديگر
اصلاً پسنديده نباشد.
معنى لغوى آداب
براى «آداب» معانى گوناگونى بيان گرديده كه تقريباً همگى به معنى «راه درست معاشرت كردن با ديگران» مىباشد:
1. «آداب» جمع «ادب» به معنى آموختن علوم و دانشهاى گوناگون و محاسن اخلاقى است و به علوم و معارف عمومى
نيز اطلاق مىشود و گاهى در مورد شخص يا شىء خاص بكار مىرود مانند آداب درس خواندن، آداب نماز، آداب قاضى و
آداب مسافرت و...(1).
2. ادب يعنى: به زحمت و مشقّت افتادن پسنديده در راه فضائل انسانى و خود را مؤدّب به آداب نيك كردن(2).
3. آداب يعنى: عادات و رسوم، روشهاى نيكو(3).
4. آداب يعنى: چم و خم، حُسن معاشرت، حسن محضر، اخلاق حسنه، فضيلت مردمى، حسن احوال در قيام و قعود و
حسن اخلاق و اجتماع، خصال حميده(4).
5. «برتاموريس پاركر» مىنويسد:
«آداب معاشرت» معادل كلمه «اِتيكِت» فرانسوى است كه در آغاز به معنى «بليط كوچك» بوده است. در فرانسه، به
مردمانى كه مىخواستند در يك مراسم يا مجامع عمومى شركت كنند، بليطهاى كوچكى مىدادند. بر روى هر بليط
دستورهايى داده مىشد كه دارنده بليط در هنگام برگزارى مراسم چگونه رفتار كنند. پس اتيكت يعنى «راه درست
معاشرت كردن با ديگران»(5).
ادامه دارد ...