♥●•٠·˙بــــهترین اشعارونثـــــــرهای عاشقانه♥●•٠·˙

[ABOALFAZL]

زير سقف مخملي شب

يا هنگام غروب كه همه ي دنيا نارنجي مي شود

وقتي كه زير باران خيس هستم

و دفترچه ام

و كيفم

و احساسم هم باران خورده است

هنگامي كه غم مثل پيچكي به دور سينه ام مي پيچد

يا از شادي به پايكوبي زير لبخند خورشيد مي پردازم

باز خيالم دور است

و دستانم پر اميد

و قلبم مالامال از عشق.

من خستگي ام را

با لبخند زدن به رفتگر پير درمان ميكنم

و بينمش

دستانش سياه است

صورتش هم همينطور

اما قلبش نه.....

چشمانش مي درخشند.

دوست دارم به همه بگويم كه دو خورشيد مي بينم

در چشم هايشان......

و راز باد را

كه لابه لاي موهايشان مي رقصد......

و بگويم كه چقدر.....

چقدر دلم مي خواهد

با هم كمي مهربان تر بوديم.

[ABOALFAZL]

در بزنم

تمایل تو

در تمام سلول ها

زندانی ست

دلم دموکراسی می خواهد

دلم برای دلم می سوزد

جمعه در من انتخابات است

وقتی نمانده

باید

برای رد صلاحیت دلم

بهانه ای بتراشم

از من گذشته دیگر

عاشق شوم.

[ABOALFAZL]

با خون شعرهايم




با ديدگان بسته، در تيرگي رهايم

اي همرهان كجاييد؟ اي مردمان كجايم؟



پر كرد سينه‌ام را فرياد بي شكيبم

با من سخن بگوييد اي خلق، با شمايم!



شب را بدين سياهي، كي ديده مرغ و ماهي

اي بغض بي‌گناهي بشكن به هاي‌هايم



سرگشته در بيابان، هر سو دوم شتابان

ديو است پيش رويم، غول است در قفايم



بر توده‌هاي نعش است پايي كه مي‌گذارم

بر چشمه‌هاي خون است چشمي كه مي‌گشايم



در ماتم عزيزان، چون ابر اشك‌ريزان

با برگ همزبانم، با باد هنموايم



آن همرهان كجايند؟ اين رهزنان كيانند

تيغ است بر گلويم، حرفي‌ست با خدايم



سيلابه‌هاي درد است رمزي كه مي‌نويسم

خونابه‌هاي رنج است شعري كه مي‌سرايم



چون ناي بينوا، آه، خاموش و خسته گويي

مسعود سعد سلمان، در تنگناي نايم



اي همنشين ديرين، باري بيا و بنشين

تا حال دل بگويد، آواي نارسايم



شب‌ها براي باران گويم حكايت خويش

با برگ‌ها بپيوند تا بشنوي صدايم



ديدم كه زردرويي از من نمي‌پسندي

من چهره سرخ كردم با خون شعرهايم



روزي از اين ستمگاه خورشيدوار بگذر

تا با تو همچو شبنم بر آسمان برآيم.

[ABOALFAZL]

حاصلی از هنر عشق ِ تو جز حرمان نیست

آه از این درد که جز مرگ ِ من اش درمان نیست

این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم

که بلاهای وصال ِ تو کم از هجران نیست

آنچنان سوخته این خاک ِ بلا کش که دگر

انتظار ِ مددی از کرم ِ باران نیست

به وفای تو طمع بستم و عمر از کف رفت

آن خطا را به حقیقت کم از این تاوان نیست

این چه تیغ است که در هر رگ ِ من زخمی از اوست

گر بگویم که تو در خون ِ منی ، بهتان نیست

رنج ِ دیرینه ی انسان به مداوا نرسید

علت آن است که بیمار و طبیب انسان نیست

صبر بر داغ ِ دل ِ سوخته باید چون شمع

لایق ِ صحبت ِ بزم ِ تو شدن آسان نیست

تب و تاب ِ غم ِ عشق ات ، دل ِ دریا طلبد

هر تــُنـُـک حوصله را طاقت ِ این توفان نیست

سایه صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

[ABOALFAZL]

بـه نسـیمی هـمه ی راه بـه هـم می ریـزد

کـی دل سنگ تـو را آه بـه هـم می ریـزد

سنگ در بـرکه می انـدازم و می پنـدارم

با همـین سنـگ زدن مـاه بـه هـم می ریـزد

عـشق ، بـر شانـه ی هـم چـیدن چـندیـن سنـگ است

گـاه می مـاند و نـاگـاه به هم می ریـزد

آن چـه را عـقل بـه یـک عـمر به دست آورده است

دل بـه یـک لحـظه ی کـوتـاه به هـم می ریزد

آه ! یـک روز هـمین آه تـو را مـی گـیرد

گـاه یک کـوه به یـک کـاه بـه هـم می ریـزد

[ABOALFAZL]

لحظه‌هاست که آدمی را هیچ و پوچ می‌کند.

لحظه‌هاست که انسان را فرسوده و خسته از زندگانی می‌کند.

لحظه‌هاست که عمر ما را به پایان می‌رسانند.

و لحظه‌هاست که انسان را فریب می‌دهند.

بیایید از پس لحظه‌ها بگریزیم.

به امید لحظه بعدی زندگی نکنیم.

این‌گونه بیندیشیم که انگار لحظه بعدی راه ما نیست.

و از همین لحظه لذت ببریم... نه به امید لحظه بعدی . . .

[ABOALFAZL]

در سطر اول آن ، تو از راه می‌رسی و خاک بوی باران می‌گیرد

در سطر دوم ، آفتاب می‌شود و تو از درخت سبز سیب سرخ می‌چینی

در سطر سوم ، زمین می‌چرخد و مهتاب با رگبار هزار ستاره می‌بارد

در سطر چهارم ، تو دست‌‌هایت را به سوی مغرب دراز می‌کنی

در سطر پنجم ، همه چیز از یاد می‌رود و من به نقطه‌ی پایان قصه خیره ‌می‌مانم
.
.
.
و عشق آغاز میشود . . .

[ABOALFAZL]

گاه دلتنگ می شوم

دلتنگتر از همه ی دلتنگی ها

گوشه ای می نشينم

و می شمارم

صدای شکستن ها را...

نمی دانم من کدام اميد را نا اميد کرده ام

و کدام خواهش را نشنيدم

و به کدام دلتنگی خنديدم

که اين چنين دلتنگم

دلتنگم، دلتنگ...

[ABOALFAZL]

مرا می شناسی تو ای عشق

من از آشنایان احساس آبم

و همسایه ام مهربانی است

و توفان یک گل مرا زیر و رو کرد

پرم از عبور پرستو

صدای صنوبر

سلام سپیدار


مرا می شناسی تو ای عشق

که در من گره خورده احساس رویش

گره خورده ام من به پرهای پرواز

گره خورده ام من به معنای فردا



دل تشنه ای دارم ای عشق

مرا خنده کن بر لبانی

که شب را نگفتند

مرا آشنا کن به گلهای شوقی

که این سو شکستند و آنسو شکفتند

دل نورسی دارم ای عشق



مرا پل بزن تا نسیم نوازش

مرا پل بزن تا تکاپوی خورشید



دل عاشقی دارم ای عشق

صدایم کن از صبر سجاده ی شب

صدایم کن از سمت بیداری کوه



تورا میشناسم من ای عشق

شبی عطر گام تو در کوچه پیچید

من از شعر، پیراهنی بر تنم بود

به دستم چراغ دلم را گرفتم

ودر کوچه عطر عبور تو پر بود

و در کوچه باران چه یکریز و سرشار

گرفتم به سر چتر باران


کسی در نگاهم نفس زد

و سرتاسر شب پر از جستجوی تو بودم

و سرتاسر روز پر از جسجوی تو هستم


صدایم کن ای عشق

صدایم کن از پشت این جستجوی همیشه

[ABOALFAZL]

شانه هایِ خستۀ احساس باور کردنی است

داس های خوشه های یاس باور کردنی است

سخت باور می کنی اندیشه هایِ خسته را

خنده هایِ از ریا در بــغض های بسته را

من ولی بر باورم اشکِ عطش افتاده است

روبرویم راهِ بی پایان ، تمامش جاده است

تو غروبِ موج های پر تلاطم ، دیده ای؟

آدمی در مقصدِ اندیشه ای گم ، دیده ای؟

من ولی دیدم تلاطم های نافرجام را

فکرِ کج تر از خودم ، انسانِ نا آرام را

شب که بود آبستنِ شب زنده دارانِ ریا

مُهــــرهایِ کربلا مـــهمانِ یارانِ ریا

ناله هایِ سردِ بی احساس باور کردنی است

جنسِ احساسی شبیهِ داس باور کردنی است

سخت باور می کنی بیدارهایِ خفته را

تلخیِ مشتیِ سکوتِ صحبتِ نا گفته را

من ولی بر باورم رنگ حقیقت ریختم

شادی از آنِ شما ، در خود مصیبت ریختم

آتشَم کز شعله ام دریا ندارد تابِ من

رستمی دیگر بباید ساخت در سهرابِ من

ای مسیرِ امتدادِ جاده هایِ خاکی ام

من نه از رنگِ زمینم شاعری افلاکی ام

در مسیرِ سنجشم اندیشه هایم خواب نیست

عشق کمیاب است امّا گوهری نایاب نیست